ยอดหมอยาของอ๋องเสียน นิยาย บท 469

บทที่ 469 ถือซะว่าข้าไม่ได้ถาม

เห็นดาบของกงชิงวี่กำลังจะแทงลงไปแล้ว ฮ่องเต้ชิงหยู่ที่อยู่บนเตียงก็ลุกขึ้นนั่ง “อ๋องเสียน”ความสง่างามแห่งการเป็นราชาบวกกับเสียงเกียจคร้านแบบชายชาตรีเปล่งออกมา ส่งเสียงมาจากเตียง อันหลิงหยุนรู้สึกขนลุกชั่วขณะ หันหน้าไปมองยังตั่งมังกร ดีที่ดวงตาไม่ถลนออกมา นี่เป็นการเล่นกลตบตาชัดชัด

การเปลี่ยนวิญญาณของนางสู้ไม่ได้เลย ที่ร้ายกาจจริงๆอยู่ที่นี่นี่เอง

ฮ่องเต้ชิงหยู่ตื่นอยู่ตลอด แม้แต่เสียงผายลมก็ไม่ได้ยิน แต่ตอนนี้จะฆ่าฮองเฮาเขากลับตื่นขึ้นมา แล้วเมื่อสักครู่ที่นางเกือบจะตายแล้ว กงชิงวี่ก็ต่อสู้อยู่กับสองคนนั้นทำไมเขาไม่ลุกขึ้นมา

กงชิงวี่หยุดลง ดาบในมือเกิดเสียงดังปังปักเข้าไปยังกำแพงหิน

กงชิงวี่หันไปมองฮ่องเต้ชิงหยู่ แม้จะไม่ชอบใจมากแค่ไหน แต่ก็ยังคงก้มศีรษะลง “กระหม่อมคำนับฮ่องเต้ มาช่วยฮ่องเต้ช้าไป ขอฮ่องเต้โปรดให้อภัย”

ฮ่องเต้ชิงหยู่ลุกขึ้นลงจากตั่งมังกร มองไปยังจุนเซียวเซียวและมู่มิง แล้วก็หันไปมองฮองเฮาเสินหยุนชูที่ตะลึงอยู่กับพื้น

“อ๋องเสียน เจ้าพากุ้ยเฟยทั้งสองออกไปก่อน ข้ามีเรื่องจะคุยกับฮองเฮา”

“พ่ะย่ะค่ะ”กงชิงวี่มองอันหลิงหยุนที่เดินเข้าไปแก้มัดให้กับจุนเซียวเซียวและมู่มิง มู่มิงยังคงสลบอยู่ อันหลิงหยุนรีบเดินไปดูมู่มิง เมื่อแน่ใจแล้วว่ามู่มิงแค่สลบไปเท่านั้น จึงตามกงชิงวี่ออกไป

ออกจากห้องลับกงชิงเซวียนเหอหายไปอย่างไร้ร่องรอยแล้ว คนของกองทัพตระกูลอันไม่เห็นว่ามีใครออกมาจากทางลับ กงชิงวี่จัดการกับอันหลิงหยุนทั้งสามคนแล้ว หมุนตัวกลับไปยังห้องลับ แต่อันหลิงหยุนก็ไม่วางใจ ตามเข้าไปด้วย แต่เข้าไปค้นหาจากทางเข้าจนทั่วแล้ว ก็ไม่พบทางออกอื่นใด เห็นเพียงกงชิงวี่ยืนอยู่หน้าห้องลับ

อันหลิงหยุนกำลังจะไปทางนั้นก็ถูกกงชิงวี่เห็นเข้าซะก่อน กงชิงวี่หันมามองนาง อันหลิงหยุนหยุดลงสำนึกผิด เพราะได้สัญญาแล้วว่าจะอยู่ข้างนอกไม่ตามเข้ามา

“ข้าไม่ได้ตั้งใจ เพียงแต่เป็นห่วงท่านอ๋อง จึงเข้ามาดูสักหน่อย”

กงชิงวี่ก็ไม่ได้โกรธ พยักหน้าไม่ขยับตัว แล้วหันกลับไป

อันหลิงหยุนเดินไปดู ก็ได้ยินประโยคหนึ่งของฮ่องเต้ชิงหยู่ “หากเจ้ายังอยู่ต่อ ข้าก็จะยังตามใจเจ้าเหมือนเดิม เจ้ายังเป็นฮองเฮาของข้า ตระกูลเสินก็ยังคงเป็นขุนนางสำคัญของประเทศต้าเหลียง ”

