ยอดหมอยาของอ๋องเสียน นิยาย บท 502

บทที่ 502 เหลืออยู่เพียงครึ่งชีวิต

กงชิงวี่ถูกเอ็ดใส่จนเกือบจะโยนลูกชายทิ้ง กระทั่งการรับไว้ในอ้อมกอดรอบสุดท้ายก็ยังเกือบจะไม่ได้จบลงด้วยดี

อันหลิงหยุนรีบเข้าไปในรถม้าอย่างเร็วรี่ ชิงตัวลูกชายมากอดไว้ในอ้อมแขน เอ็ดใส่เสียงดังว่า "คิดจะฆ่าชายลูกชายของตัวเองหรืออย่างไรกัน?"

กงชิงวี่รู้สึกน้อยอกน้อยใจ ผู้หญิงคนนี้ใจร้ายยิ่งนัก มีลูกชายแล้ว เลยไม่ต้องการสามีคนนี้อย่างนั้นหรือนี่?

กงชิงวี่ยื่นมือออกมารั้งตัวอันหลิงหยุน บีบคางของนางเอาไว้: "ข้าสู้อุตสาห์วิ่งมาจากชายแดน ทั้งกลางวันกลางคืนเพื่อมาหาเจ้า แต่เจ้ากลับทำเช่นนี้กับข้า หัวใจของข้าแหลกสลายไม่มีชิ้นดีแล้ว!"

ความโกรธของอันหลิงหยุนสลายหายไปจนหมด จ้องมองไปที่กงชิงวี่พลางเอ่ยถามว่า: "ท่านจะรีบร้อนขนาดนั้นไปทำไม? ข้าก็ไม่ได้เป็นอะไรเสียหน่อย"

"ข้าจะรู้ได้อย่างไรว่าเจ้าจะเป็นหรือไม่เป็นอะไร ข้าจะไม่กลัวได้อย่างไรกัน ? ผู้คนล้มตายไปมากมายเพียงนั้น ” กงชิงวี่จูบอันหลิงหยุน กลัวนางจะดุ แต่ก็ชอบความดุของนาง หัวใจของเขาเมามายเหลือเกินแล้ว!

“ อย่าทำรุ่มร่าม ...เจ้าห้า... อืม ... ” อันหลิงหยุนคิดจะปฏิเสธ แต่สาวน้อยตัวเล็กๆอย่างนาง จะไปมีเรี่ยวแรงต่อต้านได้ไหวอย่างไรกัน

รถม้าแกว่งไปมา อันหลิงหยุนโกรธจนแทบจะบ้าตาย : "ท่านลุกออกไปเดี๋ยวนี้เลยนะ รอให้ถึงตอนค่ำไม่ได้หรือ?"

"ข้ารอไม่ไหวแล้ว!"

เจ้าห้าที่อยู่อีกด้านหลับตาแน่น นอนหลับไปอย่างรวดเร็ว

อันหลิงหยุนกล้าทำเสียงดังเสียที่ไหนกัน นางได้แต่อดทน รถม้ายังคงสั่น นางจึงทำได้เพียงปิดหน้าของตัวเอง

กงชิงวี่เพียงปลดเสื้อของเขาออก สายตาจ้องมองไปที่อันหลิงหยุน จูบนางแล้วลุกขึ้นจากไป

“ข้ายังไม่รีบร้อนมากขนาดนั้นหรอก รอให้ถึงตอนค่ำก่อน ค่อยแจกจ่ายเมล็ดพันธุ์ที่เก็บไว้ออกไป” อันหลิงหยุนโกรธจนแทบจะบ้าตายแล้วจริงๆ เอาเปรียบคนอื่นแล้ว ยังมีหน้ามาทำเป็นสงบเสงี่ยม!

