ยอดหมอยาของอ๋องเสียน นิยาย บท 480

บทที่ 480 ผู้ที่ทรยศสมควรตาย

อันหลิงหยุนออกไปยืนรอซูมู่หรง ซูมู่หรงก็ได้ขับรถมา ลงจากรถซูมู่หรงก็ได้นำยาปฏิชีวนะสองกล่องที่ และของเล่นหลายกล่องเตรียมไว้ย้ายลงมากจากรถ อันหลิงหยุนเปิดกล่องออกก็เห็นของเล่นเด็กผู้ชายมากมาย อันหลิงหยุนอิบายไม่ถูกว่าจะพูดอย่างไร

ท้องฟ้ามืดลง ซูมู่หรงถาม “กอดหน่อยได้ไหม？”

อันหลิงหยุนส่ายหน้า แต่ซูมู่หรงก็ก้าวมาข้างหน้าเพื่อกอดอันหลิงหยุน ปิดตาลงและน้ำตาก็ไหลออกมาจากดวงตาของซูมู่หรง

“ดูจากสายตาที่ต้องการจากไปของเธอแล้ว เธอรู้ไหมว่าฉันเสียใจมากแค่ไหน ฉันยอมให้เธอมาหาฉันเป็นบางครั้งบางคราวเสียยังดีกว่า แต่หากขาดเหลืออะไรฉันสามารถให้เธอได้ทุกอย่าง ฉันไม่หวังว่าจะเสียเธอไป มันเหมือนกับว่าโลกนี้ไม่เคยมีเธออยู่ เรื่องทั้งหมดล้วนเป็นแค่เพียงความฝันฉากหนึ่ง”

อันหลิงหยุนไม่เคยอกหักมาก่อน เธอจึงรู้สึกไม่ได้ถึงความรู้สึกของซูมู่หรง เธอทำได้เพียงยืนงงต่อหน้าซูมู่หรงและฟังในสิ่งที่เขาพูด

รอจนกระทั่งซูมู่หรงหยุดพูด อันหลิงหยุนก็ถามขึ้น “หัวหน้า คุณยังจำตอนที่พวกเราเจอกันตอนฝึกซ้อมครั้งแรกที่ชายทะเลได้ไหม？”

“...”ซูมู่หรงไม่มีการตอบสนอง ผละออกจากอันหลิงหยุนและเงียบไป

ทันใดนั้นอันหลิงหยุนก็หัวเราะขึ้นมา “ฉันรู้ว่าหัวหน้าไม่มีทางจำได้แน่นอน แต่ฉันจำได้”

อันหลิงหยุนมองไปที่ทะเลที่ไกลออกไป “หัวหน้า พวกเราไปดูกันเถอะ เดินเร็ว”

อันหลิงหยุนเดินไปทางชายทะเล ในใจยังหลงเหลือความมีเมตตาอยู่บ้าง เธอไม่รู้ว่านี่ถือว่าเป็นการหักหลังกงชิงวี่หรือเรียกว่ามีชู้ หรือเปล่า？

ที่นี่ไม่มีอะไรเกิดขึ้น แต่หากเป็นที่ประเทศต้าเหลียง จะต้องนำนางไปหย่อนลงไปในกรงหมูแน่

แต่ตอนนี้ไม่มีทางเลือก ใครใช้ให้นางนึกขึ้นมาได้ล่ะ

ขณะที่ลมพัด อันหลิงหยุนรู้สึกเย็นเล็กน้อย นึกไปถึงครั้งแรกที่มาฝึกซ้อมที่ชายทะเล อันหลิงหยุนเหลือบมองซูมู่หรงที่กำลังมองเธออยู่

อันหลิงหยุนรู้สึกอายเล็กน้อย ซูมู่หรงมองเข้าไปในดวงตาของเธอราวกับว่ากำลังจะถูกทอดทิ้ง อันหลิงหยุนลำบากใจเป็นอย่างมาก

