ยอดหมอยาของอ๋องเสียน นิยาย บท 492

บทที่ 492 ท่านอ๋องผู้อยากยืดเส้นยืดสาย

อันหลิงหยุนเตรียมจะพักผ่อนแล้ว ทว่าพออาหยู่กับตงเอ๋อกลับมาถึงจวนก็ปลุกนางขึ้นมารายงานเสียก่อน

"มีเรื่องอะไร" อันหลิงหยุนนั่งลงมองอาหยู่กับตงเอ๋อ อาหยู่รายงานเรื่องที่เพิ่งประสบมาให้อันหลิงหยุนฟังก่อน

อันหลิงหยุนไตร่ตรองอยู่ครู่หนึ่ง ทว่าหยุนจิ่นกลับยิ้มออกมา "เจ้านาย กำลังกลุ้มเรื่องเงิน เงินก็มาหาทันที"

"ใช่แล้ว กำลังกลุ้มเรื่องเงิน เงินก็มาหาทันที หยุนจิ่น เจ้ารีบไปจัดหามือดีมาทันที ส่วนอาหยู่กับตงเอ๋อเจ้าทั้งสองดึงคนจากจวนแม่ทัพกับจวนกั๋วกงมาสักสองร้อยคน แล้วคุ้มกันเงินไปยังที่ที่เกิดภัยพิบัติทางใต้ด้วยตัวเอง ส่วนเงินที่เหลือจากนั้นห้าร้อยตำลึงนั้นนำมามอบให้หยุนจิ่น หยุนจิ่นเจ้าให้คนของเจ้าไปรับซื้อพวกเสบียง หยูกยา แล้วก็เสื้อผ้าที่ต้องใช้ในหน้าหนาวตามทาง หากไม่พอก็ไปติดต่อพวกพ่อค้าจากประเทศข้างเคียง ต้องให้ซื้อเสบียงเสียก่อน

เจ้าต้องคำนวณตามระยะทางว่า เจ้าไปครั้งหนึ่งต้องใช้เวลาสิบกว่าวัน เวลากระชั้นชิดนัก อาจมีความคาดเคลื่อน เจ้าต้องไปด้วยตัวเอง"

"เจ้าค่ะ" หยุนจิ่นรับคำ

"หยุนจิ่น เจ้าจงพาเจ้ากาดำไปด้วย หากมีเรื่องอันใดจะได้ติดต่อกันง่าย"

"เจ้านายโปรดวางใจ จะต้องเรียบร้อยแน่เจ้าค่ะ" หยุนจิ่นพลันหันกายออกไปด้านนอก ก่อนจะเป่านกหวีดเรียกประชุมคนมาวางแผนเตรียมการ

อันหลิงหยุนเองก็มอบหมายอาหยู่ "ครั้งนี้เจ้ากับตงเอ๋อร่วมงานกันครั้งแรก พวกเจ้าจะต้องช่วยเหลือปรองดอง ถ้าเป็นในยามปกติแล้วข้าคงไม่วางใจพวกเจ้า ทว่ายามนี้กำลังคนไม่พอ จงจำไว้ว่าต้องไตร่ตรองใคร่ครวญให้จงหนัก ทำการใดก็ต้องระวังให้มาก

คนหกร้อยคนที่พวกเจ้าพาไปให้ปลอมตัวเป็นคณะพ่อค้า ตอนกลางวันพักผ่อน ตอนกลางคืนเร่งเดินทาง อย่าทำให้จวนขุนนางแต่ละที่ต้องแตกตื่นไป จะได้ไม่มีใครรู้ ข้าต้องการให้ภายในครึ่งเดือนนี้ไม่มีผู้ใดรู้ว่าพวกเจ้าไปที่นั่น ถึงที่นั่นแล้วให้ลอบสืบข่าวแล้วค่อยวางแผนกัน ให้หยุนจิ่นไปเปิดยุ้งฉางช่วยผู้ประสบภัยก่อน ส่วนพวกเจ้าต้องคอยให้ความร่วมมือกับนางด้วย!"

