ยอดหมอยาของอ๋องเสียน นิยาย บท 471

บทที่ 471 ฮองเฮาช่วยเหลือฮ่องเต้สำเร็จ

“เจ้าฟื้นแล้ว？”อันหลิงหยุนกล่าวเสียงราบเรียบ ส่วนมู่มิงได้มองไปทางอันหลิงหยุนอย่างไม่แยแส และโบกมือเพื่อส่งสัญญาณว่าให้ผู้คนรอบข้างออกไป จากนั้นก็ไม่ได้กล่าวอะไรกับอันหลิงหยุนพลางเดินไปนั่งลงที่เก้าอี้ ยื่นมือออกมาวางไว้บนโต๊ะ

อันหลิงหยุนนับได้ว่าเป็นหมอหลวงไม่กี่คนที่อยู่ในวัง เรื่องนี้มู่มึงต่างรู้ดี นางเองก็มาด้วยเหตุผลนี้

อันหลิงหยุนไม่ได้กล่าวอะไรมาก ด้วยเป็นเพื่อนกันมาพักหนึ่ง พวกนางมิจำเป็นต้องกล่าวอะไรให้มาก

ขณะที่นั่งลงอันหลิงหยุนก็ได้วางมือลงไป กดลงไปที่ข้อมือของมู่มิงเพื่อเริ่มตรวจสอบ อันที่จริงมู่มิงไม่ได้มีปัญหาอะไรร้ายแรงเพียงแค่เป็นลมไปเท่านั้น จึงได้นำยาออกมาส่งให้มู่มิง

“นี่คือยากระตุ้นสมอง เจ้ากินไปหนึ่งเม็ดก่อน ก็จะดีขึ้น เพียงแต่ยานี้มิอาจกินมากเกินไป หากเจ้ากินมากไปจะนอนไม่หลับเอาได้ ขวดยาเอาไว้นี่ ภายหน้าเจ้าอาจได้ใช้ประโยชน์”

อันหลิงหยุนลุกขึ้นและกล่าวลา

มู่มิงได้นำขวดยาเล็กๆขึ้นมาดู และไม่ได้สนใจอันหลิงหยุน อันหลิงหยุนกล่าวลาและจากไป

ขณะที่นางเพิ่งออกไป สาวใช้ข้างกายของมู่มิงเดินมาข้างนางและกล่าว “พระนางเพคะ ยานี้มอบให้แก่ข้าน้อย ให้ข้าน้อยทดสอบดูก่อนเพคะ”

เดิมทีใบหน้าของมู่มิงไร้อารมณ์ ค่อยๆหันไปมองสาวใช้ที่อยู่ด้านข้าง “เจ้ายิ่งอยู่ยิ่งมีความกล้ามากขึ้น ผู้ใดให้ความกล้านี้แก่เจ้ากัน ถึงขั้นได้กล้ามาสั่งข้า？”

“ข้าน้อย ข้าน้อยมิกล้าเพคะ！”

สาวใช้รีบไปคุกเข่าต่อหน้ามูมิง เพียงชั่วครู่ไม่รู้ว่าเกิดเรื่องอะไรขึ้น ปกติแล้วเรื่องในวังล้วนแล้วแต่มีนางเป็นคนจัดการดูแล นางเป็นผู้ที่ฮูหยินกั๋วจิ้วคัดเลือกมาอย่างพิถีพิถัน สำหรับจวิ้นจู่มู่มิงแล้วนางก็ถือเป็นผู้ที่จงรักภักดีเช่นกัน แล้ววันนี้เกิดอันใดขึ้นเล่า？

สาวใช้ตกใจกลัวจนโขกหัวอยู่ครั้งแล้วครั้งเล่า มู่มิงมองชั่วครู่ “ ใครก็ได้ เอามันไปโบยสามสิบไม้ และโยนเข้าไปในห้องสะอาด（ห้องส้วมยุคแรกในพระราชวัง） ไม่มีคำสั่งของข้าก็มิอาจออกมาได้ จงให้นางแก่และตายในนั้นเถิด ”