เสินหยุนชูส่ายหัว สายตาเฉื่อยชา “สามีภรรยาถึงจุดนี้ ไม่มีอะไรต้องพูดแล้ว ตอนแรกที่ท่านให้ข้าเข้าวังก็ได้หว่านเมล็ดแห่งความเกลียดชังไว้แล้ว หากไม่ใช่เพราะท่าน เขาก็คงไม่ตาย

ข้าเกลียดท่าน ทุกคืนข้ายังต้องแกล้งทำเป็นเทิดทูนท่านเข้านอนพร้อมท่าน ท่านรู้หรือไม่ว่ามีกี่คืนวันที่ข้าต้องตื่นขึ้นเพราะฝันร้าย ข้าฝันถึงเขาที่ร่างเต็มไปด้วยเลือดมายืนอยู่ตรงหน้าข้า ถามข้าว่าทำไมไม่ฆ่าท่าน ถามว่าทำไมข้าต้องหักหลังเขา

ฮ่องเต้ชิงหยู่ มีบ้างบางเวลาที่ข้าก็หวั่นไหวไปบ้าง หลายครั้งที่อยากจะฆ่าท่าน ข้าก็ปล่อยไป ข้าไม่ให้กำเนิดลูกของท่าน ก็เพราะไม่อยากให้ลูกเกิดมาแล้วต้องตาย

พวกเขาไม่ปล่อยลูกไปแน่ แต่ท่าน……ในเมื่อเคยรับปากข้า ทั้งชีวิตนี้ของท่านจะรักเพียงข้าคนเดียวเท่านั้น แต่นอกจากท่านจะแต่งเซียวกุ้ยเฟยแล้ว ยังจะแต่งมู่มิง

มู่มิงนั้นบริสุทธิ์ ข้าไม่เกลียดท่าน แล้วจุนเซียวเซียวเล่า

ท่านรู้หรือไม่ตอนที่รู้ข่าวว่านางตั้งครรภ์ ตัวข้าเหมือนธารน้ำแข็ง ข้าเจ็บเจียนตาย……”

เสินหยุนชูหัวเราะขึ้นมา แต่ในตาของนางมีน้ำตา

นางไม่อยากร้องไห้ แต่น้ำตากลับไหลออกมา

“กลับมาเถอะ ข้าจะมีแต่เจ้าคนเดียวเหมือนเดิม ดีหรือไม่”ฮ่องเต้ชิงหยู่ยื่นมือออกไปให้เสินหยุนชู เสินหยุนชูส่ายหน้า

“ไม่จำเป็นแล้ว ข้าทำผิดโทษสังหารฮ่องเต้ ต้องถูกประหาร ระหว่างท่านกับข้าก็รู้ผลแพ้ชนะแล้ว ไม่จำเป็นต้องพูดแล้ว ส่วนท่าน……ในเมื่อในใจท่านมีคนที่ชื่นชอบอยู่แล้ว ข้าก็ขออวยพรท่าน ให้สมปรารถนาเถอะ”

เสินหยุนชูก้มลงเก็บดาบที่ตกอยู่บนพื้น เตรียมจะฆ่าตัวตาย

ฮ่องเต้ชิงหยู่จับอีกฝั่งของดาบเอาไว้ เสียงดังเพล้งดาบก็หักลง ทำเอาอันหลิงหยุนตกใจไม่น้อย

“อย่าพูดเรื่องไม่เป็นเรื่อง คนที่ข้าชื่นชอบแต่ไหนแต่ไรก็มีแต่ฮองเฮา ไม่มีฮองเฮา ชีวิตในวังยังมีความหมายอะไรอีก

ในเมื่อฮองเฮาไม่เห็นด้วยที่ข้าจะไปตำหนักอื่น ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไปข้าจะไม่ไปอีก ตอนนี้เซียวกุ้ยเฟยเองก็ตั้งครรภ์แล้ว ข้าเองก็ไม่กังวลอะไรแล้ว รอนางคลอดลูกของข้า ก็จะอุ้มลูกมาให้ฮองเฮา เช่นนี้ข้าก็ไม่คิดเรื่องอื่นแล้ว”

เสินหยุนชูนิ่งอึ้งไป จ้องฮ่องเต้ชิงหยู่พูดอะไรไม่ออก

อันหลิงหยุนคิดไม่ถึงเลยว่า ฮ่องเต้ชิงหยู่ยังคงมีความคิดเช่นนี้ แต่ว่าครั้งนี้ค่อนข้างตรงไปตรงมาอยู่บ้าง