ยอดหมอยาของอ๋องเสียน นิยาย บท 499

บทที่ 499 ไม่ใช่คนดี

กงชิงวี่หน้าบึ้งออกจากวังมา อันหลิงหยุนได้ยินเสียงเดินเดินแว่วมาจึงแหวกม่านออกมาดูกงชิงวี่ ไห่กงกงรีบสะบัดไม้ติดพู่แล้วเปิดราชโองการ "ไทเฮามีราชเสาวนีย์ พระชายาอ๋องเสียนรับราชโองการ"

อันหลิงหยุนลงจากรถม้ามาคุกเข่ารับราชโองการ ไห่กงกงจึงเอ่ยขึ้น "ตั้งแต่เข้าวังข้าก็ประพฤติตนเป็นแบบอย่างมาโดยตลอด ไม่กล้าทำผิด ทว่าวันนี้ตระกูลข้าทำผิดอย่างไม่ควรอภัย ล้วนเป็นเพราะข้าไม่ควบคุมดูแลให้เข้มงวด ข้าไม่อาจหนีพ้นความผิดไปได้ จำต้องไปขออภัยต่อหน้าบรรพชน

พระชายาอ๋องเสียนกตัญญูมาแต่ไหนแต่ไร ทั้งอ๋องเสียนก็เป็นกังวลต่อสุขภาพของข้า จึงเสนอให้พระชายาไปกับข้าด้วย จบราชโองการ!"

อันหลิงหยุนมึนงงไปชั่วขณะ ที่มันเรื่องอะไรกัน

โจมตีพร้อมกับแก้แค้นงั้นหรือ

อันหลิงหยุนรับราชโองการ ไห่กงกงรีบเอ่ยขึ้นต่อ "พรุ่งนี้ไทเฮาจะเสด็จไปตำหนักศาลบรรพชน วันนี้ขอให้พระชายาไปเตรียมตัวก่อนเถิด ค่อยกลับมาใหม่ยามจื่อ"

"ขอบคุณไห่กงกงที่เตือน"

อันหลิงหยุนยิ้มไม่ออกจริงๆ เหตุใดเป็นพระชายาถึงไม่อาจเป็นได้ตามใจชอบถึงเพียงนี้

"เอาล่ะ ไห่กงกงท่านกลับไปเถิด ข้าเองก็จะกลับแล้ว"

กงชิงวี่ขึ้นรถม้ากลับไปยังจวนแม่ทัพพร้อมกับอันหลิงหยุน เมื่อคิดว่าจะไม่ได้เจอลูกๆ นับสิบวัน อันหลิงหยุนก็เกิดตัดใจไม่ได้ขึ้นมา

รู้สึกอยากจะร้องไห้ออกมา อารมณ์ดำดิ่งลงจนพูดอะไรไม่ออก

กงชิงวี่สงสารนางจับใจ จึงกอดนางไว้แล้วเอ่ยขึ้น "ข้าเองก็ทำใจไม่ได้เช่นกัน"

"..."

คนทั้งสองกลับจวนแม่ทัพด้วยความอาลัยอาวรณ์ อันหลิงหยุนเห็นลูกๆ ก็รู้สึกหมดอาลัยตายอยาก ค่อยๆ พรมจูบลูกๆ ไปทีละคน จากนั้นก็กำชับแล้วกำชับอีกถึงได้ไปนอนพัก

ถึงยามจื่อก็อันหลิงหยุนเข้าวังไป นางรออยู่ในวังหลายชั่วยาม จนหลับทั้งยืนไปทั้งอย่างนั้น

ระหว่างที่นางกำลังหลับนั้นเอง บนไหล่ก็พลันอุ่นซ่านขึ้นมาด้วยเสื้อคลุมที่คลุมลงมาบนไหล่ นางตะลึงงันไปครู่หนึ่ง เมื่อหันหลังไปมองถึงได้เห็นว่ากงชิงวี่ยืนอยู่ข้างๆ ทั้งยังขยับเสื้อคลุมให้นางด้วย จากนั้นก็ดึงมาเป่าไอร้อนให้ แล้วค่อยดึงมือนางเข้ามาในเสื้อ

