ยอดหมอยาของอ๋องเสียน นิยาย บท 479

บทที่ 479 เตรียมตัวกล่าวอำลา

อันหลิงหยุนประคองซูมู่หรงลุกขึ้นจากเตียง ซูมู่หรงก็รู้สึกประหลาดใจ นึกไม่ถึงว่าตนเองจะอาการดีขึ้นเร็วเช่นนี้

ซูมู่หรงลงจากเตียงและเอ่ยถาม “ทำไมเป็นแบบนี้ไปได้？”

อันหลิงหยุนกลับมิได้อธิบายอันใด เธอรู้เพียงเรื่องเดียว ซูมู่หรงต้องการให้นางช่วยเหลือ เธอจึงได้มาที่นี่

“หัวหน้า คุณจำได้ไหมว่าคุณเข้าโรงพยาบาลได้อย่างไร” อันหลิงหยุนเพียงฝันว่าซูมู่หลงตกจากที่สูง อย่างอื่นก็จำอะไรไม่ได้อีกเลย

หลังจากนั้นซูมู่หรงก็เล่าถึงสิ่งที่เกิดขึ้น เรื่องมีว่าภายในมีสายลับ คาดไม่ถึงว่าจะเป็นผู้บังคับบัญชาของพวกเขา เขารู้เรื่องนี้เข้า และเขาก็ถูกตามฆ่า แต่สุดท้ายเมื่อเขาก็ตกลงไป คอมพิวเตอร์ของเขาก็ได้ถูกตรวจสอบและส่งออกไป ดังนั้นตอนนี้เขาจึงมีชีวิตรอดต่อไปได้

ในความเป็นจริงเขารู้ว่าเกิดอะไรขึ้นเขา เพียงแค่ไม่สามารถตื่นขึ้นมาได้เท่านั้น

“หัวหน้าปลอดภัยก็ดีแล้ว ฉันกลับมาคราวนี้เพื่อนำสิ่งของบางอย่างกลับไป ทั้งยังต้องขอรบกวนหัวหน้าอีกด้วย”อันหลิงหยุนยิ้มอย่างสำนึกผิด ซูมู่หรงมองอันหลิงหยุนอย่างใจลอยสักพัก ก่อนจะดึงแขนอันหลิงหยุนเดินไปยังข้างนอก.

อันหลิงหยุนถูกนำตัวไปที่ห้องพักของแพทย์ ซึ่งที่นี่ถูกใช้เป็นฐานลับ

ซูมู่หรงโทรหาใครบางคน จากนั้นก็เข้าไปรออยู่ในห้องพักของแพทย์ทันที อันหลิงหยุนนั่งอยู่ที่มุมหนึ่ง คิดไปถึงกงชิงวี่ขณะนี้เขาคงจะร้อนใจเป็นอย่างมาก แต่ในเมื่อมาแล้ว ก็ไม่มีอะไรให้ต้องคิดมาก หลังจากหยิบยาก็กลับออกไป

“เธอผอมไปแล้ว！”

ซูมู่หรงเดินไปยืนต่อหน้าและถาม อันหลิงหยุนเงยหน้าขึ้นมองซูมู่หรง ทันใดนั้นก็พบว่าซูมู่หรงในวัยสามสิบกว่าปีของเขามีกลิ่นอายความเป็นชายมากขึ้นหลายส่วน นอกจากนั้นอาการป่วยของทำให้เขาลดน้ำหนักลดลงไปมาก อีกทั้งหลังจากซูมู่หรงผอมลงก็มีบุคลิกที่ดูแก่เรียนไปโดยปริยาย

“ฉันไม่เห็นรู้สึก เป็นหัวหน้าที่รู้สึกไปเองว่าฉันผอมลง” อันหลิงหยุนรู้สึกเศร้าใจเป็นอย่างมาก แม้ว่าการข้ามเวลากลับไปจะเป็นเรื่องที่ดี แต่อันหลิงหยุนก็เป็นกังวลกับการชีวิตแบบนี้ บ่อยครั้งที่เป็นเช่นนี้ เธอกังวลว่าวันหนึ่งอาจจะกลับไปไม่ได้อย่างกะทันหัน และจะมีบางอย่างเกิดขึ้น เมื่อถึงวันนั้นเธอจะทำอย่างไร？