“ ไว้ชีวิต พระนางโปรดไว้ชีวิต ข้าน้อย...ข้าน้อยเป็นคนของฮูหยินกั๋วจิ้วนะเพคะ！ ”สาวใช้กรีดร้องกล่าว มู่งมิงเพียงแค่มองไปที่นางด้วยสายตาเย็นชา ไม่กล่าวอะไรแม้แต่คำเดียว การแสดงออกของนางทำให้เหล่านางสนมต่างก็กลัวจนตัวสั่น

“ลากออกไป”มู่มิงออกคำสั่ง ก็มีขันทีสองคนเข้ามาลากคนออกไป จากนั้นภายนอกของสุสานก็มีเสียงร้องอย่าน่าสงสารดังออกมา มู่มิงลุกขึ้นหยิบขวดยาและเดินออกไปมองสาวใช้ที่แทบจะถูกตีตายอยู่ด้านนอก

สาวใช้ที่ถูกตีไปไม่กี่ครั้งทนไม่ไหวก็หมดสติไป ขันทีมองมู่มิงที่อยู่หน้าประตู เพื่อรอคำสั่งจากมู่มิง อย่างไรคนผู้นี้เต๋อเฟยก็เป็นผู้พามาจากนอกวัง หากเกิดเรื่องอันใดขึ้นมา พวกเขาใครก็มิอาจรับผิดชอบได้

“ตีครบหรือยัง？”มู่มิงกล่าวอย่างไม่ใส่ใจ นำขวดยามาวางในมือแล้วถือไว้ด้านหลัง ขันทีน้อยที่กำลังลงโทษอยู่รีบตอบกลับมามู่มิง ยังตีไม่ครบ

“ในเมื่อยังตีไม่ครบ เช่นนั้นก็ตีต่อไป ตีเสร็จแล้วก็นำออกไป อย่าให้ที่นี่ทำให้สายตาข้าสกปรก”

ขันทีน้อยรับคำสั่ง ตีต่อไป จนครบสามสิบไม้ จึงได้นำคนส่งไปที่ห้องสะอาด

สาวใช้ถูกนำตัวไปแล้วมู่มิงถึงได้กินยาที่อันหลิงหยุนมอบให้ไปหนึ่งเม็ด

คนในวังที่มีสายตาแหลมคมต่างก็รีบเข้าไปปรนนิบัติรับใช้ ในใจนั้นรู้ดี เต๋อกุ้ยเฟยดูคล้ายจะไม่สนิทสนมกับพระชายาอ๋องเสียน ทว่าแท้จริงแล้วกลับเชื่อใจพระชายาอ๋องเสียนเป็นอย่างมาก ควรระมัดระวังเรื่องนี้เสียหน่อย จึงจะรักษาศีรษะเอาไว้ได้

เต๋อเฟยไม่ยอมแม้แต่ผู้ที่พามาจากนอกพระราชวัง มิต้องกล่าวถึงพวกนางเหล่านี้ที่ถูกคนในวังคัดเลือกมาให้

อันหลิงหยุนออกมาจากวังซ่งเต๋อก็ได้ไปต่อที่วังจิ่งซิ่ว กงชิงวี่ไม่กล่าวอะไรแม้แต่คำเดียว ทว่าอันหลิงหยุนกลับเดินไปบนถนนอย่างสบายใจ และนางก็ไม่ได้กล่าวอันใดออกมาเช่นกัน

กงชิงวี่เดินจูงมืออันหลิงหยุนมาจนถึงวังจิ่งซิ่ว อันหลิงหยุนเข้าไปในวังส่วนกงชิงวี่รออยู่ด้านนอกคอยนาง

“ถวายบังคมพระนางเพคะ”อันหลิงหยุนเตรียมตัวคาราวะ จุนเซียวเซียวจึงรีบพยุงอันหลิงหยุนขึ้นมา

“เจ้าและข้าระหว่างพวกเราไหนเลยจะต้องทำเช่นนี้ พวกเจ้าออกไปเถิด ข้าอยากคุยกับพระชายาอ๋องเสียนเสียหน่อย”จุนเซียวเซียวสั่งให้คนออกไป จากนั้นจูงมืออันหลิงหยุนเดินไปด้านหน้า และดึงอันหลิงหยุนนั่งลงด้วยกัน