ยอดหมอยาของอ๋องเสียน นิยาย บท 472

บทที่ 472 เหตุใดจึงเป็นฮองเฮา

อันหลิงหยุนจากไปจุนเซียวเซียวก็ได้กลับไปนั่ง กินยาและมีคนเข้ามาปรนนิบัติ จากนั้นเป็นเวลานานถึงได้กลับไปพักผ่อน

อันหลิงหยุนออกมาจากประตูก็ไม่ต้องการกล่าวอันใดอีก

กงชิงวี่กุมมือของอันหลิงหยุนพลางมองไปที่นาง และกล่าวถามนางทันที “เป็นอย่างไร ？ถูกรังแกมาหรือ ？”

อันหลิงหยุนเงยหน้ามองกงชิงวี่อย่างประหลาดใจ คำว่าถูกรังแกพอเป็นเขาที่กล่าวออกมา ราวกับเป็นเรื่องตลกที่ไม่เข้ากับยุคสมัย

“เซียวกุ้ยเฟยถามคำถามหนึ่งประโยค”นางก็กำลังไตร่ตรองปัญหานี้เช่นกัน

“ปัญหาอันใด？”เขาอยากรู้

“ก็ไม่ได้กล่าวชัดเจน นางกล่าวคล้ายว่าเหตุใดฮ่องเต้จึงได้ดีต่อฮองเฮาเช่นนั้น！”

กงชิงวี่รู้สึกไม่ได้แปลกประหลาดใจ “ฮองเฮาคือภรรยาที่ถูกต้อง ทั้งยังเป็นผู้ที่ฮ่องเต้ยินดีจะแต่งงานด้วย”

“ไม่แน่ว่า เพียงแค่อยู่ในพระราชวัง ฮ่องเต้ก็มิอาจเอาชนะความเหน็บหนาวที่อยู่บนที่สูงได้ แต่ตั้งแต่แรกเริ่มฮองเฮาก็เป็นผู้ที่เคียงข้างเขาบนเส้นทางนี้มาตลอด ดีหรือไม่ดีนั้น ถึงอย่างไรพวกเขาร่วมเคียงบ่าเคียงไหล่กันมาตลอด หากฮองเฮาไม่อยู่ เช่นนั้นแม้แต่ผู้ที่ฮ่องเต้จะสามารถพูดคุยด้วยได้ก็ไม่เหลือแล้ว ”อันหลิงหยุนวิจารณ์ด้วยจิตใจที่สงบ

“ผู้ที่พูดคุยด้วยไม่แน่ว่าจะเป็นฮองเฮาเสมอไป นางผู้นั้นก็ได้เช่นกัน แต่ฮองเฮากลับเป็นผู้ที่ไม่มีผู้ใดมาแทนได้”

“ผู้ที่คุยด้วยใช่ว่าจะเป็นฮองเฮา นางผู้นั้นก็ทำได้เช่นกัน ทว่าฮองเฮาก็เป็นผู้ที่ไม่ว่าใครก็ไม่อาจแทนที่ได้เช่นกัน นั่นเป็นเหตุผลว่าเหตุใดฮ่องเต้จึงโปรดปรานฮองเฮา”

การที่กงชิงวี่กล่าวเช่นนี้ทำให้อังหลิงหยุนค่อนข้างแปลกใจ แม้จะรู้ดีว่าฮ่องเต้ปฏิบัติต่อฮองเฮาอย่างใจกว้างนั้นเป็นสิ่งที่ดี แต่ก่อนอาจจะมีความผูกพันที่ลึกซึ้ง แต่ตอนนี้กลับไม่จำเป็น

คนเราสามารถเปลี่ยนไปได้เสมอ ส่วนเวลาก็เป็นตัวเร่งปฏิกิริยา โดยปกติแล้วผู้ที่มีความรู้สึกแข็งกระด้างแต่ถูกหลอมละลายนั้น