ถึงเวลาที่จะหยุดมิตรภาพนี้ลงแล้ว เธอไม่อยากให้กงชิงวี่รู้สึกหึง

“หัวหน้า ตอนที่ฉันมาที่นี่ครั้งแรก ไม่ว่าฉันจะทำอะไรคุณก็มองว่าขวางหูขวางตา อยากให้ฉันออกไป ทั้งยังบอกให้ฉันถอดเสื้อผ้าฝึกซ้อมเหมือนกันกับคนอื่น ฉันไม่ยอมพวกเราจึงได้โต้เถียงกัน คุณจำได้หรือยัง？”

ซูมู่หรงจำไม่ได้จริงๆ แม้จะคิดอย่างดีแล้ว ก็นึกไม่ออกว่าเคยเกิดเรื่องแบบนี้ขึ้น

“ตอนที่เริ่มรู้จักกัน ก็ไม่ได้รู้สึกอะไรกับคุณ คุณยังผูกใจเจ็บฉันอยู่เลยด้วยซ้ำ？”ซูมู่หรงนึกไปถึงตอนนั้นก็หัวเราะออกมา

“เธอยังกล้าพูด เรื่องที่ทุกคนต่างก็รอเธอฝึกซ้อมอีกหรอ เธอกลับไปที่ทะเลเพื่อนั่งมองมัน หากฉันไม่เร่งเธอ เธอยังจะได้มาอยู่ตรงนี้ไหม？”

“หัวหน้าพูดถูกแล้ว แต่หลายปีมาแล้วในใจของฉันแข่งขันกับหัวหน้ามาตลอด ฉันอยากให้หัวหน้าเห็น ฉันก็เป็นผู้หญิงคนหนึ่ง และก็ไม่แพ้ผู้ชายเหมือนกัน”

ใบหน้าของซูมู่หรงบูดบึ้ง พูดจาราวกับเด็ก “จะต้องเจอหน้าแล้วตกหลุมรักและขอเธอแต่งงานเลยหรอ？”

“ยังจะเป็นรักแรกพบอะไรกัน รักแรกพบล้สนแต่เป็นเรื่องหลอกลวงผู้คน ตอนนั้นเวลาที่ฉันและหหัวหน้าอยู่ด้วยไม่สั้นเลย แล้วทำไมถึงยังไม่มีประกายไฟออกมา หัวหน้าไม่รู้สึกหรือว่า นี่คือพรหมลิขิต ให้เป็นเพียงแค่เพื่อนที่ดีต่อกันเท่านั้น？”

ซูมู่หรงหมุนตัวเดินไปที่ด้านหน้าของอันหลิงหยุน ขวางทางเดินของอันหลิงหยุนไว้ “พูดแบบนี้ ตอนนี้ถ้าฉันจัดการเธอที่นี่ พวกเราก็จะได้อยู่ด้วยกัน？”

อันหลิงหยุนหยุดลง ใบหน้าเต็มไปด้วยความมึนงง！

“หัวหน้าอย่าพูดเล่นแบบนี้ ฉันมีลูกแล้วห้าคน ยังมีสามีแล้วด้วย”

“ใครจะเชื่อ？ใครจะยอมรับ？”

“...หัวหน้า นี่ไม่สนุกแล้วนะ”

อันหลิงหยุนมีสีหน้ากลืนไม่เข้าคายไม่ออก เดินอ้อมไปที่ทะเล ซูมู่หรงก็ได้ดึงมือของอันหลิงหยุน ดึงอันหลิงหยุนไว้！

อันหลิงหยุนรู้สึกลำคอแห้งผาก หมุนตัวมองไปที่ซูมู่หรง “หัวหน้า ฉันมองคุณเป็นพี่ชาย อาจารย์ และพ่อมาโดยตลอด ฉันเคารพคุณ แต่ไม่เคยคิดไปความสัมพันธ์ระหว่างชายหญิงเลยแบบนั้นเลย！”