ยอดหมอยาของอ๋องเสียน นิยาย บท 491

บทที่ 491 จวนซื่อหลังอันโอ่อ่า

พอตงเอ๋อออกจากประตูไป อ๋องตวนก็ก้มลงอุ้มหยุนโล๋ชวนขึ้นมาทันที ทันใดนั้นหยุนโล๋จึงชวนรีบคว้าคอเสื้อของเขาไว้ "จะตกแล้ว!"

"ไม่ตกหรอก ข้าไม่มีทางทำชวนเอ๋อตกแน่" อ๋องตวนอุ้มหยุนโล๋ชวนเข้าไปในห้อง ก่อนจะวางนางลงแล้วหยิบขวดออกมาเทยาสองเม็ด จากนั้นก็กินกันคนละเม็ด

อ๋องตวนตื่ืนเต้นเป็นอย่างมาก เขานั่งลงแล้วเชยคางนางขึ้นจุมพิต "ยาออกฤทธิ์เร็วนัก ข้าร้อนเหลือเกิน ชวนเอ๋อร้อนหรือไม่"

หยุนโล๋ชวนพยักหน้า ยามนี้นางร้อนผ่าวไปทั้งร่างแล้ว

อ๋องตวนเอ่ยถาม "สองเดือนที่ผ่านมานี้เจ้าไม่สนใจข้า ข้าอยากรู้ว่าเป็นเพราะเหตุใด"

หยุนโล๋ชวนไม่รู้จะทำอย่างไรดีจึงหันหายหนี

"ชวนเอ๋อ เป็นเพราะข้า...ทำอะไรผิดไปใช่หรือไม่ ถึงทำให้เจ้าไม่พอใจ ทุกวันนี้ข้าก็เริ่มตั้งใจเอางานเอาการแล้วนะ" สิ่งที่เรียกว่าเอางานเอาการนั้นก็คือเรียนรู้ที่จะเป็นท่านอ๋องที่ดีพร้อมและทำประโยชน์เพื่ออาณาประชาราษฎร์เสียบ้าง

"ไม่ใช่เรื่องนี้เสียหน่อย" หยุนโล๋ชวนไม่รู้ว่าควรจะเอ่ยอย่างไรดี

"เช่นนั้นเพราะอะไรกัน" อ๋องตวนเริ่มกังวลขึ้นมา

หยุนโล๋ชวนหันมามองอ๋องตวน "ท่านอ๋อง ท่านยังคิดถึงจุนชูชูอยู่ใช่หรือไม่"

อ๋องตวนอึ้งไปครู่หนึ่ง ไม่รู้ว่าควรตอบอย่างไรดี

สีหน้าหยุนโล๋ชวนไม่น่ามองนก นางเอ่ยขึ้น "ไม่ใช่ว่าข้าอิจฉานางหรอกนะ แต่ช่วงนี้ข้าไม่รู้เป็นอย่างไร พออยู่กับท่านอ๋อง ข้ามักจะคิดถึงจุนชูชูขึ้นมา คิดไปถึงว่าแต่ก่อนท่านกับจุนชุชูเป็นคู่สามีภรรยาหวานชื่นแห่งเมืองหลวง ข้าก็รู้สึกไม่สบายใจขึ้นมา"

"ชวนเอ๋อ จุนชูชูเคยเป็นชายาของข้ามาก่อนจริงๆ แต่ข้าก็เห็นนางทำเรื่องไม่ถูกไม่ควรจริงๆ นางไม่คู่ควรให้ข้าไปชอบเลยสักนิด ตอนนี้ข้ามีชวนเอ๋อย่อมไม่มีแก่ใจจะคิดถึงนางแล้ว แต่ข้าก็ไม่อาจไม่ยอมรับว่าในใจข้ายังมีเงาของนางจริงๆ

แต่ข้ารักเดียวใจเดียวต่อชวนเอ๋อ!

