ยอดหมอยาของอ๋องเสียน นิยาย บท 489

บทที่ 489 จวนอ๋องตวนทำเรื่องเล็กให้เป็นเรื่องใหญ่

ทั้งตระกูลจุนและตระกูลหวงต่างก็มีลูกสาวเป็นหวางกุ้ยเฟย และมู่มิงของพวกเขาจะต้องอยู่อันดับต้นๆ บวกกับที่มีไทเฮา จึงไม่อาจลำบากได้ และไม่อาจแพ้ให้แก่พวกราชครูจุนได้

เงินสองสามหมื่นสำหรับพวกเขาแล้วถือว่าไม่มาก

“พระชายาเสียน เอาเช่นนี้ คนของพวกเรามีน้อย ไม่มากเท่าคนในบ้านของราชครูจุน พวกเขาให้หนึ่งร้อยต่อคน ตามที่หม่อมฮันคำนวณแล้ว จวนราชครูคงต้องออกเงินประมาณสี่หมื่น แต่พวกเรามีคนเพียงสามร้อยคน แล้วจะปล่อยเรื่องนี้ไปได้อย่างไร ไม่สู้ทำตามหม่อมฉัน พวกเราแต่ละคนออกสองร้อย หม่อมฉันจะให้ฝ่ายบัญชีนับจำนวนคนให้แน่นอน แล้วให้นำเงินออกมา”

“ดีมาก ขอบคุณฮูหยินก๊กกู๋”

ไม่นานฝ่ายบัญชีก็นับจำนวนคนออกมาอย่างรวดเร็ว มีทั้งสิ้นสามร้อยยี่สิบคน คิดเป็นเงินหกหมื่น ฮูหยินก๊กกู๋เป็นผู้มอบให้อันหลิงหยุนด้วยตัวเอง

ก่อนที่อันหลิงหยุนจะลากลับ ก็ให้ถางเหอเขียนใบเสร็จให้หนึ่งใบ

ออกมาจากจวนก๊กกู๋ อันหลิงหยุนก็มองดูหนึ่งครั้ง แล้วจึงไปที่อื่นต่อ ตระกูลเล็กใหญ่ในเมืองหลวงอันหลิงหยุนล้วนไปมาหมด แม้แต่บ้านของญาติๆก็ไปมาหมด ถึงแม้ว่าแต่ละบ้านจะบอกว่าไม่มีเงิน แต่ก็ไม่กล้าไม่ให้ หนึ่งคนต่อเงินหนึ่งร้อย มีคนเยอะก็ต้องให้เยอะ มีคนน้อยก็ให้น้อย เมื่อรับเงินเสร็จอันหลิงหยุนก็ไป ถ้าที่ไหนไม่ได้เงินก็นั่งนานสักหน่อย

วันต่อมาอันหลิงหยุนลองนับเงินดู ยังขาดอยู่อีกมาก

วันแรกเดินจนเหนื่อย อันหลิงหยุนนั่งรอกงชิงสี่อยู่ในลานของจวนแม่ทัพ ดึกแล้วกงชิงวี่ถึงจะกลับมาเมื่อเขากลับมาถึงลาน ใบไม้ก็ร่วงหล่น อันหลิงหยุนได้กลิ่นคาวเลือด จึงตกใจ รีบลุกขึ้นไปหากงชิงวี่: “ทำไมจึงได้มีเลือก?”

“สกปรกหมดแล้ว ข้าจะไปล้างเสียหน่อย” กงชิงวี่จะเดินไป อันหลิงหยุนดึงเขาไว้ทันที แล้วจึงสแกนอัตโนมัติเพื่อให้แน่ใจว่ากงชิงวี่ไม่เป็นอะไร อันหลิงหยุนจึงปล่อยกงชิงวี่

ตอนนี้ใบหน้าของกงชิงวี่ดูอ่อนเพลีย จึงรีบไปล้าง

อันหลิงหยุนนำเสื้อผ้ามาแล้วเปลี่ยนให้เขาด้วยตนเอง แล้วจึงเล่าเรื่องที่นางเข้าออกวังให้กงชิงวี่ฟังไปพลาง

กงชิงวี่ออกมาจากห้องแล้วพูดว่า: “เรื่องของก๊กกู๋ใหญ่ต้องเลื่อนออกไปอีกสักสองสามวัน เรื่องที่เร่งด่วนจริงๆคือเรื่องภัยพิบัติที่เกิดจากตั๊กแตนทางตอนใต้ เรื่องเงินให้หยุนหยุนใส่ใจสักหน่อย พรุ่งนี้ ข้าจะต้องออกไปอีกครั้ง”

“ท่านอ๋องไปเถอะเพคะ เรื่องเงินหม่อมฉันจะจัดการเองเพคะ”

“อืม”

สองสามีภรรยาเข้าห้อง แม่ทัพอันจึงลุกขึ้น กำชับสองสามประโยคแล้วกลับไปพักผ่อนที่ห้องตนเอง

สองสามีภรรยาเหนื่อยกันทั้งคู่ เมื่อขึ้นไปบนเตียงก็พักผ่อนอย่างรวดเร็ว

เช้าวันถัดมา อันหลิงหยุนตื่นขึ้นมา กงชิงวี่ก็ไปเสียแล้ว อันหลิงหยุนยุ่งกับเรื่องระดมทุน ไม่กล้าหยุดพัก จึงระดมทุนต่อไป

สามารถระดมทุนได้จำนวนหนึ่ง แล้วอันหลิงหยุนจึงไปที่จวนอ๋องตวน เมื่อเข้าไปถึงก็นำสัญญากู้ยืมออกมาให้อ๋องตวนก่อน เพื่อบ่งบอกว่าต้องการเงิน

ตวนอ๋องยกถ้วยน้ำชา แล้วค่อยๆดื่มชา

อันหลิงหยุนเองก็ไม่รีบร้อน ยังคงนั่งรออยู่

หยุนโล๋ชวนนั่งพึมพำอยู่ทางด้านหนึ่ง วันนี้ทั้งสองมีเรื่องอะไรกันอีก?

“ตอนนี้ในจวนไม่มีเงิน หลายวันก่อนฝ่าบาทเรียกข้าเข้าวังก็เพื่อที่จะคุยเรื่องเงิน ข้าพยายามอย่างสุดความสามารถจนหามาได้สิบล้าน ตอนนี้อย่าว่าแต่ห้าแสนเลย แม้แต่ห้าหมื่นก็ไม่มี” อ๋องตวนดื่มชา แล้วกล่าวตอบออกมาเช่นนี้

อันหลิงหยุนเองไม่ได้แปลกใจ อ๋องตวนไม่ปรากฏตัว ซ้ำยังไปทูลเรื่องไร้สาระต่อหน้าฝ่าบาทอี ไม่ใช่ว่าอยากจะนำข้ามาร่วมสนุกด้วยอย่างนั้นหรือ

อันหลิงหยุนยกถ้วยชาขึ้นมา เปิดฝาออก แล้วเป่าใบชาที่ลอยอยู่ด้านบนออก ดื่มไปหนึ่งคำแล้ววางลง