ยอดหมอยาของอ๋องเสียน นิยาย บท 466

บทที่466 ทางลับของวังเฟิ่งหยี

กงชิงเซวียนเหอหัวเราะเบาๆ สายตาโกรธเคือง ไม่พอใจ “เพียงเพราะว่าพวกเราราชนิกุลเป็นเพียงเครื่องประดับเรือนของประเทศต้าเหลียงเท่านั้น คิดอยากจะอยู่ในสายตา ตำหนักกั๋วกงยากเหมือนขึ้นสวรรค์

นี้ยังไม่ใช่เหตุผลสำคัญที่สอง ตำหนักกั๋วกงแต่ไหนแต่ไรก็ปฏิบัติต่อทุกคนอย่างเท่าเทียม หากเป็นคนดีก็สามารถแต่งกับลูกสาวของตำหนักกั๋วกงได้

เพียงแต่มีคำว่าราชนิกุลอยู่ ก็เหมือนถูกกำหนดแล้วว่าแต่งกับชวนเอ๋อไม่ได้

ข้าพยายามแสดงให้เห็นอย่างสุดกำลัง ที่ขอเข้าเป็นศิษย์ในตำหนักกั๋วกง ก็เพื่อจะยกฐานะตัวเองขึ้นมาบ้าง มีสักวันที่จะได้เป็นขุนนาง ได้รับการยอมรับ ก็สามารถแต่งกับชวนเอ๋อได้

เสด็จพ่อบอกว่านั่นเป็นไม่ได้ ตอนที่ทำการบีบราชสำนักนั้น เป็นเสด็จพ่อที่วางแผนทั้งหมดไว้แล้ว แม้จะไม่ถือสาเขาแต่ก็คงไม่อภัยให้ข้าแน่

ข้าไม่เชื่อ จึงต้องลองดู

ก่อนเดินทางข้าได้เข้าร่วมการสอบแข่งขันสองครั้ง แม้ความสามารถด้านวรรณกรรมของข้าจะไม่ใช่ที่หนึ่งในใต้หล้า แต่ก็สามารถพูดได้ว่าโดดเด่นในหมู่บันฑิต

แต่แค่ด่านแรกก็ถูกลี่ปู้ซ่างซูโยนลงมา ไม่เพียงเท่านี้ ลี่ปู้ซ่างซูยังให้คนไปเตือนข้าถึงจวน หากยังมีเรื่องเช่นนี้ จะทูลให้ฮ่องเต้ทราบ ลงโทษจวนอ๋องห้า

ข้านั้นย่อมไม่พอใจ ไม่ฟังคำขอร้อง เข้าร่วมการสอบครั้งที่สอง ปรากฏว่าลี่ปู้ซ่างซูได้ให้คนไปจับข้าที่จวน โดยไม่ได้แจ้งอะไรให้รู้เลย ก็ลงโทษโบยข้า

กงชิงวี่……เจ้ากับข้ามาจากรากเหง้าเดียวกัน

ใต้ฟ้าประเทศต้าเหลียงมีส่วนของเจ้า และก็มีส่วนของข้า

แต่ว่าตั้งแต่เล็กเจ้าก็ถูกดูแลประคบประหงม ออกไปไหนก็มีคนติดตามมากมาย เข้าร่วมกองทัพเยาวชนเจ้าคือแม่ทัพน้อยไร้เทียมทาน แล้วข้าล่ะ

ข้าเพียงแต่อยากเข้าวังเป็นขุนนาง ยังต้องถูกโบย

ข้ารู้ตั้งแต่ตอนนั้นว่า หากข้าคิดอยากมีชีวิตที่สุขสงบ ได้ชวนเอ๋อมาเป็นภรรยานั้นเป็นไปไม่ได้

ในเมื่อหนทางแรกไปไม่รอด ข้าก็ได้แต่คิดหนทางอื่น

กงชิงวี่ แค่ซ่างซูคนหนึ่งยังกล้าโบยข้า เจ้าล่ะ

ใครกล้าโบยเจ้า

หากโบยแล้วจะมีจุดจบอย่างไร”

