ยอดหมอยาของอ๋องเสียน นิยาย บท 483

บทที่ 483 หน้าต่างมีหูประตูมีช่อง

กงชิงวี่หันหลังเดินออกไปนอกวัง หวางหวยอันรออยู่ด้านนอก เดิมทีกงชิงวี่ตั้งใจจะสั่งธุระแล้วให้หวางหวยอันไปทำให้ แต่เมื่อเขาออกมา ขันทีน้อยก็รีบส่งสัญญาณให้ปิดประตูทันที

อันหลิงหยุนรีบเดินไป ทั้งสองเดินห่างกันเพียงเล็กน้อย แต่อันหลิงหยุนยังไม่ทันจะได้เดินออกไป ประตูวังก้ปิดลงเสียแล้ว กงชิงวี่หันกลับไปเห็นอันหลิงหยุนกำลังตะโกนเรียกเขา ทั้งสองอยู่ห่างจากประตูวังเพียงสองสามก้าวตอนนี้ถูกประตูวังกั้นไว้เรียบร้อยแล้ว อันหลิงหยุนทุบประตู: “ท่านอ๋อง!”

กงชิงวี่โกรธมาก ยกกำปั้นขึ้นทุบประตู หวางหวยอันลงจากรถม้า: “เจ้าเข้าไปได้แล้วอย่างไร ไม่สู้ไปกับข้าจะดีกว่า เจ้าเองก็รู้ตำแหน่งของกงชิงซวนดี ถ้าเจ้าไปไม่ก็คงจะหนีไปอีก เจ้าเองก็รู้ดีว่าข้าไม่ได้มีความสามารถเหนือชั้นเช่นเจ้า”

กงชิงวี่กำหมดแน่น หันไปมองหวางหวยอันด้วยแววตาโกรธเคือง: “เจ้ากล้าคิดบัญชีกับข้าหรือ?”

“ไม่ใช่ว่าข้าคิดบัญชีกับท่าน แต่มีคนคิดบัญชีกับท่าน หลายวันก่อนท่านเข้าไปโวยวายในวัง ท่านอารมณ์ร้ายเกินไป จนต้องถูกจับแยกออกจากกันเช่นวันนี้ ถือว่าเป็นโทษที่ท่านควรจะได้รับเช่นกัน อีกอย่างทั้งก็มีเรื่องติดตัวอยู่ การอยู่ในวังก็ไม่ใช่เรื่องที่ปลอดภัยนัก”

“ปลอดภัยบ้านเจ้านะสิ” กงชงวี่ด่าจบจึงหันไปมองประตูวัง และทุบประตู

“หยุนหยุน ฟังอยู่ใช่ไหม?” ตอนนี้น้ำเสียงของกงชิงวี่นุ่มนวลลงมาก เหมือนกลัวว่าจะมีใครตกใจ

อันหลิงหยุนเองก็พอจะฟังเข้าใจแล้วว่าเกิดเรื่องอะไรขึ้น จึงตอบว่า: “ฟังอยู่เพคะ ท่านอ๋องไปเถอะเพคะ หม่อมฉันจะไปเข้าเฝ้าเสด็จแม่ เห็นแก่ความหยิ่งทระนงของท่านอ๋อง คงจะไม่ว่าอะไรเพคะ”

จริงๆแล้วอันหลิงหยุนเข้าใจดี คนในวังเหล่านี้ แต่ละคนล้วนเดาใจยากทั้งนั้น จะให้นางจัดการกับใครนางก็คงจัดการไม่ไหว

กงชิงวี่รู้สึกหดหู่อยู่ครู่หนึ่ง: “ไปหามู่มิงเสีย”

อันหลิงหยุนพยักหน้าแล้วขานรับ: “รู้แล้วเพคะ”

กงชิงวี่ถึงจะวางใจแล้วยอมจากไป

อันหลิงหยุนได้ยินเสียงกงชิงวี่ขึ้นรถม้าแล้ว จึงได้หันกลับไปมองขันทีน้อย แววตาเย็นชาของนางมองไปที่ขันทีน้อยจนทำให้เขาตกใจจนตัวสั่น รีบคุกเข่าลงที่พื้นเพื่อขอชีวิต

“พระชายาเสียนทรงไว้ชีวิตด้วย หม่อมฉันเพียงแต่รับพระบัญชามาเท่านั้นพ่ะย่ะค่ะ”

อันหลิงหยุนมองดูขันทีน้อยที่ร้องห่มร้องไห้อยู่ จึงไม่ได้ทำให้เขาต้องลำบากใจ จึงบอกกับเขาว่า: “ลุกขึ้นเถอะ ไม่ต้องคุกเข่าแล้ว พื้นเย็น!”