ความรู้สึกอาจยังหลงเหลืออยู่ ทว่าอาจไม่เหลือความผูกพัน

นางไม่เคยมีประสบการณ์มาก่อน ก็ยากที่จะเข้าใจความรู้สึกเหล่านี้ว่าเป็นเช่นไร และคงอยู่นานเพียงใด

แต่ในทางวิทยาศาสตร์ คนผู้หนึ่งที่มีความรักอันลึกซึ้งต่อคนผู้หนึ่ง สามารถที่จะจืดจางลงได้ สุดท้ายจากความรักก็จะเปลี่ยนเป็นครอบครัว ความรู้สึกของอันหลิงหยุนบอกว่า ฮ่องเต้ชิงหยู่ปฏิบัติต่อฮองเฮาเช่นนั้น

สำหรับฮองเฮา ความรู้สึกที่มีต่อฮ่องเต้ชิงหยู่คือมิอาจทอดทิ้ง กล่าวถึงความรักของนางก็มิอาจมองเห็นได้

อันหลิงหยุนตะหนักได้ถึงตรงนี้ก็หยุดไปครู่หนึ่ง มองกงชิงวี่อย่างอธิบายไม่ถูก “ท่านอ๋อง หากวันหนึ่งท่านไม่รู้สึกต้องการจะครอบครองร่างกายของข้าแล้ว ท่านก็สามารถที่จะรับสนมเพิ่มได้ ”

“เจ้ากล่าวอันใด？”กงชิงวี่และอันหลิงหยุนกำลังศึกษาปรัชญาชีวิต แม้ว่าความรู้สึกที่เต็มไปด้วยความฮึกเหิมจะสู้ไม่ได้กับตอนอยู่ในสนามรบ ทว่าความรู้สึกดุจสายน้ำที่กำลังไหลอย่างเชื่องช้ากลับทำให้เขารู้สึกสบาย

เมื่ออันหลิงหยุนกล่าวเช่นนี้ กงชิงวี่ที่เป็นผู้ถามก็ราวกับถูกน้ำเย็นราดตั้งแต่หัวจรดเท้า เขาไม่โกรธและอารมณ์ของเขาก็ดีเป็นอย่างมาก

เป็นธรรมดาที่อันหลิงหยุนจะไม่ยอมแพ้ นางเพียงแต่ว่ากันไปตามเนื้อผ้า

“ฮ่องเต้ไม่ควรที่จะใช้กำลังยึดอำนาจ เพื่อที่จะมองนางผู้นั้น”อันหลิงหยุนมองไปรอบๆไม่พบผู้ใด จึงได้กล้าพูดอย่างตามใจปาก

ใบหน้าอันหล่อเหลาของกงชิงวี่จมดิ่งลงไป “เช่นนั้น รอเมื่อหยุนหยุนอายุเจ็บสิบแปดสิบปีแล้ว ข้ายังจะเป็นเหมือนเสือ？”

“เช่นนี้ก็…”อันหลิงหยุนไม่ได้ไตร่ตรองมาก่อน พอคิดอย่างละเอียดรอบคอบอยู่ครู่หนึ่งแล้ว จึงคิดได้ว่าไม่ควรกล่าวออกไปเลย

อันหลิงหยุนดึงกงชิงวี่ไว้ “หากเมื่อนั้นท่านอ๋องยินยอม ข้าก็มีวิธีการเพคะ ถึงอย่างไรข้าก็เป็นหมอ”

อันหลิงหยุนไม่ได้คิดว่าเรื่องนี้ยากอันใด ขอเพียงแค่กงชิงวี่มีชีวิตอยู่ต่อไปได้

มือของกงชิงวี่กำแน่น“จริงหรือ？”

เมื่อได้ฟังว่าเรื่องนี้สามารถเลื่อนเวลาออกไปอีกได้ ความร้อนรุ่มในใจของเขาก็ลดลงไปในทันที จากนั้นก็ซักไซ้ไล่เรียงอันหลิงหยุน