จะอย่างไรเสียนางก็ตายไปแล้ว ชวนเอ๋อยังคิดเล็กคิดน้อยอันใดอยู่อีกหรือ"

หยุนโล๋ชวนน้อยใจทั้งยังอัดอั้นนัก "ข้าก็ไม่ได้อยากคิดเล็กคิดน้อย แต่ข้ามักจะพ่ายแพ้ต่อความรู้สึกเช่นนี้ แต่ข้ายังก้าวข้ามผ่านเรื่องนี้ไปไม่ได้"

หยุนโล๋ชวนเองก็ไม่อยากเป็นเช่นนี้ หากเพียงนางคิดไปถึงว่าในใจของอ๋องตวนยังคงมีจุนชูชูอยู่ก็รู้สึกไม่สบายใจขึ้นมา

อ๋องตวนนั่งลงข้างๆ แล้วเริ่มเหม่อลอย

ในขณะที่ตงเอ๋อนั้นออกไปก็พุ่งตรงที่จวนแม่ทัพทันที ส่วนอาหยู่เองก็เพิ่งออกมาจากจวนแม่ทัพเช่นกัน เขาเปลี่ยนไปสวมเสื้อผ้าที่อันหลิงหยุนส่งมาให้ที่จวนแม่ทัพแล้ว กำลังเตรียมตัวจะออกไปหาตงเอ๋อ เรื่องที่รับปากผู้อื่นแล้ว จะไม่ทำไม่ได้

ชั่วขณะที่คนสองคนพบหน้ากัน ตงเอ๋อพลันตกตะลึงไปครู่หนึ่ง เห็นอาหยู่สวมอาภรณ์สีดำไปทั้งร่างเช่นนี้ ช่างดูองอาจห้าวหาญเสียจนนางเคลิบเคลิ้มไป

อาหยู่ออกมาจากจวนแม่ทัพก็เอ่ยทักทาย "เจ้ามาหาข้าหรือ"

"อืม มาหาเจ้า เสื้อผ้าชุดนี้ของเจ้าดูดีทีเดียว เจ้าไปซื้อมาจากที่ไหนกัน" ตงเอ๋อเอ่ยชมจากใจว่าเสื้อผ้าชุดนี้ไม่เลวจริงๆ หากก็ไม่มีทางยอมรับเสียหรอกว่าอาหยู่รูปร่างหน้าตาไม่เลว

อาหยู่ก้มลงมอง "แม่นางหยุนจิ่นมอบให้ข้าน่ะ ดูดีหรือไม่"

"ดูดี!" ตงเอ๋อพลันเกิดความความคิดขึ้นมาว่าอาหยู่กับหยุนจิ่นเป็นคู่รักกัน

"ไปเถิด เราไปเผากระดาษเงินกระดาษทองกัน" ตงเอ๋อหันกายนำอาหยู่เดินจากไป และคนทั้งสองก็ไปถึง สำนักกวงลู่ อันเป็นที่ทำการของหลี่ปู้ซื่อหลังอย่างรวดเร็ว

อาหยู่เงยหน้าขึ้นถามตงเอ๋อ "เจ้าคงไม่คิดจะตีเฉาเหวินคู่หมายที่ไปดูตัวของเจ้าให้ตาย แล้วค่อยเผากระดาาเงินกระดาาทองให้เขากระมัง"

"เจ้าโง่!" ตงเอ๋อก้าวไปข้างหน้า อาหยู่จึงเดินตามนางเข้าไปใน สำนักกวงลู่ เมื่อเข้าไปถึงด้านในก็มีคนออกมาถามว่าเป็นใครและมีกิจธุระอันใด

"ข้าเป็นคนของจวนกั๋วกง ชื่อตงเอ๋อ พวกเจ้าเข้าไปหาซื่อหลังที่ชื่อ เฉาเหวิน แล้วบอกเขาว่าข้ามาแล้ว ข้ามาหาเขาเพราะมีธุระนิดหน่อย"