ยามนี้มือของอันหลิงหยุนไม่ต่างจากก้อนน้ำแข็ง เมื่อสัมผัสถึงได้ความเย็นคนทั้งสองจึงชะงักไปครู่หนึ่ง กงชิงวี่จึงจับมือนางไว้แน่นอย่างไม่สบอารมณ์ ต่อให้เย็นสักเพียงไรเขากลับไม่รู้สึกว่ามันเย็นเลยสักนิด

"เจ้านี่โง่จริงๆ ให้เจ้ายืนอยู่ที่นี่เจ้าก็ยืน ให้เจ้าไปตายเจ้าก็ไปงั้นหรือ ไม่มีใครอยู่สักหน่อย เหตุใดไม่ไปพักผ่อน"

"ผิดกฎ" อันหลิงหยุนยิ้ม

"เฮอะ!" กงชิงวี่สงสารนางจนพูดอะไรไม่ออก จึงไม่ได้เอ่ยคำใดออกไป

อันหลิงหยุนเอ่ยถาม "ท่านอ๋องมาได้อย่างไร"

ไห่กงกงรีบกล่าว "ท่านอ๋องไม่ได้ไปไหนเสียหน่อย เพียงรออยู่ตรงนั้น ทนรอไม่ไหวแล้วถึงได้เข้ามา"

อันหลิงหยุนมองไห่กงกงครู่หนึ่งแล้วจึงยิ้มออกมา "กงกงไปพักผ่อนก่อนเถิด อีกเดี๋ยวก็สว่างแล้ว เราสองคนจะยืนต่อครู่หนึ่ง"

"พ่ะย่ะค่ะ" ไห่กงกงกลับไปทันที อันหลิงหยุนจึงได้หันมามองใบหน้าหล่อเหลาขอกงชิงวี่ แล้วจุมพิตที่ริมฝีปากเขา

สีหน้ากงชิงวี่พลันขรึมลง ก่อนจะดึงนางเข้ามากอดไว้ในอ้อมกอดแน่นไม่ยอมปล่อย ขณะเดียวกันก็มองไปยังหน้าประตูวังเฉาเฟิ่งด้วยสายตาร้อนระอุดังคบเพลิง

อันหลิงหยุนติดตรึงอยู่ในอ้อมกอดเขา นางสัมผัสได้ว่ายามนี้เขาไม่สบอารมณ์นัก "ท่านอ๋อง ท่านเคยคิดจะทำลายทุกอย่างบ้างหรือไม่"

"ไม่เคย" กงชิงวี่ตอบอย่างเย็นชา

"เช่นนั้นตอนนั้นท่านคิดอะไรอยู่หรือเพคะ"

"คิดว่าจะทำอย่างไรให้ เฉาเหวิน น่าอนาถยิ่งกว่านี้สักหน่อย"

"..." เป็นเรื่องนี้จริงๆ ด้วย

อันหลิงหยุนผละออกจากกงชิงวี่ "ท่านอ๋องเคยได้ยินเรื่อง การกวาดล้างและรวมอำนาจหกเมือง หรือไม่"

"ไม่เคย" กงชิงวี่เลิกคิ้วขึ้น ดึงความสนใจเขาได้ดังคาด ทั้งเขายังดูอารมณ์ไม่เลวอีกด้วย

อันหลิงหยุนเกรงว่าเขาจะกลุ้มใจ เพียงกวาดสายตามองร่างกายเขาก็พบว่าหัวใจเขาเต้นแรงกว่าปกติมากหนัก เห็นได้ชัดว่าเขากำลังเดือดดาล

เมื่อคิดไปถึงว่ากงชิงวี่เป็นโรคที่อาจตายได้ด้วยความโกรธ นางจึงคิดจะหาเรื่องที่น่าสนใจสักหน่อยมาพูดกับเขา

กงชิงวี่สนใจเรื่องที่ไม่เคยฟังมาก่อนจริงดังคาด ระหว่างที่อันหลิงหยุนกล่าวถึงเรื่อง การกวาดล้างและรวมอำนาจหกเมือง และกงชิงวี่ฟังอย่างตั้งใจอยู่นั้นเอง ไห่กงกงก็เดินออกมาเอ่ยเตือน "ได้เวลาแล้วพ่ะย่ะค่ะ ขอเชิญพระชายาตามข้าน้อยมา"