ยอดหมอยาของอ๋องเสียน นิยาย บท 468

บทที่ 468 ฆ่าเสินหยุนชู

อันหลิงหยุนหัวเราะ กงชิงวี่โมโหจนต้องหันมาเคาะศีรษะนางหนึ่งที “ทำตัวให้เรียบร้อยหน่อย”

ขณะกำลังพูด สีหน้ากงชิงวี่ขรึมลง พอหมุนตัวไปก็ไม่ทันเสียแล้ว มีธนูลูกหนึ่งยิงตรงมายังหน้าอกของเขา อันหลิงหยุนหมุนตัวไปอยู่ข้างหน้าบังลูกศรนั้นไว้ กงชิงวี่นิ่งอึ้งไปสักพัก อุ้มอันหลิงหยุนไว้ทันที เงาคนสั่นไหว ด้วยความเร็วสูงสุดไปยังจุดที่ทำการยิงธนูออกมา อันหลิงหยุนพูดอย่างสลืมสลือว่า “นี่มันไม่เป็นวิทยาศาสตร์”

กงชิงวี่คว้าคอของคนยิงธนูไว้ เสียงกร๊อบดังขึ้น “ตาย”

หัวของคนชุดดำเอียงไปด้านข้าง กงชิงวี่ปล่อยมือ ร่างไร้วิญญาณล้มไปบนพื้น

กงชิงวี่หันกลับไปอุ้มอันหลิงหยุนวางลง อันหลิงหยุนสลบไปแล้ว

ทั้งข้างหน้าข้างหลังล้วนไม่มีคน กงชิงวี่กำลูกศรไว้ หยั่งเชิงอยู่สักครู่ก็ดึงออกไป

อันหลิงหยุนเจ็บปวดจนร้องครางออกมา แต่ก็ไม่ได้ตื่นขึ้นมา กลับมีเลือดไหลนองเต็มพื้น

กงชิงวี่มองลูกศรในมือ ลูกศรมีหนามคมกลับด้าน ด้านบนมีเลือดออกมาด้วย กงชิงวี่กำลูกศรในจุดที่มีเลือดเปื้อนอยู่แน่น หนามคมของศรแทงเข้าไปกลางฝ่ามือ เลือดไหลออกจากกลางฝ่ามือ

ด้านหลังมีคนพูดขึ้นว่า “ข้าไม่คิดมาก่อนว่าเจ้าจะรักนางมากขนาดนี้ ก็แค่ผู้หญิงคนเดียว เจ้าหวั่นไหวจริงหรือ”

กงชิงวี่วางอันหลิงหยุนลง ลุกขึ้นหันไปมองกงชิงเซวียนเหอที่อยู่ตรงข้าม

กงชิงเซวียนเหอหมุนตัว“พวกเขาล้วนอยู่ข้างใน”

กงชิงเซวียนเหอเข้าไป กงชิงวี่มองอันหลิงหยุนแวบหนึ่งแล้วตามเข้าไปข้างใน

ในห้องลับมีคนอยู่หลายคน กงชิงวี่หยุดลงที่หน้าประตู ในมือเขายังกำลูกศรนั้นไว้ กงชิงเซวียนเหอนั่งลงบนเก้าอี้สีทองตัวหนึ่ง นอกจากนี้ยังพูดได้ว่าเป็นที่พำนักชั่วคราวก็ว่าได้ ข้าวของเครื่องใช้ล้วนมีครบ

ข้างในมีเสาหลายต้น เซียวกุ้ยเฟยและมู่มิงต่างถูกมัดไว้กับเสา ส่วนเสินหยุนชูสวมชุดดำนั่งอยู่อีกฝั่ง กำลังมองฮ่องเต้ชิงหยู่ที่หลับใหลไปแล้ว

ฮ่องเต้ชิงหยู่นอนหลับตาอยู่บนตั่งมังกร สีหน้าแดงระเรื่อ ลมหายใจปกติ

กงชิงวี่เดินเข้าประตูมองไปยังกงชิงเซวียนเหอ“เจ้าทำร้ายหลิงหยุน ข้าจะเอาชีวิตเจ้าเพื่อชดใช้”

กงชิงเซวียนเหอเหลือบสายตาขึ้น “เจ้ารู้ว่าเป็นหลิงหยุนของเจ้า เมื่อไหร่จะมีคนรู้ว่าเป็นชวนเอ๋อของข้าบ้าง”

“พระชายาตวนเป็นพี่สะใภ้ของข้า เป็นถึงพระชายาตวน เป็นน้องสะใภ้ของฮ่องเต้แห่งประเทศต้าเหลียง ไม่ใช่เจ้าจะคิดไม่ซื่อได้”กงชิงวี่ค่อยๆก้าวเข้าไป จุนเซียวเซียวฟื้นจากการสลบ เห็นกงชิงวี่เดินเข้าไปหากงชิงเซวียนเหอก็ร้อนใจ

“อ๋องเสียน ท่านรีบหนีไป”

กงชิงวี่ไม่สนใจ เดินไปตรงหน้ากงชิงเซวียนเหอกงชิงวี่ก็ใช้ศรแทงดาบเข้าไป คนชุดดำที่อยู่อีกฝั่งก็เคลื่อนไหวต่อสู้กับกงชิงวี่ทันที

บาดแผลของอันหลิงหยุนฟื้นฟูได้รวดเร็วกว่าทุกครั้ง ในหัวของอันหลิงหยุนสับสนมาก แต่นางมีความคิดหนึ่ง นางต้องรีบหาย รีบไปพบกงชิงวี่

กงชิงวี่กับคนชุดดำต่อสู้กันไปมา เห็นได้ชัดว่าคนชุดดำไม่ใช่คู่ต่อสู้ของกงชิงวี่ เมื่อสู้ไม่ได้ก็สะบัดแขนเสื้อ ในแขนเสื้อมีงูตัวหนึ่งโผล่ออกมา กงชิงวี่หลบหลีก สวนด้วยธนู หัวงูก็ตกลงบนพื้น คนชุดดำมองไปที่กงชิงเซวียนเหอแวบหนึ่ง กงชิงเซวียนเหอลุกขึ้นทั้งสองเข้าต่อกรกับกงชิงวี่

ตั้งแต่อันหลิงหยุนเข้ามาในห้องลับ มองเห็นการต่อสู้ข้างหน้าก็เหงื่อแตกพลั่ก มีเข็มเงินหยดลงมาจากร่าง เตรียมจะช่วยกงชิงวี่

เมื่อเห็นอันหลิงหยุนจุนเซียวเซียวก็อึ้งไป แต่นางไม่เอะอะ เพียงแต่มองไปยังเสินหยุนชูที่อยู่ข้างในอย่างระมัดระวัง

จุนเซียวเซียวรู้สึกว่า กงชิงเซวียนเหอนั้นต่อกรด้วยไม่ยาก อีกทั้งเป้าหมายของกงชิงเซวียนเหอนั้นชัดเจน เขาเพียงต้องการหยุนโล๋ชวนเท่านั้น

แต่คนที่ยากจะต่อกรด้วยคือเสินหยุนชูต่างหาก ตั้งแต่ถูกจับตัวมาที่นี่ ฮ่องเต้ก็ยังไม่ฟื้น นอนสลบอยู่บนเตียงไม่ตื่นเลย แต่เสินหยุนชูก็อยู่ไม่ห่างจากตัวฮ่องเต้ด้วย

มือของเสินหยุนชูกุมชีวิตของฮ่องเต้ไว้