ยอดหมอยาของอ๋องเสียน นิยาย บท 482

บทที่ 482 รักษาคนไว้

อันหลิงหยุนลังเลอยู่ครู่หนึ่ง: “เรื่องนี่หม่อมฉันเองก็ไม่รู้จริงๆ แต่ในเมื่อเกิดขึ้นแล้ว แสดงว่าทั้งสองด้านยังมีความเชื่อมโยงกันอย่างแน่นอน ทำไมยังพูดไม่ชัดเจนอีก

ท่านอ๋องไม่ต้องเป็นห่วงเพคะ หม่อมฉันพูดกับหัวหน้าชัดเจนแล้วว่า ไม่ว่าต่อจากนี้จะเกิดอะไรขึ้น หม่อมฉันจะไม่มีวันกลับไปที่นั่นอีกแล้ว ดังนั้นจึงไม่มีทางเกิดเรื่องแบบนั้นอีกเพคะ”

“ข้าจะลองเชื่อเจ้าดูสักครั้ง แต่ถ้าหากครั้งหน้าหยุนหยุนกลับคำล่ะก็ ข้าจะเอาหัวชนกำแพงให้ตาย!” อันหลิงหยุนจะพูดอะไรได้อีก คำก็เอาหัวชนกำแพงตาย สองคำก็เอาหัวชนกำแพงตาย

“รู้แล้วเพคะ!” อันหลิงหยุนอยากจะพักผ่อน กงชิงวี่รวบเส้นผมของอันหลิงหยุนไปไว้อีกด้านหนึ่ง

“หัวใจที่ได้รับความเสียหายดีขึ้นแล้วหรือ?” กงชิงวี่ยังรู้สึกเป็นห่วง

“หายดีนานแล้วเพคะ ถ้าหากยังมีอาการอยู่ก็คงจะทำเรื่องเช่นนี้กับท่านอ๋องไม่ได้หรอกเพคะ” อันหลิงหยุนขยับเข้าไปในอ้อมกอดของกงชิงวี่ เมื่อรู้ว่ากงชิงวี่เป็นห่วง จึงเขยิบเข้าไปในอ้อมกอดของกงชิงวี่เพื่อให้ปลอบประโลมนาง

“อืม!” กงชิงวี่นึกกลัว เลือกไม่มีรสชาติเลยแม้แต่น้อยทำให้เขาตกใจมาก สิ่งที่ไหลออกมาจากร่างกายของคนคนหนึ่งไม่ใช่เลือด แต่กลายเป็นน้ำที่ไม่มีสีไม่มีรส แล้วเช่นนี้จะให้เขารับไหวได้อย่างไร?

กงชิงวี่เองก็เหนื่อยแล้ว หลายวันมานี้ไม่ได้พักผ่อนเต็มที่ อันหลิงหยุนอยู่ในอ้อมกอดของเขา เขาจึงจะสามารถนอนหลับสนิทได้

ตื่นขึ้นในเช้าวันต่อมา อันหลิงหยุนก็ได้รับราชโองการ มีคำสั่งเรียกตัวให้อันหลิงหยุนเข้าวัง อันหลิงหยุนไม่เต็มใจที่จะเข้าวังเลยแม้แต่น้อย แต่ก็ไม่อาจขัดราชโองการได้

แม่ทัพอันอยู่บ้านดูแลเด็กๆ เขาบอกกับอันหลิงหยุนว่าให้นางเข้าวังไปพร้อมกับกงชิงวี่ก็พอแล้ว ส่วนลูกๆเขาจะดูแลให้เอง

อันหลิงหยุนนั่งรถม้าเข้าวังเพื่อเข้าเฝ้าฮ่องเต้ ในรถม้า อันหลิงหยุนถูกกงชิงวี่กอดเอาไว้ อันหลิงหยุนรู้สึกอึดอัด

“ท่านอ๋องเกรงว่าหม่อมฉันจะหนีไปไหนหรือเพคะ?” อันหลิงหยุนถามอย่างไม่ค่อยสบอารมณ์

“ข้าทนไม่ไหวแล้ว” กงชิงวี่พิงเข้าไปในรถม้า แล้วจึงปล่อยมือลง ตอนนี้เองเขาหรี่ตาลง ใช้มือข้างหนึ่งโอบเอวของอันหลิงหยุนไว้ ส่วนมืออีกข้างก็เล่นปานจื่อที่อยู่ในมือ

ในใจกำลังคิดอะไรบางอย่างอยู่

อันหลิงหยุนมองเขาหนึ่งครั้ง แล้วจึงพิงเข้าไปหาเอง มือของกงชิวี่ข้างที่ใส่ปานจื่อกอดเบาๆที่หัวของอันหลิงหยุน แล้วจึงลูบที่ติ่งหูของอันหลิงหยุนเล่นเบาๆ ติ่งหูของอันหลิงหยุนถูกเขาเล่นจนแดงไปหมด

อันหลิงหยุนกลัวเรื่องแบบนี้ที่สุด ตรงไหนที่ไวต่อความรู้สึก เขาก็ชอบที่จะสัมผัสตรงนั้น อยากที่จะยื่นมือออกไปดึงมือของกงชิงวี่ออก เขาก็ลืมตาขึ้นมามองพอดี

อันหลิงหยุนใช้มือปิดเอาไว้ ไม่อยากให้กงชิงวี่มอง แต่เขาทนได้เสียที่ไหนกัน เขาดึงมือของอันหลิงหยุนออกแล้วก้มหน้าลงไปดูด!

