ยอดหมอยาของอ๋องเสียน นิยาย บท 464

บทที่ 464 ที่สุดก็มีเรื่องจนได้

หมอหลวงโจวสั่นไปทั้งตัว ไท่เฟยถามอย่างโมโห “พูด ใครใช้ให้เจ้าทำเรื่องพวกนี้”

คนในวังต่างตกใจไปตามๆกัน แม้แต่อันหลิงหยุนเองก็ตกใจไม่น้อย แต่ก่อนไม่เคยเห็นไท่เฟยเป็นเช่นนี้มาก่อน พอเห็นหมอหลวงโจวก็ยิ่งดูดุร้าย

แต่อันหลิงหยุนก็เข้าใจได้ไม่ยาก ฮั่วไท่เฟยอยากอุ้มหลานมาก นางมีความหวังสูงมาก แต่ตอนนี้มีเรื่องเช่นนี้เกิดขึ้น นางย่อมต้องระเบิดออกมา นี่ยังถือว่าเบา แค่เหตุผลนี้ ก็สามารถประหารได้เก้าชั่วโคตรแล้ว

สีหน้าฮั่วไท่เฟยนิ่งขรึมลง “เด็กๆ ไปที่จวนของหมอหลวงโจว เผามันให้วอด”

ฮั่วไท่เฟยกล่าวขึ้นอย่างน่ากลัว ขันทีน้อยที่รับคำสั่งอยู่ที่หน้าประตู เพิ่งเดินถึงประตูก็ถูกอ๋องตวนและหยุนโล๋ชวนที่กำลังเข้ามาขวางเอาไว้

“ช้าก่อน”อ๋องตวนขวางคนไว้ไม่ให้เข้าไป

“เสด็จแม่ ”อ๋องตวนเดินไปข้างหน้าฮั่วไทเฟยเพื่อทำความเคารพ ฮั่วไท่เฟยมองผ่านเขาไปยังหยุนโล๋ชวน สีหน้าเจ็บปวดใจ

“ชวนเอ๋อเอ๋ย เจ้ามานี่ แม่ขอดูเจ้าหน่อย”

ตอนที่มานั้นหยุนโล๋ชวนก็ยังดีๆอยู่ พอได้ยินฮั่วไท่เฟยพูดก็รีบเดินเข้าไป น้ำตาเริ่มรื้นขอบตาจนเกือบจะออกมาแล้ว

ฮั่วไท่เฟยดึงมือของหยุนโล๋ชวนไว้ “ลำบากเจ้าแล้ว ล้วนเพราะข้าไม่ดี ทั้งที่ดีๆอยู่ยังจะให้เจ้าดื่มน้ำแกงอบอุ่นร่างกายอะไรนั้น จนเกิดเรื่องขึ้น ล้วนเพราะข้าไม่ดี แม่ได้ชดใช้ให้เจ้าแล้ว”อันหลิงหยุนรู้สึกคาดไม่ถึง คิดไม่ถึงว่าฮั่วไท่เฟยจะมีมุมนี้ด้วย

“เสด็จแม่ ไม่ใช่ความผิดของเสด็จแม่ เสด็จแม่หวังดี ล้วนเพราะข้าไม่เอาไหน ไม่พบพิรุธเลย”

หยุนโล๋ชวนก้มหน้า เหมือนเด็กที่ทำผิด

อันหลิงหยุนรู้สึกว่า บางทีอาจจะเป็นเพราะมีบุคลิกต่างกัน จึงทำให้เข้ากันได้ดี

อ๋องตวนมองไปยังหมอหลวงโจวที่อยู่บนพื้น“ โจวเฉิง ข้าถามเจ้า เจ้ายังอยากมีชีวิตอยู่หรือไม่”

โจวเฉิงเงยหน้าขึ้นมองอ๋องตวน สายตานั้นมีเพียงความเย็นชาไร้ซึ่งความหวาดกลัว อ๋องตวนเข้าใจในทันที โจวเฉิงให้ตายก็ไม่ยอมพูด

สายราชนิกุลแทรกซึมหยั่งรากลึก คนเหล่านี้ถูกพิษทำลายจนไม่มีทางรักษาแล้ว

ถึงแม้จะให้โอกาสมีชีวิตรอด พวกเขาก็คงไม่อยากมีชีวิตอยู่ต่อไป

“น้องสาม เจ้าจัดการเถอะ เสด็จแม่อารมณ์ไม่ดี ข้ากับชวนเอ๋อจะอยู่ดูแลเอง พวกเจ้าไปเถอะ”

อ๋องตวนมองแล้วรู้สึกรำคาญ และไม่คิดจะยื่นมือเข้าไปยุ่ง

คนที่เขาต้องการหาคืออ๋องชินจง

อันหลิงหยุนรู้สึกนับถือจริงๆ เขาเองกลับแอบอู้ทำตัวสบายๆ

กงชิงวี่สั่งการ “เด็กๆ โจวเฉิงคิดร้ายต่อท่านอ๋อง ยึดทรัพย์สินทั้งบ้าน โจวเฉิงโทษใหญ่หลวง หลักฐานชัดเจน พรุ่งนี้ให้ลงโทษด้วยการประหารที่ลานประหาร”

“พ่ะย่ะค่ะ”โจวเฉิงอึ้งไป แต่จู่ๆก็เงยหน้ามองกงชิงวี่

“กงชิงวี่ เจ้าจะไม่ถามหรือว่าข้าเป็นใคร”

“ในเมื่อข้าไม่ถาม นั่นย่อมเพราะรู้ว่าเจ้าเป็นใคร ปีนี้เจ้าสี่สิบสอง เป็นลูกเขยที่แต่งเข้าบ้านตระกูลโจว ภรรยาเจ้าเป็นคนตระกูลโจว แต่เจ้าเป็นราชนิกุล เจ้าตามแม่ของเจ้าออกจากจวนอ๋องใหญ่ตั้งแต่เล็ก จากนั้นก็ไม่มีข่าวคราวอีกเลย ตอนเจ้าอายุยี่สิบได้แต่งกับลูกสาวตระกูลโจว ตั้งแต่นั้นมาก็ได้เป็นหมอหลวงในโรงหมอหลวง จนถึงตอนนี้”

“เจ้า……”

โจวเฉิงคิดอยากลุกขึ้นมา กงชิงวี่พูดว่า “อย่าเสียเวลาเปล่าเลย ข้าไม่ให้โอกาสอะไรกับเจ้าทั้งนั้น ส่วนเจ้า…… ตายไปก็ไม่เสียดาย แต่สถานะของเจ้าจะไม่มีวันได้รับการยอมรับจากราชนิกุล พวกเขา……นอกจากจะใช้เจ้าเป็นเครื่องมือเท่านั้น

ข้าจะบอกเจ้าให้ หัวหน้าของราชนิกุลข้าได้ตรวจสอบจนพบแล้ว เขาก็คืออ๋องชินจงของจวนอ๋องห้า เกรงว่าเจ้าเองก็ยังไม่รู้

ก่อนที่ข้าจะมาที่นี่ เขาได้หนีไปก่อนแล้ว แต่ทุกการกระทำของเหล่าราชนิกุลได้ถูกจับตาอยู่ เจ้าตายแล้ว ไม่นานพวกเขาก็จะตามไปพบกับเจ้า”

หมอหลวงโจวสีหน้าซีดเผือด กงชิงวี่สั่งการ “เอาตัวไป”

อันหลิงหยุนจึงตามกงชิงวี่ออกไป

ทั้งสองออกจากวัง อันหลิงหยุนเห็นวังหลวงเพิ่มกำลังพลมากขึ้นไม่น้อย