ยอดหมอยาของอ๋องเสียน นิยาย บท 487

บทที่ 487 วิธีหาเงินของฮ่องเต้ชิงหยู่

เสินหยุนชูตะลึง ฮ่องเต้ชิงหยู่มองอันหลิงหยุนแล้วครุ่นคิด

“พระชายาเสียน ไม่รู้ว่าวันนี้เจ้าพอจะอยู่เป็นเพื่อนข้าได้หรือไม่?” เสินหยุนชูดึงสติกลับมาได้จึงเอ่ยถาม

“ไม่ทราบว่าฮ่องเต้ทรงมีพระประสงค์เช่นไรเพคะ?” อันหลิงหยุนหันไปทางฮ่องเต้ชิงหยู่

“ข้าเองก็อยากฟัง อยู่ต่อเถอะ” ฮ่องเต้ชิงหยู่มองดู แล้วสั่งให้คนมารนน้ำชาให้ เดิมทีอันหลิงหยุนอยากจะให้ฮ่องเต้ชิงหยู่กลับไป ในเมื่อเขาไม่ไปอันหลิงหยุนก็ได้แต่กัดฟันทนคุยกับเสินหยุนชูต่อตลอดทั้งคืน

เสินหยุนชูมีคำถามมากมาย อันหลิงหยุนมองไม่ออกว่าเสินหยุนชูจริงใจหรือเสแสร้ง แต่ก็ออกจากวังไม่ได้ ก็ถือเสียว่าเป็นการฆ่าเวลา

อันหลิงหยุนอยู่คุยเป็นเพื่อนเสินหยุนชูค่อนคืน เมื่อง่วงจึงฟุบหลับไปที่โต๊ะ

ฮ่องเต้ชิงหยู่มองเสินหยุนชู: “ข้ารู้ว่าข้าทำร้ายจิตใจฮองเฮา แต่ข้าเพียงแต่หวังว่าฮองเฮาจะมีความสุขสักเล็กน้อย”

เสินหยุนชูลังเลอยู่สักครู่: “ฝ่าบาทควรจะพักผ่อนแล้วเพคะ นี่ก็ดึกมากแล้ว หม่อมฉันจะคอยดูแลให้พระองค์พักผ่อน”

ฮ่องเต้ชิงหยู่ทรงยิ้มออกมาทันที แล้วจึงลุกขึ้นยืน ยื่นมือทั้งสองข้างออกเพื่อรอเสินหยุนชู

เสินหยุนชูเดินเข้าไปหาฮ่องเต้ชิงหยู่ แล้วจึงถอดเสื้อให้เขา

ฮ่องเต้ชิงหยู่กุมมือของเสินหยุนชูไว้: “ข้ารู้ว่าทำผิดต่อฮองเฮา ข้ายินดีที่จะเปลี่ยน!”

“ฝ่าบาท หม่อมฉันเองก็ผิด หม่อมฉันก็จะปรับปรุงตัวเพคะ!”

ฮ่องเต้ชิงหยู่พยักหน้า แล้วจึงปล่อยมือลง เสินหยุนชูถอดเสื้อคลุมให้เขา

ฮ่องเต้ชิงหยู่นอนลง เสินหยุนชูนำเสื้อคลุมอีกตัวของนาง แล้วเดินเข้าไปหาอันหลิงหยุนแล้วจึงห่มให้นาง แล้วจึงกลับมานอนที่เตียง

ฮ่องเต้ชิงหยู่พูดถึงเรื่องตอนที่ทั้งสองเพิ่งรู้จักกัน เสินหยุนชูฟังเค้าอยู่ตลอด จนกระทั่งฟ้าใกล้จะสว่างเสินหยุนชูจึงพูดว่า: “ฝ่าบาท พวกเราเริ่มต้นกันใหม่นะเพคะ หม่อมฉัน......จะคอยปรนนิบัติฝ่าบาทอย่างดีเพคะ!”

ร่างกายของฮ่องเต้ชิงหยู่เริ่มเมื่อยล้า เดิมทีเตรียมตัวที่จะนอนแล้ว แต่ก็ลืมตาขึ้นมามองเสินหยุนชู: “เช่นนั้นมีลูกให้ข้าสักคนเถอะ?”

“......”เสินหยุนชูลังเลอยู่สักพัก: “ไม่ใช่ว่าฝ่าบาททรงมีเซียวกุ้ยเฟยอยู่แล้วหรือเพคะ......”

