ยอดหมอยาของอ๋องเสียน นิยาย บท 488

บทที่ 488 ระดมทุน

“ก็แค่นี้แหละ ไม่สามารถระดมทุนตลอดได้ ฮ่องเต้อยากจะทรงตรัสเพียงแค่ครั้งเดียว อย่างน้องก็ไม่ต้องบริจาคเงินอีกสักสองปี

ไม่ให้เงินเดือน แล้วจะเอาอะไรมาระดมทุน

ภาษีที่เก็บจากราษฎรต้าเหลียง ในราชสำนักก็ไม่ได้มีที่มาที่ไป จึงทำได้เพียงแค่คัดลอก”

ท่านถางพยักหน้า: “เป็นเช่นนี้จริงๆ......ต้องใช้ทั้งหมดกี่กล่อง พระชายารู้ไหมพ่ะย่ะค่ะ?”

“คำนวณดูแล้ว หากเป็นตั๋วเงิน กล่องใบใหญ่ใบเดียวก็พอแล้ว แต่ว่าเป็นเหรียญเงินปลอดภัยกว่า ไม่ต้องกลัวไฟไหม้ ไม่กลัวน้ำ”

อันหลิงหยุนพูดประโยคนี้ ทำให้ท่านถ่งเกือบหัวเราะออกมา แต่เหรียญเงินเยอะขนาดนี้ ทำให้ท่านถางรู้สึกขำไม่ออก แต่เป็นหยุนจิ่นที่ลองคำนวณดูหยาบๆ

“เจ้านาย ตอนนี้ในบัญชีของพวกเรามีเงินเก็บอยู่ห้าล้าน”

อันหลิงหยุนหันมองหยุนจิ่น แล้วก็หันไม่บอกอาหยู่ที่นั่งอ้ำอึ้ง: “อาหยู่ ในตอนแรกที่ข้าใช้เงินห้าพันซื้อคนคนหนึ่งกลับมา เจ้าคิดว่าคุ้มค่าหรือไม่?”

อาหยู่สีหน้าตกใจ แล้วรีบพยักหน้า: “คุ้ม คุ้มมากพ่ะย่ะค่ะ”

หยุนจิ่นเกรงใจ จึงก้มหน้าหัวเราะ

อาหยู่หน้าแดง: “ดูเหมื่อนว่าหม่อมฉันจะไม่คุ้มค่า”

“อืม ก็ประมาณนั้น” อันหลิงหยุนเองก็ไม่เกรงใจ อาหยู่สีหน้าหมองหม่นทันที

อันหลิงหยุนไม่ล้อเล่นแล้ว นางหันมองท่านถาง: “ท่านถางเห็นว่าเป็นอย่างไร?”

“ถ้าหากพวกเรามีอยู่ห้าล้านแล้ว ที่เหลือก็น่าจะพอระดมทันได้ แต่เกรงว่าพระชายาคงจะต้องลำบากสักหน่อย แต่ดูท่าทางพระชายาแล้ว คงจะมีแผนการไว้ในใจแล้วใช่ไหมพ่ะย่ะค่ะ?”

“อืม ท่านถางพูดไม่ผิด ข้ามีแผนการแล้วจริงๆ กลับไปจะไปดูที่ฮู่ปู้เสียหน่อย ว่าก๊กกู๋ใหญ่เป็นผู้ยึดเงินบรรเทาผู้ประสบภัยไว้จริงหรือไม่ เรื่องนี้ไม่อาจประมาทได้” อันหลิงหยุนไม่อยากกลายเป็นคนโง่ และก็อยากจะรู้ว่าก๊กกู๋ใหญ่ใจกล้าขนาดนั้นจริงๆหรือไม่

“กระหม่อมรับด้วยเกล้า”

อันหลิงหยุนหันมองหยุนจิ่น: “หยุนจิ่น เรื่องนี้ให้เจ้าจัดการด้วยตัวเอง หาวิธีที่จะหาคนของฮู่ปู้มา แล้วสอบถามให้ชัดเจน ว่าก๊กกู๋ใหญ่เป็นผู้หักเงินเอาไว้หรือไม่ ให้เจ้าอาศัยตำแหน่งของเจ้าเพื่อเข้าไปสอบถาม และสั่งให้คนของเจ้าไปสอบถามมาด้วย เราจะต้องทำให้ครบทุกทาง เช่นนี้ก็จะไม่เกิดความเสียหายขึ้น ถ้าหากมั่นใจแล้ว เงินจำนวนนี้ถึงจะนำไปได้อย่างสบายใจ!”

อันหลิงหยุนถอนหายใจ เงินมากมายขนาดนั้น จริงๆแล้วนางเองก็ยังไม่เต็มใจสักเท่าไหร่

“หยุนจิ่นทราบแล้ว ขอพระชายาวางพระทัย”

หยุนจิ่นรับคำเสร็จก็ออกไปข้างนอก อันหลิงหยุนพาท่านถางไปยังจวนราชครู!

เมื่อจวนราชครูจุนได้ยินว่าอันหลิงหยุนมาแล้ว ฮูหยินใหญ่ของจุนเจิ้นหนานก็รีบออกมาต้อนรับ มีเรื่องเมื่อคราวก่อน ฮูหยินใหญ่ของจุนเจิ้นหนานก็ให้ความเคารพต่ออันหลิงหยุนอย่างมาก เชิญอันหลิงหยุนเดินตามไปหาราชครจุนที่ห้องหนังสือ

เรื่องที่ราชครูจุนแกล้งป่วยผ่านพ้นไปแล้ว ในใจของราชครูจุนรู้ดีว่า สำหรับเรื่องการที่ลูกบุญธรรมกลับมาได้นั้น เขาถือว่าติดค้างหนี่บุญคุณกงชิงวี่อยู่

“เชิญพระชายาเสียน” ราชครูจุนสวมใส่ชุดสีดำ ด้านบนเป็นลายดอกไม้ เวลาอยู่บ้านก็ไม่ได้พิถีพิถันกับการแต่งตัวมากนัก

อันหลิงหยุนทำความเคารพ: “คารวะราชครูจุน”

“พระชายาเสียนเกรงใจเกินไปแล้ว หม่อมฉันมิกล้า เชิญ”

“ไม่ดีกว่า ข้าคงไม่นั่ง เรื่องนี้เร่งด่วน ขอเชิญท่านราชครูมาคุยกันสักครู่”

ราชครูจุนเป็นคนฉลาด ถึงแม้หลายวันนี้ในราชสำนักจะไม่ได้พูดถึงเรื่องภัยพิบัติที่เกิดจากตั๊กแตนทางตอนใต้มากนัก แต่ก็มีสัญญาณมานานแล้ว

“ออกไปก่อน” ราชครูจุนสั่งให้คนออกไปข้างนอก ปิดประตูลงโดยมีถางเหอและคนสนิทของราชครูจุนเฝ้าอยู่ด้านนอก อันหลิงหยุนหันไปทางราชครูจุนแล้วจึงพูดขึ้น

ราชครูจุนพยักหน้า: “เรื่องนี้จริงๆแล้วหม่อมฉันสามารถช่วยเหลือได้ ในเมื่อพระชายาเสียนต้องการมาสอบถามเรื่องนี้ ถือว่ามาแทนอ๋องเสียน หม่อมฉันก็ต้องฟังคำสั่ง เพราะอ๋องเสียนเป็นถึงอ๋องซื่อเจิ้น”

“ราชครูอย่าพูดเช่นนี้ ที่ข้ามาที่นี่ ก็มีเพราะมีจุดประสงค์สำคัญที่อยากจะขอให้ราชครูช่วย”