ยอดหมอยาของอ๋องเสียน นิยาย บท 503

บทที่ 503 โรคของท่านกั๋วจิ้ว

รถม้าของหวางหวยอันจอดรออยู่นอกประตูเมือง อันหลิงหยุนลงจากรถม้า ไม่เห็นหวางหวยอัน จึงอุ้มลูกตามกงชิงวี่ไปที่หน้ารถม้าของเขา

คนขับรถม้าเมื่อเห็นอันหลิงหยุน กับกงชิงวี่ก็รีบทำความเคารพ กงชิงวี่รู้สึกแปลกใจ: "กั๋วจิ้วน้อยล่ะ?"

"ในรถม้าพ่ะย่ะค่ะ"

คนขับรถม้าเปิดม่านของรถม้าออก กงชิงวี่กับอันหลิงหยุนมองเข้าไปในตัวรถ หวางหวยอันนั่งอยู่ในรถม้า ใบหน้าของเขาบวมเป่ง แววตาเลื่อนลอย

แม้ว่าจะเป็นสภาพที่หวางหวยอันควรจะเป็น แต่เมื่อเห็นอย่างนี้ มันก็ดูแย่มากจริงๆ

อันหลิงหยุนตกใจจนถึงกับผงะ แต่กงชิงวี่กลับถามอย่างใจเย็นว่า : "เจ้าเป็นอะไรไป?"

"ครึ่งเดือนที่ผ่านมาก็ไม่ดีอยู่อย่างนี้ มันเป็นแบบนี้มาตลอดเลย " หวางหวยอันไม่มีแรงแม้แต่จะพูด ราวกับว่ามีตรงไหนสักแห่งไม่สบาย อันหลิงหยุนส่งลูกชายคนเล็ก ที่อยู่ในอ้อมแขนไปให้กงชิงวี่ ขึ้นไปบนรถม้า นั่งลงและจับข้อมือของหวางหวยอัน เริ่มการสแกนตรวจสอบอาการ

“ในช่วงนี้กั๋วจิ้วน้อยไม่ได้กินยาให้ตรงเวลาหรือ? ” อันหลิงหยุนแปลกใจที่ นิ่วในไตไม่ได้ลดน้อยลง แต่กลับยิ่งเป็นหนักขึ้นกว่าเดิม

หวางหวยอันเงยหน้าขึ้น มองไปที่อันหลิงหยุน: "ถ้าข้าไม่ได้กินยาของเจ้า ไม่แน่ว่าข้าอาจจะดีกว่านี้หน่อย มันเป็นเพราะกินยาของเจ้านี่แหล่ะ ตอนนี้ถึงได้มีสภาพ ทรมานทรกรรมอยู่อย่างนี้"

อันหลิงหยุนมองดูหวางหวยอัน ในใจบังเกิดความสงสัย

“ ยาที่ข้าสั่งให้ หากกินให้ตรงเวลา ย่อมจะต้องไม่มีปัญหา แต่สถานการณ์ตอนนี้ของเจ้าหนักหนาอย่างยิ่ง หากข้ายังไม่กลับมาอีกล่ะก็ หลังจากนี้ห้าวัน เจ้าคงต้องเตรียมตัวจัดงานศพแล้ว ก้อนนิ่วที่เจ้าเป็นในช่วงแรกๆนั้น ไม่เพียงไม่ลดน้อยลง แต่ยังเกิดอาการแทรกซ้อนเป็นสภาวะไตบวมน้ำขึ้นมาด้วย

“ต่อให้ยาของข้าจะไม่ได้ผล เจ้าก็ไม่ใช่คนโง่นี่ เหตุใดยังกินต่อไปอีกตั้งนานขนาดนั้น? "

อันหลิงหยุนเริ่มจะโกรธขึ้นมาแล้ว ลงจากรถปรายตามองหวางหวยอันวูบหนึ่ง แม้ว่านางจะไม่ได้พูดอะไร แต่แววตาของนาง ที่หันกลับไปมองหวางหวยอันเหมือนกับจะพูดว่า คนแบบนี้ ถึงตายไปก็ไม่เท่าไหร่หรอก

เดิมทีในตอนแรกหวางหวยอันก็ยังนับได้ว่าดีอยู่ แม้ว่าเขาจะเหลือครึ่งชีวิต แต่สุดท้ายก็ยังมีชีวิตอยู่ ผลสุดท้ายเมื่อถูกอันหลิงหยุนจ้องมองด้วยสายตาอย่างนั้นเข้าไป เขาก็แทบจะโดนความโกรธทำให้ตายลงตรงนี้อยู่แล้ว

“ เจ้าก็จะไม่สนใจข้าหน่อยหรือ? จะดีจะชั่วข้าก็เป็นอาของเจ้านะ” หวางหวยอันถามด้วยความโกรธเคือง

แววตากงชิงวี่ทะมึนดิ่งจมลง: "ตัวเองทำตัวไม่เหมือนคนเป็นอาสักนิด ยังจะโทษคนอื่นอีกหรือ?"