"ทราบแล้วเจ้าค่ะ/ขอรับ"

อาหยู่กับตงเอ๋อต่างแยกย้ายกันไปเตรียมตัว ทางด้านแม่ทัพอันก็ลุกขึ้นไปเตรียมสั่งการคนทันที

ทางด้านจวนกั๋วกง พอครั้นได้ยินว่าจะไปช่วยเหลือผู้ประสบภัย ก็ไม่เลือกผู้อื่น แต่กลับเลือกตงเอ๋อผู้เป็นสาวใช้ ทั้งยังมั่นใจเป็นอย่างมากว่าจะไม่เป็นรองผู้ใดอีกด้วย

พระชายาอ๋องเสียนมารวบรวมเงินบริจาค ทว่าจวนกั๋วกงของพวกเขายากจนข้นแค้นนัก เดิมทีแต่ละคนนั้นแม้แต่คนละร้อยตำลึงก็ยังไม่มีจะให้ พระชายาอ๋องเสียนจึงไม่พูดให้มากความ แล้วออกให้พวกเขาครึ่งหนึ่ง ให้แต่ละคนออกเพียงห้าสิบตำลึงเท่านั้น แต่กระทั่งห้าสิบตำลึงพวกเขาก็ยังไม่มีให้ พระชายาอ๋องเสียนจึงออกให้อีกสามสิบตำลึง แม้กว่าจะรวบรวมได้ครบนั้นยากยิ่งนัก ทว่ายามที่ออกใบรับเงินนั้นระบุไว้ว่าคนละหนึ่งร้อยตำลึง ฮูหยินใหญ่ตำหนักกั๋วกงเห็นเข้าก็แปลกใจ อันหลิงหยุนจึงได้อธิบายว่าน้อยเกินไปจะไม่งามนัก ส่วนที่เขียนเกินไปนั้นนางจะหาทางนำเงินของตนเองไปเติมให้ครบเอง

ยังไม่ต้องพูดถึงเรื่องอื่น พระชายาอ๋องเสียนคิดการเพื่อตำหนักกั๋วกงถึงเพียงนี้ ถึงอย่างไรนางก็ไม่มีทางเป็นรองผู้ใดแน่

หลังจากคัดเลือกเหล่าทหารกล้าสามร้อยคนแล้ว ฮูหยินใหญ่วังกั๋วกงก็ลงมาสั่งการด้วยตัวเองว่าห้ามทำให้ขายหน้าเป็นอันขาด หากทำให้ขายหน้าก็อย่าได้กลับมาอีก

ตงเอ๋อกับอาหยู่นำคนออกจากเมืองในคืนนั้นเลย ทางด้านหยุนจิ่นก็เข้าไปหาทารกทั้งห้า นางไม่อาจหักใจจากไปได้เลย เพียงเห็นทารกทั้งห้านางก็แทบอยากจะร้องไห้ ทว่านางก็ยังคงยิ้มอยู่เช่นนั้น

"หยุนจิ่นจะรีบกลับมา เจ้านายน้อยทั้งหลายรักษาตัวให้ดีด้วย" หยุนจิ่นถวายความเคารพแล้วเดินจากไป ในขณะเดียวกันนั้นเองทารกทั้งหลายก็พลันส่งเสีรยงร้องขึ้นมา

หยุนจิ่นจึงได้หันกลับมา ทารกคนโตหันมาหัวเราะแหะๆ ให้นาง หยุนจิ่นจึงเดินไปดู ทารกคนรองก็พลันหัวเราะขึ้นมาด้วย ทารกคนที่เหลือจึงพากันหัวเราะตาม

เจ้าห้าที่แต่ไหนแต่ไรมาไม่ค่อยชอบหัวเราะนัก ก็ยังปรือตาขึ้นมองหยุนจิ่นอย่างเสียไม่ได้ ก่อนจะเอื้อมมือไปลูบใบหน้านาง พอดีกับที่นางเองก็กำลังก้มหน้าลงมาเช่นกัน

เจ้ากาดำพลันหันมามองหยุนจิ่น ก่อนจะบินไปเกาะบนไหล่นางแล้วหันมามองเจ้าห้า

อันหลิงหยุนในยามนั้นไม่ได้มองหยุนจิ่นกับเด็กๆ บอกลากันอีก เพราะเห็นแล้วชวนให้ไมสบายใจนัก

แม่ทัพอันเอ่ยขึ้น "นังหนู เดินทางปลอดภัย!"

"กราบลาท่านแม่ทัพเจ้าค่ะ ข้าจัดเสื้อผ้าไว้ให้ท่านแม่ทัพเรียบร้อยแล้ว ในห้องมีเหล้าไหหนึ่งวางอยู่ แต่อย่าได้ดื่มบ่อยเกินไปนักนะเจ้าคะ ดับกระหายเพียงวันละแก้วเล็กๆ ก็พอแล้ว"

สีหน้าแม่ทัพอันฉายแววอาลัยอาวรณ์ มองหยุนจิ่นผู้กำลังจะเดินทางจากไปด้วยความรู้สึกตัดใจไม่ลงอยู่บ้าง