ยอดหมอยาของอ๋องเสียน นิยาย บท 486

บทที่ 486 ปากที่ควบคุมไม่ได้

วังเฟิ่งหยีจุดโคมไฟเอาไว้แล้ว เมื่อเดินผ่านทางเดินยาวของวังเฟิ่งหยี ทั้งสองข้างมีโคมไฟขนาดใหญ่สีแดงแขวนอยู่สองแถว

ในวัง โคมไฟก็มีการจัดแบ่งระดับ โคมไฟสีแดงมีเพียงวังเฟิ่งหลงของฮองเฮาที่สามารถแขวนได้

ส่วนโคมไฟของสนมอื่นๆสีสันจะแตกต่างกันไป

ฮองเฮาอยู่ระดับหนึ่ง หวงกุ้ยเฟยก็อยู่ระดับหนึ่ง กุ้ยเฟยก็อยู่อีกระดับหนึ่ง ค่อยๆลดหลั่นกันลงไป

ของฮองเฮาคือโคมไฟสีแดงลูกใหญ่ ของหวงกุ้ยเฟยคือโคมไฟสีแดง ส่วนโคมไฟของกุ้ยเฟยสวยที่สุด สีจะอ่อนสักหน่อย

ทางเดินยาวมาก ระยะทางประมาณสองร้อยกว่าเมตร ทำให้สามารถมองเห็นด้านบนของวังเฟิ่งหยีได้

ตลอดทางอันหลิงหยุนรู้สึกแปลกๆ ไม่มีใครเลยสักคน ปกติแล้วไม่ว่าฮ่องเต้ชิงหยู่จะเสด็จไปที่ไหนในวัง จะต้องมีคนไม่น้อย

คนที่ตามเสด็จวันนี้ มีเพียงแค่ขันทีน้อย

“ถวายบังคมฝ่าบาท” มีคนออกมาจากวังเฟิ่งหยี หมอบคลานอยู่ที่พื้น

“ลุกขึ้นเถอะ ฮองเฮาล่ะ?” ฮ่องเต้ชิงหยู่ถาม

“ทูลฝ่าบาท ฮองเฮากำลังสวดมนต์เพคะ”

ฮ่องเต้ชิงหยู่หันมองอันหลิงหยุน แล้วจึงเดินนำเข้าไปก่อน อันหลิงหยุนเดินตามหลังเข้าไป

เมื่อเข้าไปถึงห้องบรรทมในวังเฟิ่งหยี สิ่งที่อันหลิงหยุนเห็นเป็นอย่างแรกคือหอพระที่ตั้งขึ้นใหม่ ในวังสร้างหอพระ?

อันหลิงหยุนรู้สึกงง

ฮ่องเต้ชิงหยู่เข้าไปด้านใน ก็เดินไปยังฝั่งตรงข้ามหอพระ ที่นั่นมีโต๊ะตั้งอยู่ ส่วนที่อยู่ถัดจากโต๊ะคือที่บรรทมของฮองเฮาเสินหยุนชู

“ฮองเฮาเพคะ ฝ่าบาทเสด็จมาเพคะ” นางกำนัลไปกราบทูลต่อเสินหยุนชู เสินหยุนชูจึงได้วางลูกประคำในมือลง แล้วเดินออกมาจากหอพระ

อันหลิงหยุนยืนอยู่ทางด้านหนึ่ง เมื่อเสินหยุนชูเดินออกมา อันหลิงหยุนก็รีบทำความเคารพ: “ถวายพระพรฮองเฮา”

“ไม่ต้องมากพิธี” เสินหยุนชูพูดพลางก็เดินเข้าไปหาฮ่องเต้ชิงหยู่ แล้วถอนสายบัว

ไม่ได้พูดอะไร แล้วจึงลุกขึ้น

อันหลิงหยุนสังเกตเสินหยุนชูอย่างละเอียด สวมใส่ฉลองพระองค์ที่เรียบง่าย บนศีรษะไม่ได้ประดับอะไรไว้ เพียงแค่ม้วนผมไว้เท่านั้น หน้าตาก็ไม่ได้แต่ง รูปร่างก็ดูซูบผอมลง

“วันนี้ข้ามาตั้งใจที่จะมานอนค้างที่วังเฟิ่งหยี ไม่รู้ว่าฮองเฮาจะยินดีหรือไม่?” ฮ่องเต้ชิงหยู่พูดเช่นนี้ ทำให้อันหลิงหยุนใจเต้น บางเวลาก็มีเตียงที่แม้แต่ฝ่าบาทก็ขึ้นไปนอนไม่ได้เหมือนกัน

“วันนี้ไม่สะดวกเพคะ ขอทรงประทานอภัยด้วยเพคะ!” เสินหยุนชูไม่ได้ปฏิเสธอย่างเด็ดขาดเสียทีเดียว แต่ความหมายในคำพูดนั้นหมายถึงไม่ยินดี

ฮ่องเต้ชิงหยู่หันมองอันหลิงหยุน: “วันนี้พระชายาเสียนเข้าวัง ฮองเฮาสวดมนต์อยู่คนเดียว ไม่สู้มาสวดด้วยกัน”

เสินหยุนชูหันกลับมามองอันหลิงหยุน จึงได้เชิญอันหลิงหยุนเข้าไปนั่ง

ในใจของอันหลิงหยุนรู้สึกกระสับกระส่าย นี่มันเรื่องอะไรกันแน่?

จึงได้เดินไปนั่งลงข้างๆฮองเฮา แล้วอันหลิงหยุนก็ไม่ได้ส่งเสียงอะไรออกมา

กลายเป็นเสินหยุนชูที่ถามขึ้นมา: “พระชายาเสียนเชื่อเรื่องกรรมไหม?”

“หม่อมฉันไม่ค่อยเชื่อเรื่องกรรมเท่าไหร่เพคะ” ในเมื่อถูกถามแล้ว อันหลิงหยุนจึงทำได้เพียงคุยเป็นเพื่อนนาง

เสินหยุนชูมองไปที่อันหลิงหยุน : “ทำไมล่ะ?”

“ไม่มีเหตุผลเพคะ หากมองอีกมุมหนึ่ง เหตุคือจุดเริ่มต้น ส่วนผลที่เกิดขึ้นคือโอกาส มีจุดเริ่มต้น บวกกับโอกาส จึงจะได้รับ

ง่ายๆเช่นนี้เพคะ”

เสินหยุนชูมองพิจารณาอันหลิงหยุนไม่ได้พูดอะไร ฮ่องเต้ชิงหยู่เองก็กำลังคิดตามคำอธิบายนี้ ก็รู้สึกเห็นด้วยพอสมควร จึงยิ้ม

เสินหยุนชูถาม: “พระชายาเสียนรู้เรื่องธรรมะด้วยหรือ?”

“รู้เพียงเล็กน้อยเพคะ พระพุทธศาสนา!” อันหลิงหยุนพูดต่อ

เสินหยุนชูทำหน้าตาสงสัย: “พระพุทธศาสนา?”