กงชิงเซวียนเหอหัวเราะ หมุนตัวไปลูกแก้วในมือก็หล่นลงบนพื้น ลูกแก้วกลิ้งออกไปไกลแล้ว กงชิงเซวียนเหอหันไปมองกงชิงวี่ “ข้าสามารถไปจากที่นี่ได้ ปล่อยคนในวังทั้งหมด ปล่อยตำแหน่งฮ่องเต้ของประเทศต้าเหลียง แต่ข้าต้องการเพียงคนเดียว ตั้งแต่นี้เป็นต้นไปราชนิกุลจะออกห่างประเทศต้าเหลียง ไม่หันหลังกลับมาอีก ”

“เจ้าต้องการพระชายาตวนเป็นพระชายาของเจ้า”กงชิงวี่พูดเสียงเย็น สายตาเย็นชามองไปยังกงชิงเซวียนเหอ อันหลิงหยุนรู้สึกหดหู่ใจ ถามผิดคนแล้วกระมัง

ขณะกำลังคิด ด้านหลังมีคนเดินเข้ามา อันหลิงหยุนหมุนตัว อ๋องตวนได้ถือดาบเล่มหนึ่งเข้ามาแล้ว ดาบเล่มนั้นมีหยดเลือดไหลเป็นทาง

“กงชิงเซวียนเหอ เจ้าต้องการพระชายาของข้าเจ้าถามข้าหรือยัง”อ๋องตวนถือดาบเดินเข้ามา อันหลิงหยุนจึงสังเกตเห็นว่าด้านหลังของอ๋องตวนมีเลือดหยดเป็นทาง และเพิ่งเห็นว่าในลานของตำหนักจรุงจิตนั้น มีคนตายไปไม่น้อย บนพื้นเต็มไปด้วยร่างไร้วิญญาณ

คำนวณด้วยสายตาแล้วมีไม่ถึงร้อยแต่ก็มีหลายสิบเหมือนกัน

ส่วนพวกผู้คนที่สวมชุดเกราะก็ยึดวังไว้ได้อย่างไร้สุ้มเสียง อ๋องตวนนั้นมากับคนพวกนี้นี่เอง

อันหลิงหยุนอดไม่ได้ที่จะชื่นชม ความสามารถของกงชิงวี่นั้นทำให้คนตะลึง ตอนที่พวกเขาคุยกัน คนของเขาก็สามารถแย่งอำนาจในวังคืนมาได้อย่างรวดเร็ว

คนพวกนี้ฆ่าคนได้เหมือนล่องหน คนมากมายตายเกลื่อนพื้น แม้แต่เสียงล้มลงกับพื้นยังไม่ได้ยิน

คิดแล้วก็ช่างน่ากลัวเสียจริง

“ฮองเฮาและเสด็จแม่ไม่เป็นไรแล้ว เพียงแต่ยังหาพวกชวนเอ๋อและฮ่องเต้ไม่พบ พวกเจ้าไปก่อน กองทัพตระกูลอันและกองทัพตระกูลหยุนกำลังบุกโจมตีเข้ามา ข้าจะจัดการเขาด้วยมือข้าเอง”

สายตาอ๋องตวนดุจคบเพลิง ตอนนี้มีรัศมีแห่งแม่ทัพใหญ่ อันหลิงหยุนขยับไปข้างกายกงชิงวี่ เงยหน้าขึ้นมองกงชิงวี่ “ท่านอ๋อง”

“เขาสามารถล่อเสือออกจากป่าได้ ข้าก็ทำได้ แต่นี่ข้าไม่เรียกว่าล่อเสือออกจากป่า ข้าเรียกว่าจับเต่าในไห”

“……”อันหลิงหยุนไม่เข้าใจสถานการณ์นักจึงไม่พูดอะไร