ยอดหมอยาของอ๋องเสียน นิยาย บท 500

บทที่ 500 ออกจากวังไปช่วยเหลือโรคระบาด

สิบวันให้หลัง

ตอนที่อันหลิงหยุนออกจากวัง หยุนโล๋ชวนกับถางเหอเป็นผู้ที่มาคอยนางอยู่

ถางเหอรีบมาคอยนางอยู่ที่หน้าประตูวังอยู่ก่อนแล้ว ทว่าพอไม่เห็นกงชิงวี่นางก็รู้สึกแปลกใจ เมื่อเห็นว่าเป็นถางเหอกับหยุนโล๋ชวนก็พอจะเดาได้ว่ากงชิงวี่ออกจากบ้านไปแล้ว และต้องมีเรื่องอะไรแน่

"พี่หญิง" เมื่อเห็นอันหลิงหยุน หยุนโล๋ชวนก็เดินเข้าไปหา

อันหลิงหยุนจะเข้าไปหาถางเหอ หากก็ถูกดึงเอาไว้ "ท่านถาง!"

"ท่านอ๋องสั่งให้ข้าน้อยมารับพระชายากลับไป พระชายาทรงขึ้นรถเถิดพ่ะย่ะค่ะ"

อันหลิงหยุนหันไปมองหยุนโล๋ชวนครู่หนึ่ง คนทั้งสองจึงขึ้นรถม้าไปพร้อมกัน ถางเหอเองก็กระโจนขึ้นไปบังคับรถม้ากลับจวนแม่ทัพ

ระหว่างที่อยู่บนรถม้าหยุนโล๋ชวนก็เอ่ยขึ้นกับอันหลิงหยุน "ได้ยินท่านอ๋องบอกว่าจะไม่อยู่เมืองหลวงสิบกว่าวัน"

อันหลิงหยุนเองก็รู้ว่าต้องเป็นเรื่องนี้ หากก็ไม่ได้ถามอันใดออกมาสักคำ

หยุนดล๋ชวนเอ่ยถาม "หากก็ได้ยินมาว่าจวนกั๋วกงกับจวนแม่ทัพกำลังระดมคน มุ่งไปทางใต้ที่กำลังเกิดภัยพิบัติแล้ว"

ตอนนั้นเองอันหลิงหยุนถึงได้เริ่มตอบสนอง "เมื่อใดกัน"

"ห้าวันก่อน ไม่เพียงเท่านั้นท่านหมอประจำตวนกั๋วกงของเราก็ไปหมดแล้ว"

"..." อันหลิงหยุนเอนหลังพิง จนตอนนั้นก็ยังไม่เอ่ยปาก

เมื่อรถม้ามาถึงจวนแม่ทัพ หยุนโล๋ชวนก็ลงรถม้าไปกับอันหลิงหยุนด้วย จากนั้นอันหลิงหยุนก็ปลีกตัวไปหาแม่ทัพอันก่อน

แม่ทัพอันกำลังดูแลเหล่าทารกอยู่ในห้อง วันนี้เด็กๆ มีความสุขนัก สิบวันที่ผ่านมานี้ใบหน้าเล็กๆ นั้นดูบูดบึ้งไม่มีความสุข ทนไม่ได้เข้าก็หลับตานอนหลับไปเสีย ป้อนอาหารให้ก็ไม่ยอมกิน เหล่าแม่นมก็ต่างร้อนใจจนหัวหมุน จนต้องลำบากคนหยาบเช่นแม่ทัพอันจนได้

อันหลิงหยุนเข้าบ้านมาก็เข้าไปพบแม่ทัพอัน "ท่านพ่อ"

"เจ้ากลับมาแล้วหรือหลิงหยุน เจ้าดูสิ พวกเขาผอมลงหรือไม่" แม่ทัพอันไม่แก่ใจจะสนใจอย่างอื่น ลูกผู้ชายที่อยู่ในสนามรบคอยรบทัพจับศึกเช่นเขา บัดนี้กลับไม่รู้จะทำอย่างไรกับเด็กๆ ไร้ซึ่งหนทางจริงๆ

ไม่กินไม่ดื่มอะไรเช่นนี้จะทำอย่างไรดี

อันหลิงหยุนอุ้มลูกคนหนึี่งขึ้นมาพูดจาด้วยก่อน ลูกคนโตของนางผ่ายผอมลงไปมากจริงๆ ชวนให้นางปวดใจเหลือเกินนัก

ลูกคนโตเริ่มยิ้มออกมา ก่อนที่หยาดน้ำตาจะร่วงลงมา ทว่าเขาที่เป็นพี่ชายนั้นละอายใจเกินกว่าจะร้องไห้ออกมา จึงซบเข้าที่อ้อมอกของอันหลิงหยุน

อันหลิงหยุนถอนหายใจออกมาเฮือกหนึ่ง ก่อนจะจูบลูกชายคนโตแล้ววางเขาลง จากนั้นก็ลูกคนที่เหลือ ล้วนผ่ายผอมลงไปมาก ทว่าที่ผอมที่สุดเห็นจะเป็นเจ้าห้า

อันหลิงหยุนอุ้มลูกชายคนเล็กขึ้นมาด้วยความรู้สึกเหมือนใจจะสลาย เขาไม่ลืมตาเสียด้วยซ้ำ หลับตาเหมือนเด็กที่อดอยากไม่มีผิด ดวงหน้าเล็กๆ นั้นเหลืองซีดไปหมด

"นี่มันเกิดอะไรขึ้น"

อันหลิงหยุนรีบหันไปมองรอบๆ นางลืมความสามารถในการดูแลบ้านช่องของตัวเองไปเสียสิ้น

แม่ทัพอันเองก็ไม่รู้ว่าควรอธิบายอย่างไรดี "พอพวกเจ้าสองคนไป พวกเขาก็ไม่อยากกินนม แม่นมอย่างไรก็ไม่ยอมกิน นานๆ ทีเข้าหิวแล้วก็กินไปเพียงคำสองคำ ไม่มีอะไรทำก็หลับไป หมอในจวนล้วนถูกพาตัวไปหมดแล้ว เหลือเพียงหมอจวนโจว เขาก็บอกว่าดูไม่ออกเช่นกันว่าเป็นอะไร เข้าวังไปสองครั้งก็ถูกไล่กลับมา เดิมทีพ่อคิดจะบุกเข้าไป แต่ก็ถูกกั่วจิ้วน้อยห้ามเอาไว้ให้กลับมา เขาบอกว่าหากเข้าไปก็เกรงว่าจะทำให้เจ้าต้องโทษหนัก หากเจ้ายังไม่กลับมาอีก พ่อก็จะบุกเข้าไปจริงๆ พ่อไม่สนหรอกว่านางเป็นไทเฮาหรือเป็นผู้ใด

"ท่านพ่อ ท่านอย่าพูดอีกเลย พวกเขาต้องเป็นร้อนในแน่ ข้าให้พวกเขากินอะไรเสียก่อนเถิด" อันหลิงหยุนคิดแล้วก็ไปชงนมให้ลูกๆ ก่อนจะมาป้อนนมให้ทีละคนถึงได้เริ่มกินอะไรได้บ้าง ทว่าเจ้าห้ายังไม่ยอมกินอยู่อย่างนั้น เอาแต่หลับตาไม่รู้ว่าเป็นอะไร อันหลิงหยุนจึงคิดจะตรวจดูอาการลูกสักหน่อย หากสุดท้ายก็ยังดูไม่ออกอยู่ดีว่าเป็นอะไร รู้เพียงว่าร่างกายไม่มีอันใดผิดปกติ