ขันทีน้อยผงะไปชั่วครู่ แล้วค่อยๆเงยหน้าขึ้น แล้วขึงมองดูอันหลิงหยุนอย่างระมัดระวัง

ครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง แล้วขันทีน้อยจึงลุกยืนขึ้นมา แล้วจึงยื่นมือให้แก่อันหลิงหยุน: “ให้หม่อมฉันนำทางพระชายาไปนะพ่ะย่ะค่ะ”

อันหลิงหยุนจัดเสื้อผ้าให้เข้าที่เข้าทาง: “ไม่ต้องหรอก เจ้าเดินนำไปก็พอ”

ขันทีน้อยเดินนำไปด้านหน้า อันหลิงหยุนเดินตามไปด้านหลัง

เดินไปได้สักพักอันหลิงหยุนจึงเอ่ยถามขึ้นว่า: “ไม่รู้ว่าฝ่าบาททรงมีพระประสงค์เช่นไร?”

ตอนที่ขันทีน้อยเพิ่งจะมาปฏิบัติงานที่พระตำหนักจรุงจิต ขันทีคนก่อนเป็นเพราะหวาดกลัว หลังจากมาถึงก็ตกใจจนกระทั่งป่วยตาย เป็นเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อสองวันมานี่เอง เขาเป็นคนที่เพิ่งมาใหม่ แต่เขาเองก็กลัว!

เมื่อได้ยินอันหลิงหยุนพูด ก็รีบเดินเข้าไปตรงหน้าอันหลิงหยุน ทำท่าเหมือนกำลังจะคุกเข่าลงไปตอบอันหลิงหยุน แต่อันหลิงหยุนเรียกให้เขาลุกขึ้น: “ลุกขึ้นมาพูดเถอะ ไม่ต้องคุกเข่า หัวเข่าของเจ้าไม่เจ็บหรืออย่างไร?”

เมื่อขันทีน้อยได้ยินก็เกือบร้องไห้ออกมา เขาเข้ามาทำงานในวังตั้งแต่เด็ก แต่ไหนแต่ไรมาไม่เคยมีเจ้านายคนไหนที่สนใจความเป็นความตายของพวกเขา ขันทีที่ตายอยู่ในวังมีจำนวนไม่น้อย ชีวิตของพวกเขาก็ไม่ต่างจากมดแมลง

วันนี้เมื่อได้ฟังคำพูดของอันหลิงหยุน ก็รู้สึกตื้นตันจนจะร้องไห้

“ขอบพระทัยพระชายาเสียน!”

ขันทีน้อยเช็ดน้ำตา อันหลิงหยุนเองก็รู้ดีว่า ชีวิตในวังหลวงนั้นไม่ง่ายเลย

“เจ้าไม่ต้องร้องแล้ว คอยอยู่เคียงข้างฝ่าบาทให้ดี เดี๋ยวก็จะดีขึ้นเอง” นี่คือคำพูดจากใจของอันหลิงหยุน ถ้าหากสวีกงกงไม่กลับมาแล้วจริงๆ เช่นนั้นข้างกายของฝ่าบาทก็จำเป็นต้องมีคนอยู่ หากอยู่ข้างกายฝ่าบาทแล้วสามารถเปลี่ยนเรื่องร้ายให้กลายเป็นเรื่องดีได้ ก็คงใช้ชีวิตอย่างมีความสุขอยู่ในวังได้ไม่ยาก

“หม่อมฉันเกรงว่าจะไม่โชคดีเช่นนั้น” ขันทีน้อยอดไม่ได้ที่จะหลั่งน้ำตาออกมา อันหลิงหยุนถอนหายใจหนึ่งครั้ง เหมือนเห็นอาหยู่อย่างไรอย่างนั้น ช่างดูไม่มีอนาคตเอาเสียเลย