ยอดหมอยาของอ๋องเสียน นิยาย บท 467

บทที่ 457 นารีเป็นเหตุ

ทั้งสองเดินมาตลอดทางในวังได้ถูกควบคุมไว้แล้ว คนส่วนมากที่พบหากไม่ใช่คนของกองทัพตระกูลหยุนก็เป็นคนของกองทัพตระกูลอัน

เมื่อถึงวังเฟิ่งหยีกงชิงวี่ก็ก้าวเท้าเข้าไป วังเฟิ่งหยีตอนนี้เป็นคนของกองทัพตระกูลอันเฝ้าอยู่ เมื่อเห็นกงชิงวี่และอันหลิงหยุนคนของแม่ทัพของอันก็เข้าไปคำนับ

“คุณท่าน คุณหนู……”

อันหลิงหยุนมองไป “อยู่ในวังต้องมีมารยาท ต้องเรียกอ๋องเสียน”

“พ่ะย่ะค่ะ อ๋องเสียน พระชายาเสียน”

อันหลิงหยุนมองกงชิงวี่ กงชิววี่เอ่ยว่า “เรียกคุณท่านเถอะ ข้าชอบฟัง ล้วนเป็นคนกันเอง”

พบกองทัพของตระกูลอัน ได้ยินคนของกองทัพตระกูลอันเรียกว่าคุณท่าน อารมณ์ขมุกขมัวในใจของกงชิงวี่ก็คลายลงไปไม่น้อย ดึงมืออันหลิงหยุนเดินเข้าไปยังวังเฟิ่งหยี

ด้านนอกวังเฟิ่งหยีมีคนมากมาย แต่ห้องบรรทมในวังเฟิ่งหยีกลับไม่มีคนเท่าไหร่ คนที่รออยู่ข้างในเมื่อเห็นกงชิงวี่ก็รีบคำนับทันที “ท่านอ๋อง เจอทางเดินทางหนึ่ง”

“พวกเจ้ารออยู่ที่นี่ ข้าจะเข้าไปดู”

กงชิงวี่เดินเข้าไปในทางเดิน อันหลิงหยุนก็ตามเข้าไป กงชิงวี่หมุนตัวปล่อยมือ “รออยู่ที่นี่ ข้าจะเข้าไปดู ”

“ท่านอ๋อง คนชุดดำคนนั้นรูปร่างพอๆกับข้า นางไม่ได้ถูกพิษ ข้าสงสัยว่าจะเป็นฮองเฮา”อันหลิงหยุนคิดเรื่องนี้ตลอดทางที่เดินมา คนในวังที่ถนัดการใช้พิษก็มีแต่ฮองเฮา ยาพิษของฮองเฮาไม่ได้ใช้น้อยๆ

แสดงว่าข้างกายของกงชิงเซวียนเหอก็มีคนใช้ยาพิษ แต่คนของกงชิงเซวียนเหอไม่ได้คุ้นเคยกับแผนผังในวัง

นางเดินไปมาในวังก็ไม่ใช่แค่ครั้งสองครั้ง แต่ก็ยังดูไม่ออกถึงแผนผังในวัง

ฮองเฮาใช้พิษของซีอวี่เป็น เมื่อสักครู่พิษบนร่างนางถูกคนชุดดำสัมผัสแล้ว แต่คนชุดดำก็หลุดรอดไปได้ เห็นชัดว่าไม่ปกติ

เรื่องนี้นางรู้ เช่นนั้นกงชิงวี่ก็ต้องรู้

เขายังรู้ว่าวังเฟิ่งหยีมีทางเดินลับ ยังมีอะไรที่เขาไม่รู้อีก

“เรื่องในใจหลิงหยุนช่างมากนัก หากข้าไม่พาเจ้าไปยังทางเดินลับของวังเฟิ่งหยี เจ้าก็คงไม่พูดเรื่องที่สงสัยอยู่ในใจ ใช่หรือไม่”

เมื่อถูกเปิดโปงอันหลิงหยุนก็ไม่จำเป็นต้องปิดบัง“ใช่”

กงชิงวี่หัวเราะ“เจ้าช่างตรงไปตรงมาซะจริง”

“ท่านอ๋องกับข้าเป็นสามีภรรยากัน หากระหว่างสามีภรรยายังไม่สามารถพูดอย่างตรงไปตรงมาได้ ยังมีใครที่ยังสามารถเชื่อใจได้อีก”

อันหลิงหยุนก็ไม่ได้ตั้งใจจะปิดบัง พวกเขาอยู่ด้วยกันตั้งนาน ไม่ว่าเรื่องไหนล้วนบอกเขาหมดแล้ว

กงชิงวี่กุมมืออันหลิงหยุนนวดไปมา “ในเมื่อรู้ แล้วตอนที่เดินมาไม่เห็นเจ้าพูด”

“ตอนมายังไม่สามารถยืนยันได้ชัดเจน แต่พอมาถึงจึงยืนยันได้ ”อันหลิงหยุนไม่พอใจในความสงสัยของกงชิงวี่ ดึงมือของตนออกจากมือเขา

สามีภรรยาหากเป็นเช่นนี้ ก็ไม่มีความหมายอะไรแล้ว

กงชิงวี่หลุดมือ และก็คิดไม่ถึงว่าอันหลิงหยุนจะดึงมือกลับ มองไปทางอันหลิงหยุน มือว่างลงใจก็ว่างตาม

รู้ว่าอันหลิงหยุนโกรธแล้ว กงชิงวี่รีบยื่นมือออกไป พร้อมกับขอโทษอันหลิงหยุน

“ข้าผิดไปแล้ว”

มือของอันหลิงหยุนถูกดึงกลับไป เหลือบมองกงชิงวี่ รู้ว่ากงชิงวี่ล้อนางเล่น อันหลิงหยุนเองก็ย่อมแกล้งให้เขาโมโห

อันหลิงหยุนหันหน้าหนี “เวลาอย่างนี้ท่านอ๋องยังมีใจล้อเล่นอีก ไม่เข้าใจจริงๆว่าท่านอ๋องเป็นคนอย่างไร”

“ข้าเป็นอย่างไรเจ้ายังไม่รู้ ตอนนี้ข้าถูกเจ้ามองทะลุปรุโปร่งทั้งข้างนอกข้างในแล้ว หากยังไม่รู้อีก ข้าก็ไม่มีวิธีแล้ว”

อันหลิงหยุนไร้คำพูดอย่างแท้จริง เหมือนติดหนี้เขาอย่างไรอย่างนั้น