อันหลิงหยุนหน้าแดง อยากที่จะผละตัวออกจากลมหายใจร้อนๆของกงชิงวี่ ทั้งสองกอดรัดกันอยู่ครู่ใหญ่ จนอันหลิงหยุนหมดแรง ร่างกายอ่อนปวกเปียก แล้วจึงพิงเข้าไปในอ้อมแขนของกงชิงวี่

สองสามีภรรยาพิงกันอยู่เช่นนี้ จนกระทั่งรถม้าเคลื่อนเข้าวังไป อันหลิงหยุนจึงผละตัวออกจากกงชิงวี่ กงชิงวี่ลุกขึ้นเดินลงจากรถม้าก่อน อันหลิงหยุนออกมาจากรถม้า แล้วยื่นมือให้กงชิงวี่ วันนี้ทั้งสองคนแต่งตัวค่อนข้างเป็นทางการ อันหลิงหยุนตั้งใจเตรียมชุดข้าราชการให้กงชิงวี่ เกรงว่าฮ่องเต้ชิงหยู่จะหาจุดบกพร่องมาเล่นงานได้

ครั้งก่อนยกเรื่องเสื้อผ้าขึ้นมาหาเรื่อง อันหลิงหยุนยังจำได้

ส่วนเรื่องที่ฮ่องเต้ชิงหยู่พูดถึงองค์หญิง อันหลิงหยุนเห็นว่าเป็นข้อกล่าวหาที่ไม่มีหลักฐาน

กงชิงวี่ยื่นมือให้อันหลิงหยุน อันหลิงหยุนวางมือลง กงชิงวี่กุมมือเอาไว้ แล้วจึงเขยิบเข้าไป อุ้มอันหลิงหยุนลงมาจากรถม้า เมื่อลงมาถึงด้านล่างก็จัดเสื้อผ้าของอันหลิงหยุนให้เข้าที่เข้าทาง จากนั้นจึงพาอันหลิงหยุนเข้าวังไป

ที่ประตูวังมีขันทียืนรออยู่ ทั้งสองเดินเข้าประตูไป แล้วเดินตามไปยังพระตำหนักจรุงจิต

“หม่อมฉันถวายบังคมฝ่าบาท ขอทรงมีอายุยืนหมื่นปี” กงชิงวี่ในชุดข้าราชการ มือทั้งสองข้างประสานกันอยู่ตรงระหว่างคิ้ว แล้วโค้งคำนับ

อันหลิงหยุนเองก็ทำท่าทางถวายความเคารพฮ่องเต้ชิงหยู่เช่นเดียวกับกงชิงวี่โดยไม่ได้นัดแนะกัน: “ถวายพระพรฝ่าบาท ขอฝ่าบาททรงมีอายุยืนเป็นหมื่นหมื่นปี”

ฮ่องเต้ชิงหยู่ซึ่งนั่งอยู่ด้านบน มองลงมาเห็นทั้งสองพูดโดยพร้อมเพรียงกัน แต่กลับไม่โมโหแม้สักนิด

ฮ่องเต้ชิงหยู่ทรงลุกขึ้นจากบังลังก์ แล้วจึงเดินลงมาหยุนอยู่ที่ตรงหน้าอันหลิงหยุน มองใบหน้าที่ดูซูบผอมลงเล็กน้อยของอันหลิงหยุนด้วยความสงสัย

“ข้า......” เดิมทีฮ่องเต้ชิงหยู่คิดจะพูดอะไรบางอย่าง แต่อันหลิงหยุนเอาแต่ก้มหน้าก้มตา กงชิงวี่เองก็อยู่ด้วย ฮ่องเต้ชิงหยู่จึงทำราวกับว่าไม่รู้จะพูดว่าอะไร

“ร่างกายดีขึ้นแล้วหรือ?” ในที่สุดฮ่องเต้ชิงหยู่ก็เอ่ยถาม

“ทูลฝ่าบาท ดีขึ้นแล้วพ่ะย่ะค่ะ?” ยังไม่ทันจะรอให้อันหลิงหยุนตอบ กงชิงวี่ก็ตอบแทนอันหลิงหยุนเสียแล้ว

ฮ่องเต้ชิงหยู่มีสีหน้าไม่ค่อยพอใจ: “ข้าถามเจ้าแล้วอย่างนั้นหรือ?”

“หม่อมฉันมิบังอาจ!” กงชิงวี่เองก็ไม่เงยหน้า รู้สึกไม่พอใจอย่างมากเช่นกัน