ยอดหมอยาของอ๋องเสียน นิยาย บท 504

บทที่ 504 รักษาโรคให้อันกั๋วจิ้ว

อันหลิงหยุนไม่สนใจหวางหวยอัน แต่ถึงอย่างไร ผู้ชายสุดท้ายก็ต้องแต่งภรรยาวันยังค่ำ นางก็แค่พูดความจริง

“ในนี้มียาผงสำหรับใช้ภายนอก ทั้งยังมียาน้ำสำหรับล้างทำความสะอาด ใช้วันละสามเวลา เช้า กลางวัน เย็น เจ้าจะมีอาการดีขึ้น ข้าจะมาฉีดยาให้ทุกวัน เจ้าต้องกินยาให้ตรงเวลาตามเดิม ตลอดสองวันนี้ ข้าและท่านอ๋องจะมาอยู่กับเจ้าที่จวนนี้ด้วย ป้องกันเผื่อไว้ว่า หากเจ้าอาการกำเริบจะไม่มีคนอยู่ข้างๆ”

อันหลิงหยุนส่งยาน้ำไปให้หวางหวยอัน ก่อนจะลุกขึ้นเดินออกไป

เมื่อเดินไปถึงประตู อันหลิงหยุนพูดขึ้นว่า : "เจ้าล้างเถอะ ข้าจะออกไปก่อน"

อันหลิงหยุนปิดประตูห้อง หันกายออกไปหาอาหยู่

หวางหวยอันมองไปที่ยาน้ำกับยาผง ยังไม่ได้ขยับกายทำอะไร ก็หลับไปทั้งๆอย่างนั้น

ตอนที่กงชิงวี่มาถึง อันหลิงหยุนกำลังถูมืออยู่นอกห้อง มีอาหยู่ยืนห่างออกไปไม่ไกล

“ทำไมไม่เข้าไปข้างในล่ะ? ” กงชิงวี่กุมจับมือของอันหลิงหยุน เปิดดึงเสื้อที่หน้าอกตัวเองออก แล้วนำมือของอันหลิงหยุน สอดเข้าไปข้างในโดยตรง อันหลิงหยุนหน้าแดง คิดอยากปฏิเสธ

“ อย่าทำแบบนี้ มันเย็นมากนะเพคะ”

“ ไม่เย็นหรอก ” กงชิงวี่พูดโกหกคำโต นำมืออีกข้างของอันหลิงหยุน มาวางไว้ที่คอเสื้อของเขาเพื่อให้มือของอันหลิงหยุนอุ่นขึ้น

อันหลิงหยุนเองก็ไม่รู้ว่าจะทำอย่างไรกับเขาดี จึงได้แต่ทำตามไปเช่นนี้

“ข้าสั่งยาน้ำเพื่อให้ใช้ทำความสะอาด แต่ยังไม่ตอบอะไรข้ามาเลย อาจจะเพราะอายๆอยู่ ข้าเองก็ไม่กล้าเข้าไปน่ะ ” อันหลิงหยุนรู้สึกขบขัน

สีหน้าของกงชิงวี่มืดทะมึนจมดิ่งลง: "เหลวไหล เป็นผู้หญิงยิงเรือ จะไปสั่ง.... "

“เขาเป็นอาของท่านอ๋อง เป็นผู้อาวุโส นี่ไม่ใช่ปัญหาหรอกกระมังเพคะ?” อันหลิงหยุนพูดหยอกเย้าติดตลก กงชิงวี่จึงยอมเงียบปากลง

เมื่อเงยหน้ามองขึ้นไปครู่หนึ่ง กงชิงวี่จึงเรียกอาหยู่ : "พาพระชายาไปที่ห้องอุ่นเถอะ"

"พ่ะย่ะค่ะ"

กงชิงวี่จูงอันหลิงหยุนออกมา จัดเสื้อผ้าให้เรียบร้อย จึงเดินไปดูหวางหวยอัน เปิดประตูมองเข้าไปเห็นว่าหวางหวยอันหลับไปแล้ว จึงปิดประตูเดินเข้าไปข้างใน

หวางหวยอันได้ยินเสียงใครบางคนเข้ามา จึงลืมตาตื่นขึ้น

ตอนนี้เขานอนหลับได้ไม่สนิทนัก เรื่องทุกอย่างที่อยู่ด้านนอกเขาล้วนรับรู้ได้

เมื่อเห็นกงชิงวี่ หวางหวยอันจึงลุกขึ้นนั่ง เอนหลังพิงกำแพง เอ่ยขึ้นว่า : “ เจ้าเคยบอกว่า ข้าไม่เคยทำเรื่องชั่วช้าอะไรที่ทำร้ายประชาชน ทำให้โลกไม่สงบสุข แต่ทำไมข้าถึงได้เจ็บไข้ได้ป่วยถึงเพียงนี้ ตอนนี้อาการของข้าทรุดหนักจนเป็นเช่นนี้แล้ว ตรวจดูก็ไม่ได้ พูดออกไปก็พูดไม่ได้ จะตายก็ยังกลัวว่า จะต้องอับอายขายหน้าผู้คนไปทั่ว!”