ซูมู่หรงคุกเข่าข้างหนึ่งและมองไปที่อันหลิงหยุน “ครั้งนี้อย่ากลับไปอีก ได้ไหม？”

“หัวหน้า ฉันเป็นแม่คนแล้ว”อันหลิงหยุนอยากจะบอกข่าวดีกับซูมู่หรง ซูมู่หรงก็ตะลึงไปอยู่พักหนึ่ง

“ เป็นแม่แล้ว ？”

“ฉันคลอดแล้วลูกชายห้าคน แฝดห้า！”แม้แต่ตัวอันหลิงหยุนเองยังรู้สึกเหลือเชื่อ แม้ว่าการแพทย์สมัยใหม่จะก้าวหน้ากว่ามาก แต่การจะมีลูกแผดนั้นช่างยากลำบากนัก

แต่เธอให้กำเนิดห้าคนในคราวเดียว

“วิเศษไปเลย”ซูมู่หรงฝืนยิ้มเล็กน้อย

ไม่นานมีคนเข้ามาข้างหลัง พวกเขาตกใจอย่างมากเมื่อเห็นซูมู่หรง อันหลิงหยุนเห็นว่าพวกเขาเป็นหมอทั้งหมด จึงนึกอะไรขึ้นมาได้

“หัวหน้า พวกเขาจะนำฉันไปเป็นหนูทดลองหรือไม่”

ซูมู่หรงก็นึกขึ้นได้ในทันที หมุนตัวหันกลับไปทางแพทย์ผู้นั้น “ ให้ฉันออกไปก่อน ถ้าคนของพวกเรามา บอกพวกเขาไปว่า ฉันถูกผู้หญิงคนหนึ่งลักพาตัวไปแต่งงานแล้ว”

พูดจบซูมู่หรงก็ดึงอันหลิงหยุนออกไปจากโรงพยาบาล ออกจากประตูมาก็ขึ้นไปบนรถคันหนึ่งเพื่อไปที่ฐานลับเดิมของพวกเขา

อันหลิงหยุนลงจากรถก็ตามซูมู่หรงไปที่สถาบันวิจัยแห่งนั้น สถาบันวิจัยแห่งนี้โชคไม่ดีที่ได้รับความเสียหายอย่างรุนแรงต่อมาสถาบันวิจัยได้ถูกสร้างขึ้นใหม่ และทุกอย่างล้วนแต่ได้รับการติดตั้งใหม่

อันหลิงหยุนเข้าประตูซูมู่หรงได้พูดขึ้นว่า “ของที่เตรียมไว้อิงตามของเดิมทั้งหมด กลัวว่าเธอกลับมาจากหาทางไม่เจอ และเธอไปอาจเดินผิดทาง ”

อันหลิงหยุนหมุนตัวกลับมา และหัวเราะอย่างฝืนใจ

อันหลิงหยุนรู้สึกว่า เวลานี้ควรที่จะบอกลาซูมู่หรงแล้ว

ที่นี่ไม่สามารถกลับมาได้อีก แม้ว่าจะเป็นห่วงหัวหน้าว่าจะเกิดเรื่องแบบนั้นขึ้นอีก แต่อันหลิงหยุนก็ไม่อยากที่จะกลับไปกลับมาเช่นนี้ เพื่อหลีกเลี่ยงว่าซักวันอาจจะกลับไปไม่ได้อีก

แต่ก่อนยังไม่มีลูกก็อดไม่ได้ที่จะทอดทิ้งแม่ทัพอันและกงชิงวี่ มาวันนี้เกิดมีลูกขึ้นมายิ่งทำใจทอดทิ้งพวกเขาไปไม่ได้