ยอดหมอยาของอ๋องเสียน นิยาย บท 517

บทที่ 517 เข้าวังกลางดึก

ลูกชายไม่เป็นอะไรอันหลิงหยุนก็รู้สึกสบายใจขื้นมาบ้าง ไม่ช้าชุนเหมยก็ถูกหาจนเจอ

หยุนจิ่นมารายงานว่าพบชุนเหมยในบ่อร้างของจวนอ๋องเสียน อันหลิงหยุนรีบไป

ชุนเหมยตกลงไปจนกระดูกหักไปทั้งตัวตายอย่างอนาถมาก บนร่างนางมีบาดแผลเต็มไปหมด อีกทั้งดวงตาสองข้างเบิกค้าง ดูแล้วก็ช่างน่ากลัวยิ่งนักยังตายตาไม่หลับด้วย

อันหลิงหยุนส่งเจ้าห้าในอ้อมอกให้กับกงชิงวี่ เดินไปตรวจดูด้วยตัวเอง หมอจวนโจวรีบพูดว่า “พระชายาอย่าเข้าใกล้ ให้ข้าน้อยตรวจสอบดีกว่า”

“ข้าจะดูสักหน่อย”อันหลิงหยุนสวมถุงมือป้องกัน และก็เตรียมไว้ให้กับหมอจวนโจวด้วยหนึ่งชุด ทั้งสองเริ่มตรวจสอบ รอบข้างติดตั้งที่กำบัง คนอื่นๆไม่สามารถเข้าใกล้ได้

หมอจวนโจวตรวจดูแล้วไม่พบจุดที่ผิดปกติแต่อย่างใด ตรงกันข้ามเขาสรุปว่าเป็นการตายเพราะตกลงไป

“ตกลงไปตายนั้นถูกต้อง แต่เป็นหลังจากที่นางถูกควบคุมแล้วค่อยตกลงไปตาย”

อันหลิงหยุนชี้ไปที่ใบหูของชุนเหมย “ในนี้มีของสีเหลืองบางอย่างอยู่เล็กน้อย นี่เป็นอาการที่ปรากฏหลังจากที่แก้วหูถูกทำลาย นางคงจะได้ยินเสียงอะไรบางอย่าง ควบคุมให้นางกระโดดบ่อน้ำตาย วินาทีที่กระโดดบ่อน้ำ เกิดตื่นขึ้นมา รับรู้ว่าตนเองถูกควบคุมจะตายแล้ว ใจนางไม่ยินยอม บวกกับความกลัวจึงแสดงออกในสภาพเช่นนี้ ”

อันหลิงหยุนลุกขึ้นสั่งการ “อาหยู่ เจ้าลงไป ดูสิว่าข้างล่างปากบ่อมีรอยขีดข่วนหรือไม่ ร่องรอยของการดิ้นรน ก็รู้ได้แล้วว่าเป็นเช่นนี้ใช่หรือไม่ ”

อาหยู่ตอบรับ รีบลงไปในบ่อทันที ออกมาแล้วบอกกับอันหลิงหยุนว่า เป็นเช่นนี้จริงๆ

อันหลิงหยุนจึงมองไปที่กงชิงวี่ “ท่านอ๋อง ดูแล้วคนพวกนี้นอกจากจะใจกล้ามากแล้ว ยังมีจิตใจโหดเหี้ยม แม้แต่คนของตัวเองก็ยังฆ่า”

“อืม”กงชิงวี่อุ้มลูกชายไว้มองดูแวบหนึ่ง สีหน้าเคร่งขรึมไม่ได้แสดงอาการเท่าไหร่

“อาหยู่ ไม่ต้องตรวจแล้ว เผาศพแล้วโยนไปที่หลุมฝังศพรวม”

“พ่ะย่ะค่ะ”

จากนั้นอาหยู่ก็ไปจัดการ บ่อที่เคยมีคนตายก็ได้ถมจนเรียบ

อันหลิงหยุนตามกงชิงวี่กลับไป ทั้งสองนั่งลงที่ลานจุนจื่อ

แม่ทัพอันและหวังฮัวเอี้ยนต่างก็อยู่ที่นั่น ทั้งสองมาในวันนี้ก็เพื่อดูแลเด็กๆ

“เรื่องนี้ไม่ธรรมดา ”หวังฮัวเอี้ยนฉีดยาแล้วพูดว่า“คนของมี่ท่านซือได้ส่งข่าวมาแล้ว คนที่มาลอบสังหารกับชุนเหมยไม่ได้เกี่ยวข้องกัน แต่ชุนเหมยที่แท้เป็นใคร ยังตรวจสอบอยู่”

อันหลิงหยุนไม่แปลกใจ ที่จริงนางก็พอเดาออกบางส่วนแล้ว

“ท่านพ่อ ข้าอยากเข้าวัง”อันหลิงหยุนพูด กงชิงวี่มองอย่างปกติแวบหนึ่ง

แม่ทัพอันพูด “เช่นนั้นก็ไปเร็วหน่อย เกรงว่าฟ้าจะมืด”

“เช่นนั้นพวกเขาก็ลำบากท่านพ่อแล้ว ”อันหลิงหยุนลุกขึ้นอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้า กงชิงวี่ออกจากประตูก่อนหนึ่งก้าว

อันหลิงหยุนออกจากจวนอ๋องมาขึ้นรถม้า ทั้งสองเข้าวังพร้อมกัน

กงชิงวี่ไปที่พระตำหนักจรุงจิต อันหลิงหยุนไปตำหนักเฉาเฟิ่ง

เวลานี้หวางฮองไทเฮากำลังเตรียมจะอาบน้ำ ได้ยินว่าอันหลิงหยุนมา ก็รู้สึกแปลกใจ “ค่ำมากแล้ว มาทำไม่กัน ”

ไห่กงกงรีบพูดว่า “ข้าน้อยก็ไม่ทราบ แต่ว่าเห็นมือของพระชายาเสียนถือขวดอะไรไว้สักอย่าง ประณีตมาก ไม่ทราบว่าจะมามอบให้กับไทเฮาหรือไม่”

“เช่นนั้นก็ให้นางเข้ามาเถอะ”

หวางฮองไทเฮาออกมาจากห้องบรรทม อันหลิงหยุนเดินเข้าไปยกกระโปรงแล้วคุกเข่าลง “ลูกคำนับเสด็จแม่”

อันหลิงหยุนดูเรียบร้อยเชื่อฟังอยู่บ้าง หวางฮองไทเฮารู้ว่า อันหลิงหยุนนั้นไม่ชอบการคุกเข่า เป็นทางการเช่นนี้ก็พบได้น้อยมาก

สงสัยอยู่ชั่วครู่หวางฮองไทเฮาก็เอ่ยถาม “วันนี้มีเรื่องอะไร จนค่ำมืดแล้วยังเข้าวังมาอีก”

“ทูลเสด็จแม่ ลูกเพียงแค่ตกใจจนอยู่ไม่สุข มาหาเสด็จแม่เพื่อขอความช่วยเหลือ”

หวางฮองไทเฮาฉลาดปานนี้ อันหลิงหยุนพูดเช่นนี้มีเหตุผลอะไรที่จะไม่เข้าใจ จัดระเบียบชุดบนร่าง หวางฮองไทเฮาพูดว่า “พูดสิ ใครหาเรื่องเดือดร้อนเจ้าอีกแล้ว”

“เสด็จแม่ กรุณาเรียกสาวรับใช้มาคนหนึ่ง ลูกจะทำการทดลอง”อันหลิงหยุนคำนับ