เมื่อลุกขึ้นจากรถม้า อันหลิงหยุนก็ค่อยสงบจิตใจลงมา

กงชิงวี่ก้มหน้าลงเพื่อจัดเสื้อผ้าบนร่างกายให้เรียบร้อย อันหลิงหยุนรู้สึกไม่เป็นตัวของตัวเอง

นิดหน่อย บรรยากาศในรถม้า ก็ดูจะแปลกไปจากปกติเช่นกัน

"หยุนหยุน ข้าพาเด็กสาวคนหนึ่งจากข้างนอกกลับมาด้วย ข้าเองก็ไม่รู้จะพูดอย่างไรดี"

แววตาของอันหลิงหยุนมืดทะมึนจมดิ่งลง ปรายสายตามองเห็นใบหูที่แดงก่ำ คิ้วตาซ่อนรอยยิ้มของกงชิงวี่ ก็พาลโกรธขึ้นมาเสียแล้ว

“ในเมื่อท่านอ๋องพูดอย่างนี้แล้ว ข้าก็กำลังคิดอยู่ว่า อยากจะกลับไปเยี่ยมหัวหน้าสักหน่อยพอดีเชียว”

เมื่อได้ยินว่าอันหลิงหลุนเตรียมจะกลับไป กงชิงวี่ถึงกับหันขวับ กลับไปมองอันหลิงหยุนทันที: "เจ้ากล้าหรือ?"

"..... " อันหลิงหยุนกลอกตามองบนใส่กงชิงวี่ไปครั้งหนึ่ง: "เด็กสาวของท่านล่ะ?"

คราวนี้กงชิงวี่ถึงยอมอธิบายอย่างตรงไปตรงมาว่า : "ข้าแค่หยอกเจ้าเล่นเอง นี่เจ้าคิดเป็นจริงเป็นจังหรือ?"

“อ๋อ ข้าก็หยอกท่านอ๋องเล่นเหมือนกันนั่นล่ะ” เมื่ออุ้มเจ้าห้าขึ้นมาวางไว้อีกด้าน ตบเบาๆแล้วห่มผ้าผืนน้อยให้ จึงหันไปมองกงชิงวี่

“ ท่านอ๋อง ท่านรู้หรือไม่ว่าพวกเราทางโน้น หากผู้ชายของเรา ไปมีคนรักใหม่อยู่ข้างนอก อีกทั้งไม่อาจหย่าร้างจากกันได้ ผู้หญิงอย่างพวกเราจะทำเช่นไร?” อันหลิงหยุนเริ่มมีบรรยากาศมืดทะมึนบางอย่าง กงชิงวี่ส่ายหน้า รู้สึกอึดอัดใจไม่สบายตัวเป็นอย่างยิ่ง

"ผู้หญิงจะเลี้ยงดูผู้ชายที่อายุน้อยกว่า และแข็งแรงกว่าสามีของตัวเองไว้ข้างนอก เพียงเท่านี้ทุกคนก็มีความเท่าเทียมกันแล้ว ไม่เพียงแต่จะได้สนุกอยู่ข้างนอกเท่านั้น เมื่อถึงช่วงเวลาหนึ่งอันเหมาะสม พวกเขายังสามารถ แลกเปลี่ยนทักษะระหว่างกันและกัน ได้อีกด้วย"

"..... เจ้ากล้าหรือ?! ฮึ! ชาตินี้ทั้งชาติข้าจะไม่มีหญิงอื่นอีกเด็ดขาด ส่วนเจ้าก็ห้ามมีชายอื่นเช่นกัน ไม่อย่างนั้นข้าจะเอาหัวโขกให้ตายในอ้อมอกของเจ้าให้ดู!"

อันหลิงหยุนก้มหน้าลง มองไปที่หน้าอกตัวเอง: "หน้าไม่อาย!"

“……”

ขณะที่สามีภรรยากำลังคุยกัน อาหยู่ก็วิ่งมาจากข้างนอก: "ท่านอ๋อง"

อันหลิงหยุนจึงเตรียมตัวออกไปข้างนอก กงชิงวี่ได้แต่ตามไปด้วยอารมณ์หดหู่ห่อเหี่ยว แต่เขาก็ไม่ลืมอุ้มลูกชายลงไปด้วย

อันหลิงหยุนลงจากรถ หยิบเอาผ้าห่มมาห่มคลุมให้ลูก : "เขาหลับแล้ว ท่านอุ้มเขาไว้ทำไมหรือ?"

"ในรถม้าไม่มีคน อบอุ่นสู้ในอ้อมแขนข้าไม่ได้"

อันหลิงหยุนกลับรู้สึกว่า มันสมเหตุสมผลมาก จึงไม่ได้พูดอะไรอีก มองไปที่อาหยู่

"มีเรื่องอะไรหรือ?" อันหลิงหยุนถามอาหยู่