"เจ้าถอดกางเกงออก ข้าจะตรวจดูให้เจ้าเอง" ใบหน้าของกงชิงวี่ดูน่าขันอย่างยิ่ง หวางหวยอันเห็นแล้วก็โกรธแทบบ้า จึงด่าผรุสวาทออกมาคำรบหนึ่ง กงชิงวี่หันกายจากไป เมื่อถึงประตูจึงหยุดฝีเท้าก่อนจะออกไป เอ่ยว่า

“ หากจะพูดว่าช่วยคนตายให้ฟื้นคืนได้ ข้าไม่เชื่อ แต่หากหยุนหยุนเป็นคนพูดเอง ข้าเชื่อทั้งนั้น ในเมื่อหยุนหยุนมาแล้ว นั่นก็หมายความว่ายังช่วยได้อยู่ ถ้าทำตามที่หยุนหยุนบอก ต่อให้ไม่หาย แต่อย่างน้อยเวลาตาย ก็ไม่ถึงขั้นขายขี้หน้าผู้คนไปทั่ว ก่อนตายอย่าลืมเปลี่ยนเสื้อผ้าอาภรณ์ให้ดูดี เหลือหน้าเหลือตาให้สมฐานะตัวเองหน่อยล่ะ”

หลังจากกงชิงวี่พูดจบ หวางหวยอันโกรธจัด จนผุดลุกขึ้นโดดลงมาจากเตียงเลยทีเดียว: "กงชิงวี่ จำไว้เลยนะ เจ้ากับข้าจากนี้เราได้เห็นดีกันแน่!”

กงชิงวี่ออกไปแล้ว หวางหวยอันจ้องมองไปยังบรรดายาน้ำ และยาผงที่อันหลิงหยุนทิ้งไว้ให้ จดๆจ้องๆอยู่เป็นนานจึงค่อยหยิบขึ้นมา

อันหลิงหยุนรออยู่ในห้องอุ่น เมื่อเห็นกงชิงวี่เข้ามาจึงหยัดกายยืนขึ้น

มีเตาอั้งโล่อยู่ในเรือน อันหลิงหยุนจึงไม่รู้สึกหนาวแล้ว

กงชิงวี่เดินไปเบื้องหน้าอันหลิงหยุน กอดนางเข้ามาในอ้อมแขน

"ทำอะไรของท่านอีกล่ะ?" บางครั้งอันหลิงหยุนก็รู้สึกว่ากงชิงวี่ที่เป็นพ่อคนแล้วผู้นี้ ยังเด็กเสียเหลือเกิน เอะอะไม่ได้ไม่ดีอะไร ก็มาไม้นี้ตลอด

อันที่จริง อาจเป็นเพราะอายุที่โตระดับหนึ่งแล้ว วิญญาณดั้งเดิมของนางถือว่าเป็นผู้หญิงที่โตเป็นผู้ใหญ่ แต่พอมาอยู่ในร่างนี้ที่เป็นผู้หญิงอายุน้อย จึงออกจะรู้สึกรับไม่ได้กับความกระตือรือร้นที่ร้อนแรงแบบนี้

"แค่รู้สึกหนาวนิดหน่อย" กงชิงวี่ถือโอกาสจูบอันหลิงหยุนไปครั้งหนึ่ง อันหลิงหยุนโกรธหน้าขึ้นสี เอ่ยถามเกี่ยวกับเรื่องของหวางหวยอัน

"เป็นอย่างไรบ้างแล้ว?"

“เรื่องของตัวเขาเอง คนอื่นก็ช่วยไม่ได้ ข้าถือว่าทำดีจนถึงที่สุดแล้ว ข้าเหนื่อยแล้วล่ะ วันนี้จะกลับไปหรือจะอยู่ต่อ?”

อันหลิงหยุนครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง: "อยู่ต่อเถอะ ถ้าสองคืนนี้ไม่มีอะไรเกิดขึ้น นั่นก็น่าจะควบคุมอาการป่วยได้แล้ว รีบควานหาคนที่แอบลงมือคนนั้นจะดีกว่า"

"ก็ดี"

หวางหวยอันมองดูสองสามีภรรยาคู่นี้ ด้วยความเจ็บปวดที่หาได้ยากยิ่ง: "แม้ว่าข้าจะไม่ได้ขาดแคลนลูกชิ้นแค่ไม่กี่ลูก แต่อยู่ในจวนของตัวเองแท้ๆ อยากจะกินลูกชิ้นอร่อยๆ ซักสองสามลูก วันนี้กลับถูกเจ้าทำให้เสียหายสิ้นเปลืองจนหมดสิ้นแล้ว”

อันหลิงหยุน กำลังเตรียมยาตัวต่อไปที่จะใช้ฉีดอยู่อีกด้าน ได้ยินที่หวางหวยอันพูด ก็ไม่ได้พูดอะไรออกมา แต่ในใจกลับรู้สึกมีอารมณ์มากมายปนเปไปหมด แค่ลูกชิ้นไม่กี่ลูกยังต้องคิดเล็กคิดน้อย

“ข้ากินแล้วเท่ากับทำให้สิ้นเปลือง? เจ้ากินแล้วนั่นต่างหากที่ทำให้สิ้นเปลือง สภาพเจ้าเช่นนี้ยังไม่รู้เลยว่าจะมีชีวิตอยู่รอดไปได้ถึงเดือนหน้าหรือไม่ กินแล้วนั่นล่ะถึงจะเรียกว่าสิ้นเปลือง หากข้าเป็นคนกินเสียเอง ย่อมช่วยยืดอายุให้ยืนยาวต่อไปเป็นธรรมดา ไม่นับว่าเป็นการสิ้นเปลืองอะไรทั้งสิ้น!"

"..... " หวางหวยอันหน้าแดงด้วยความโกรธ อันหลิงหยุนหันมาตำหนิว่า "กั๋วจิ้วต้องการความสงบในการพักฟื้นร่างกาย ไม่ควรทำให้โกรธ" อันหลิงหยุนมองกงชิงวี่อย่างเคืองๆ เขาเพิ่งจะกินลูกชิ้นไปจึงไม่พูดอะไรอีก

กงชิงวี่ลุกขึ้นและออกไปข้างนอก หวางหวยอันจึงกินข้าวคนเดียว

อันหลิงหยุนเตรียมพร้อมเรียบร้อย หวางหวยอันก็ลุกจากโต๊ะกลับไปนอนที่เตียง

อันหลิงหยุนจับมือหวางหวยอันไว้มั่น ใส่เข็มให้น้ำเกลือเขา

หวางหวยอันเอนกายบนเตียง มองไปที่อันหลิงหยุน เอ่ยถามว่า "โรคนี้ สามารถรักษาให้หายได้หรือไม่? "

“ โรคนี้ไม่ใช่โรคหายากอะไรในสายตาของข้า เพียงแต่ขั้นตอนการรักษานั้นยุ่งยากไม่น้อย แต่ข้าเองก็ไม่อาจรับประกันกับท่านกั๋วจิ้วได้ว่าจะหายขาด

คนเราหลังจากป่วยแล้ว จะมีหลายปัจจัยที่กำหนดว่า จะหายหรือไม่หาย เช่นปัจจัยที่เกิดจากอารมณ์ สาเหตุจากปัจจัยภายนอก และจากยาที่ใช้

หลากหลายปัจจัยประกอบกัน

ก่อนหน้านี้ อาการป่วยของท่านกั๋วจิ้วยังไม่รุนแรงมาก ข้าค่อนข้างมีความมั่นใจว่า กั๋วจิ้วจะไม่เป็นไรแน่ แต่ตอนนี้ สภาพของกั๋วจิ้วเป็นเช่นนี้แล้ว ข้าไม่อาจรับประกันได้อีกต่อไป "

"หากว่าไม่มีการสอดมือเข้ามารบกวน มีเพียงพวกเราสองคน เป็นไปได้หรือไม่ว่า ความมั่นใจของเจ้าจะมากกว่าอยู่สักหน่อย?"

"อื้ม"

หวางหวยอันนอนลง อันหลิงหยุนเอาผ้าห่มมาห่มให้เขา หวางหวยอันถามขึ้นอีกว่า "แต่ก่อนก็เคยพบเจ้ามาก่อนแท้ๆ เหตุใดจึงไม่พบว่าเจ้าเป็นเช่นนี้เลยล่ะ? หรือเป็นเพราะว่าหลังจากที่แต่งให้อ๋องเสียนไปแล้ว เกิดเรื่องอะไรบางอย่างที่ข้าไม่รู้ขึ้นอย่างนั้นหรือ?"

อันหลิงหยุนประหลาดใจ: "กั๋วจิ้วเคยรู้จักข้ามาก่อน? ทั้งยังตรวจสอบสืบสวนอีกด้วย?"

หวางหวยอันรู้ตัวว่าพูดอะไรผิดเข้าแล้ว เขาจึงหยุดพูด กลับเป็นอันหลิงหยุน ที่เข้าใจความหมายแล้วว่าอะไรเป็นอะไร