กงชิงวี่หันกายไปมองอันหลิงหยุน อุ้มลูกชายแล้วตามกลับไปที่รถม้า

เมื่อม่านรถม้าปิดลง กงชิงวี่มองอันหลิงหยุนด้วยใบหน้าจริงจัง อันหลิงหยุนจึงเอ่ยขึ้นว่า: "มีคนเปลี่ยนยา ไม่เพียงแต่ไม่ทำให้ดีขึ้น กลับยิ่งทำให้อาการหนักขึ้นกว่าเดิมด้วย"

".... " กงชิงวี่ก้มหน้ามองลูกชายในอ้อมแขน เอ่ยถามไปพลางตบกล่อมเบาๆว่า : "ตอนนี้อาการเป็นอย่างไรบ้าง?"

"มีปัญหายุ่งยากแล้วล่ะ โรคนี้พวกเราทางโน้นเรียกว่าโรคไตบวมน้ำ บวกกับโรคก่อนหน้านี้ที่เขาเป็น มีแนวโน้มที่จะเป็นโรคไตวาย"

"ไม่เข้าใจ" กงชิงวี่ไม่เข้าใจอาการที่อันหลิงหยุนพูดมา

"เริ่มจากไตบวมน้ำ แล้วตามมาด้วยอาการไตวาย สุดท้ายจะมีภาวะปัสสาวะมีเลือดคั่ง โลหิตเป็นพิษ เมื่อมีอาการบวมน้ำ ความดันโลหิตจะเริ่มสูงขึ้น ตามด้วยปวดหลัง ปัสสาวะออกมามากไปหรือน้อยไป ติดเชื้อทางเดินปัสสาวะ หลังจากนั้นจึงเป็นเบาหวาน ไม่อยากอาหาร โลหิตจางหน้าซีด ปัสสาวะเป็นฟอง เป็นเกาต์ ภาวะกรดยูริกในเลือดสูง” อันหลิงหยุนไม่ได้ยิ้มแย้มเล่นหัว พูดอธิบายอย่างหมดไส้หมดพุง ทั้งยังจริงจังเป็นพิเศษอีกด้วย

กงชิงวี่ไม่แน่ใจ: "เจ้าแค่บอกข้ามาเถอะว่า อาการป่วยนี้อยู่ในขั้นไหนแล้ว?"

"ในขั้นที่สอง เป็นขั้นไม่อยากอาหารแล้ว ถ้ายังไม่กลับมาอีก ต่อให้เป็นเทพเซียนก็ช่วยเขาไม่ได้"

กงชิงวี่คิดแล้วคิดอีก จึงเอ่ยพูดในที่สุด: "ไม่อยากอาหารแล้ว?"

"..... " อันหลิงหยุนปรายตามองไปข้างนอกรถม้า รถม้าของหวางหวยอันออกไปแล้ว

“ ท่านอ๋อง พวกเรายังต้องเข้าวังใช่หรือไม่?” อันหลิงหยุนถาม

“ หยุนหยุนไม่ต้องแล้วดีกว่า ข้าไปคนเดียวก็พอ”

"อื้ม"

รถม้ากลับไปยังจวนแม่ทัพ ทั้งสองเดินกลับไปที่เรือนหลัง เพื่อไปพบแม่ทัพอัน อันหลิงหยุนอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าเสร็จ จึงกล้าไปหาลูกๆทั้งหลาย แม่ทัพอันเห็นเจ้าห้า จึงรีบโผเข้ามาอุ้มไปเร็วรี่ ไม่ได้เจอกันหลายวัน ทำเอาแม่ทัพอันคิดถึงแทบแย่แล้ว

อันหลิงหยุนจูบลูกๆ สุดที่รักทีละคนจนครบ จึงตามกงชิงวี่ออกไป กงชิงวี่เข้าไปในวัง ส่วนอันหลิงหยุนถือกล่องยา และพาอาหยู่ไปที่จวนกั๋วจิ้วน้อย