ยอดหมอยาของอ๋องเสียน นิยาย บท 507

บทที่ 507 ลูกชายทั้งห้าฝากตัวเป็นศิษย์

หลังจากที่หวางหวยอันมาพักอยู่ อาการของเขาก็ค่อยๆคงที่ แต่อันหลิงหยุนชี้แจงให้ฟังว่าไม่ควรประมาท จึงจัดเตรียมให้หงเถา กลับมาดูแลหวางหวยอันโดยเฉพาะ

นอกจากนี้ จวนแม่ทัพยังพาเด็ก ๆกลับมาแล้ว แต่ละห้องก็สุมควันไล่ยุงไปพอสมควรแล้ว จึงพากันเข้าไปยังจวนอ๋องเสียน

จนตอนนี้ เลยวันครบอายุร้อยวันของเด็กๆทั้งหลายไปแล้ว อันหลิงหยุนก็ยังไม่ได้จัดพิธี แต่ของขวัญจากในวังก็ยังมีส่งมา

ไม่กี่วันหลังจากที่อันหลิงหยุนกลับมา แม่ทัพอันก็มาพักอยู่สองสามวัน แม้ว่าเด็กๆ จะอายุยังไม่ถึงขวบ แต่พวกเขาก็สามารถอยู่ห่างอันหลิงหยุน กับกงชิงวี่ได้แล้ว กงชิงวี่ยังรู้สึกว่าพวกเขาทั้งสองต้องการเวลาส่วนตัว เขาจึงพาแม่ทัพอันไปอยู่ที่ลานจุนจื่อ ให้แม่ทัพอันช่วยดูแลเด็กๆทั้งห้าคน ซึ่งแม่ทัพอันก็เต็มใจอย่างยิ่ง

แม่ทัพอันผู้ซึ่งเคยเป็นทาสลูกสาว กลายสภาพไปเป็นทาสหลานชาย ตั้งแต่ที่เขามีหลาน วันหนึ่งๆ หากไม่ได้เห็นบรรดาหลานชาย ก็จะกินไม่ได้ นอนไม่หลับเลยทีเดียว

อันหลิงหยุนจัดวางผังเรือนที่ลานจุนจื่อ ให้มีคลังอาวุธด้วย หยุนจิ่นก็อาศัยอยู่ในเรือนนี้เช่นกัน

ความแตกต่างคือแม่ทัพอันอาศัยอยู่ในห้องชั้นใน ส่วนหยุนจิ่นอาศัยอยู่ในห้องด้านนอก มันค่อนข้างไม่สะดวกในตอนแรก แต่เมื่อแม่ทัพอันพบว่าเขาคุ้นเคยกับมันแล้ว ก็ไม่เห็นว่าจะยุ่งยากเท่าไหร่ เขาจึงเพิกเฉยไม่ได้ไปสนใจอีก

หยุนจิ่นเดินเข้าเดินออก คอยรับใช้แม่ทัพอันในชีวิตประจำวัน แม่ทัพอันรู้สึกปรับตัวให้เข้ากับสภาพนี้ไม่ค่อยได้ ดังนั้น เขาจึงทำทุกอย่างด้วยตัวเอง ให้หยุนจิ่นไปทุ่มเทเวลา คอยดูแลเด็กๆก็พอ

เพียงพริบตา ก็ผ่านมาเป็นเวลาหนึ่งเดือนแล้ว อากาศก็เหน็บหนาวมาก หิมะตกหนักจนเริ่มปกคลุมไปทั่วทั้งเรือน อันหลิงหยุนตื่นขึ้นในตอนเช้า ไปดูเด็กๆก่อนจะหันกายออกไปดูอาการหวางหวยอัน

ในช่วงนี้หวางหวยอันอาการดีขึ้นไม่น้อย อันหลิงหยุนก็เริ่มทำอย่างอื่นบ้างแล้ว

"ท่านอ๋อง ข้ามีบางอย่างอยากจะคุยกับท่านอ๋องหน่อยเพคะ" อันหลิงหยุน ฉวยโอกาสพูดถึงเรื่องนี้ในขณะที่กำลังกินข้าวกันอยู่

“ มีเรื่องอะไรหรือ?” กงชิงวี่เงยหน้าขึ้น เหลียวมองอันหลิงหยุน

“พวกเจ้าใหญ่อยู่ในลานจุนจื่อ ก็เติบโตขึ้นทุกวันๆ ข้าจึงอยากปรึกษาเรื่องนี้กับท่านหน่อย”

"หือ"

