ยอดหมอยาของอ๋องเสียน นิยาย บท 470

บทที่ 470 มีพระชายาแต่ไม่มียางอาย

ตลอดทางเดินกงชิงวี่เริ่มไม่สนงานของตนเอง เอาแต่พูดคุยกับอันหลิงหยุนเรื่องของหลินไต้อวี้และเจี่ยเป่าอวี้ อันหลิงหยุนเดิมทีก็ไม่ชอบหลินไต้อวี้ ฟังแล้วรู้สึกรำคาญ“อย่าถามข้าอีกเลย ข้าไม่ชอบหลินไต้อวี้”

“แล้วหลิงหยุนชอบใคร ”กงชิงวี่ก็ไม่ชอบเจียเป่าอวี้ แต่ก็ยังถาม ก็อยากรู้นี่นา

อันหลิงหยุนหยุดคิดชั่วครู่ “เจ้าบ้าสองคนในหนังสือ”

“ใคร”

กงชิงวี่เคยได้ฟังอันหลิงหยุนเล่าถึงหอแดง แต่ไม่เคยเห็น จึงรู้สึกอยากรู้อยากเห็น สิบปากว่าไม่เท่าตาเห็น

ยิ่งอันหลิงหยุนพูดมากเท่าไหร่ กงชิงวี่ยิ่งเพิ่มความอยากรู้มากขึ้นเท่านั้น

อันหลิงหยุนมองกงชิงวี่แล้วรู้สึกรำคาญใจ ปากบอกไปว่า “รอข้ากลับไปอีกครั้ง จะนำมาให้ท่านหนึ่งชุด

หนังสือนั้นผู้หญิงชอบอ่าน หากท่านอ๋องอ่านเข้าไปได้ ก็อ่านเถอะ”

กงชิงวี่สีหน้ามึนงง แต่ว่าหากกลับไปได้ย่อมต้องตามไปแน่ ฉะนั้นจึงพยักหน้าอย่างหนักแน่น เป็นคำตอบว่าดี

ด้านนอกวังเฉาเฟิ่งมีทหารเฝ้ายามหนาแน่น บนพื้นถูกล้างทำความสะอาดแล้ว มองออกว่ามีคนมากมายที่ล้มตายเลือดไหลเป็นสายน้ำ บนพื้นยังมีบางแห่งเป็นสีแดง

อันหลิงหยุนตามกงชิงวี่เข้าประตูไป ในวังเป็นระเบียบเรียบร้อยเช่นเดิม หวางฮองไทเฮานั่งอยู่บนบัลลังค์หงส์ที่อยู่สูงขึ้นไป ข้างกายนางเป็นฮั่วไท่เฟยที่สีหน้าร้อนรน อ๋องตวนนั้นไม่อยู่

อันหลิงหยุนตามกงชิงวี่ไปคำนับหวางฮองไทเฮา ลุกขึ้นแล้วจึงรู้สึกว่ามีบางอย่างไม่ถูกต้อง ไม่เห็นอ๋องตวน

แต่ต่อหน้าพระพักตร์หวางฮองไทเฮาและฮั่วไท่เฟย อันหลิงหยุนก็ไม่สะดวกจะพูด

“การรัฐประหารราชสำนักในครั้งนี้ดีที่มีอ๋องเสียนและอ๋องตวน ถ้าไม่ใช่พวกเจ้ามาทันเวลา วังหลวงนี้ก็ไม่รู้ว่าจะมีสภาพเช่นไร ฮ่องเต้ยังอยู่ดีหรือไม่”

หวางฮองไทเฮาถาม กงชิงวี่ตอบ “ฮ่องเต้ยังอยู่ดี ขอเสด็จแม่วางพระทัย สักครู่ฮ่องเต้คงจะมาน้อมทักทายเสด็จแม่”

“ไม่เป็นไรก็ดีแล้ว ในวังก็กลับคืนสภาพเดิมแล้ว เพียงแต่คนร้ายกงชิงเซวียนเหอยังหาไม่พบ ตอนที่อ๋องตวนออกไปบอกว่าจะไปตามหาเขา ไม่รู้ว่าเป็นอย่างไรบ้าง ”หวางฮองไทเฮามองไปยังฮั่วไท่เฟยที่เป็นกังวลอยู่ “เจ้าก็ไม่จำเป็นต้องกังวลมาก พวกเขาโตแล้ว ย่อมต้องผ่านการฝึกฝนซะบ้าง

คนที่สามารถมีชีวิตรอดอยู่จนถึงตอนนี้ได้ในวังของประเทศต้าเหลียง ล้วนเป็นคนมีวาสนาดี เจ้ากลัวอะไร”

ฮั่วไท่เฟยถอนหายใจ“ท่านพี่พูดได้ถูกต้อง”

ฮั่วไท่เฟยสีหน้าไร้เดียงสา จนถึงเวลาอย่างนี้แล้วกลับยิ้มไม่ออก

กงชิงวี่ได้ยินเสียงอีกาจากข้างนอก รู้ว่าราชาอีกากลับมาแล้ว มองไปทางอันหลิงหยุน

อันหลิงหุยนตั้งใจฟัง พยักหน้า “อ๋องตวนเจอ……”

คำว่าพระชายาตวนยังไม่ได้พูดออกไป อันหลิงหยุนได้รับสัญญาณลับจากกงชิงวี่ แก้ไขเป็น“อ๋องตวนกลับมาแล้ว”

กงชิงวี่จึงหันไปรายงาน“ทูลเสด็จแม่ อ๋องตวนกลับมาแล้ว สักครู่ก็จะมาที่นี่ด้วย ข้าไปต้อนรับเขา”

“ไปเถอะ ระวังตัวด้วย หลิงหยุน เจ้าไปดูเซียวกุ้ยเฟยกับเต๋อกุ้ยเฟยสักหน่อย”

“เพคะ”

ออกมาพร้อมกันอันหลิงหยุนตามไปพบกับอ๋องตวนก่อน อ๋องตวนอุ้มหยุนโล๋ชวนที่สลบอยู่ อันหลิงหยุนเห็นคนสลบอยู่ รีบสำรวจดูหนึ่งรอบ จับชีพจรเพื่อความแน่ใจว่าปลอดภัย แล้วจึงปล่อยมือออก

”ไม่เป็นไร ดื่มยาสลบไปบางส่วน ไม่กี่ชั่วยามก็คงจะตื่น”

“นานขนาดนั้นเลยหรือ”อ๋องตวนกังวลอยู่บ้าง

“ดื่มน้ำสักหน่อยจะฟื้นได้เร็วขึ้น”

“อืม”

อ๋องตวนเอ่ยขึ้น “ข้าตามฝูงอีกาไป ชวนเอ๋อถูกคนกลุ่มหนึ่งซ่อนไว้ในโลงศพกำลังเตรียมเคลื่อนย้ายไปนอกเมือง ดีทีฝูงอีกาหาเจอทันเวลา ไม่เช่นนั้นผลจะเป็นอย่างไรก็ไม่กล้าคิด ตามหลักแล้วข้าติดหนี้บุญคุณพระชายาเสียนหนึ่งครั้ง

พระชายาเสียน เจ้าต้องการเงินเท่าไหร่”