“จะเหมือนกันได้อย่างไร? หากข้าไม่พูด เจ้าก็ไม่เข้าใจเช่นนั้นหรือ? หลายปีมานี้ฮองเฮาไม่ค่อยยอม......” ฮ่องเต้ชิงหยู่ยังไม่ทันพูดว่าขึ้นสวรรค์ด้วยกัน เสินหยุนชูก็หน้าแดงเสียแล้ว ฮ่องเต้ชิงหยู่จึงไม่กล้าพูดอีก

จึงดึงคนเข้าไปหาแล้วกอดเอาไว้: “จริงๆแล้วข้าเองก็มานั่งนึกเสียใจทีหลังที่เริ่ม แต่ไม่ว่าจะอย่างไร นางก็เป็นได้แค่ที่ระบายอารมณ์ของข้าเท่านั้น จะนำมาเทียบกับเจ้าได้อย่างไร?”

“ฝ่าบาทควรปฏิบัติอย่างเท่าเทียมกัน หม่อมฉันคิดว่า แม้แต่มู่มิงเองก็ไม่ควรจะเหินห่างเช่นนี้ อย่างไรเสียก็คงไม่ดี หลายปีมานี้หม่อมฉันทำเป็นไม่รู้ไม่เห็นเรื่องที่ฝ่าบาททรงละทิ้งวังหลัง เป็นความผิดของหม่อมฉันเองเพคะ

ที่วังหลังไม่เคยมีทายาทก็เป็นเพราะหม่อมฉัน หม่อมฉันรู้สึกผิดจริงๆ ที่ทำเรื่องที่น่าละอายใจต่อฝ่าบาทมากมายเช่นนั้น ฝ่าบาทต้องทรงอยู่อย่างโดดเดี่ยวเพื่อหม่อมฉันโดยไม่มีเหตุผลมาหลายปีขนาดนี้ หม่อมฉัน......”

เสินหยุนชูร้องไห้ออกมา ฮ่องเต้ชิงหยู๋รีบลุกขึ้นจากเตียง

“เป็นเพราะข้าไม่ดีเอง อย่าร้องไห้เลย ร้องไห้จนทำให้จิตใจของข้าว้าวุ่นไปหมดแล้ว เป็นข้าที่ทำผิดต่อเจ้า......” ฮ่องเต้ชิงหยู่โน้มตัวลงจูบฮองเฮา ฮองเฮารีบปลีกตัวออก

“อย่าทำแบบนี้เพคะ พระชายาเสียน......”

ฮ่องเต้ชิงหยู่ลุกขึ้นแล้วลงจากเตียง เสินหยุนชูทำหน้าไม่ถูก ฮ่องเต้ชิงหยู่ก้มลงอุ้มเสินหยุนชูขึ้นแล้วเดินออกไปด้านนอก

เวลารุ่งสาง ในวังหยีมีเพียงขันทีน้อยและนางกำนัลเพียงไม่กี่คนที่คอยเฝ้ายามและถวายการรับใช้ เมื่อเห็นว่าฮองเฮาถูกฮ่องเต้ชิงหยู่อุ้มออกมาก็คุกเข่าลงกันทั้งหมด

ฮ่องเต้ชิงหยู่เดินเข้าไปยังพระตำหนักรอง แล้วจึงเดินไปที่เตียง

เสินหยุนชูตื่นเต้นเล็กน้อย กงชิงวี่นั่งลงแล้วยกคางของเสินหยุนชูขึ้น: “หลายปีแล้วที่ข้าไม่ได้อยากมีอะไรกับฮองเฮาเช่นนี้ ฮองเฮาจะยอมหรือไม่?”

เสินหยุนชูไม่ตอบอะไร ฮ่องเต้ชิงหยู่จึงพูดว่า: “เช่นนั้นเรื่องที่ฮองเฮารับปากว่าจะมีลูกให้ข้า ก็โกหกข้าอย่างนั้นหรือ?”

“ไม่ใช่เพคะ หม่อมฉันเพียงแค่ไม่......”

ฮ่องเต้ชิงหยู่ไม่รอให้เสินหยุนชูพูดจบ ก็ถอดเสื้อผ้าของนางออกเรียบร้อยแล้ว เสินหยุนชูเบือนหน้าหนี ร่างกายเป็นสีแดงไปหมดแล้ว

ฮ่องเต้ชิงหยู่มองแสงจันทร์ที่อยู่นอกหน้าต่าง แล้วอาศัยแสงจันทร์ในการพิจารณาดู: “ข้ารู้ มีเพียงเวลาที่ฮองเฮามีอารมณ์เท่านั้นร่างกายจึงจะเป็นสีแดง......”