“ข้าอยากให้พวกเขาเรียนวิชาการ ตั้งแต่พวกเขาอายุหนึ่งขวบ แต่ข้ายังหาคนไม่ได้ ท่านอ๋องกว้างขวางมีความรู้ ทั้งได้พบเจอผู้คนมากมาย รู้จักคนเยอะ ไม่ทราบว่าพอจะมีใครที่จะเป็นธุระดูแลเรื่องนี้ให้ได้บ้าง”

กงชิงวี่ครุ่นคิด: "ที่จริงก็มีอยู่คนหนึ่ง แต่ข้าไม่รู้ว่าเขาจะเต็มใจหรือไม่"

"ราชครูจุน?" อันหลิงหยุนคิดไว้บ้างแล้ว อีกทั้งคนที่กงชิงวี่พอใจก็คงจะเป็นคนคนนี้แล้ว กลับกลายเป็นว่ากงชิงวี่ส่ายหน้าเป็นคำตอบ

อันหลิงหยุนงงงวย: "ไม่ใช่ราชครูจุน เช่นนั้นจะเป็นใครกัน?"

“ หวางหวยอัน!”

กงชิงวี่ลุกขึ้นยืน อันหลิงหยุนจึงยืนขึ้นตามเขาไปด้วย: "ท่านอ๋อง อันที่จริงข้าเองก็เคยคิดเกี่ยวกับคนคนนี้ นอกจากราชครูจุนแล้ว คนที่จะคิดถึงได้ก็คือคนนี้คนเดียวแล้ว"

"อื้ม แต่เขาเป็นคนที่จืดชืดเฉยชามาก ถ้าให้เขามาสอนพวกเด็กๆ น่ากลัวว่ามันจะเป็นอะไรที่สุกเอาเผากินไปหน่อย ในอนาคตถ้าพวกเด็กๆ ทั้งหมดเกิดจืดชืดไม่แยแสเหมือนเขา มันจะเป็นเรื่องลำบากได้ ประเทศต้าเหลียง จะไม่ถูกทำลายในมือของพวกเขาหรอกหรือ

แต่ถ้าให้ราชครูจุนมา ก็นับว่าผิดกฎบัญญัติ อาจารย์ของซื่อจื่อ ไม่สามารถใช้ราชครูผู้ที่สอนความรู้แก่ฮ่องเต้ได้ กฎข้อนี้ไม่ได้รับอนุญาตเป็นอันขาด

แต่ถ้าเป็นคนอื่น ก็ไม่ได้ดั่งที่ใจข้าหมายมั่น ไม่เข้าตา "

"เช่นนั้น อ๋องตวนล่ะเพคะ?" อันหลิงหยุนรู้สึกว่า อ๋องตวนก็น่าจะพอไหว

"ฮึ พี่รองของข้าเป็นคนค่อนข้างจะคร่ำครึล้าสมัย ถ้าได้เขามาเป็นอาจารย์ให้พวกเด็กๆ ข้าคงยังไม่พอใจนักหรอก"

"...." สองสามีภรรยาปรึกษากันในเรือนเป็นเครึ่งค่อนวัน คนนี้ไม่ได้ คนนั้นก็ไม่ได้ ทำอย่างไรก็ตัดสินใจเลือกคนมาทำหน้าที่นี้ไม่ได้เสียที

“ ข้าเป็นคนจืดชืดเฉยชาไปตั้งแต่เมื่อไหร่กัน ?” หวางหวยอันเปิดประตูเข้ามาจากด้านนอก อันหลิงหยุนตกใจจนถึงกับผงะ

สีหน้าของกงชิงวี่มืดทะมึนจมดิ่ง: "เจ้ามาแอบฟังทำไมไม่ทราบ?"

“ ก็พอใจ!”

หวางหวยอันปรายตามองกงชิงวี่ด้วยสายตาเคืองๆ เดินไปยังเบื้องหน้าอันหลิงหยุน : "ตั้งแต่สมัยโบราณ อาจารย์ของซื่อจื่อนั้น สามารถเชิญมาได้ตามที่สะดวก แต่ประเทศต้าเหลียงของข้ายังมีความแตกต่างออกไป สามารถเชิญคนที่ราชสำนักเข้าตามาเป็นอาจารย์ได้

แต่ก็ขึ้นอยู่กับ ความปรีชาสามารถทางวรรณกรรมของคนผู้นั้นด้วย หากแค่เรียนวิชาการวรรณคดี ข้านั้นก็นับได้ว่าพอไหวอยู่ "

อันหลิงหยุนหันมองกงชิงวี่ เอ่ยขอความเห็น: "ท่านอ๋องคิดว่าอย่างไรเพคะ?"