ยอดหมอยาของอ๋องเสียน นิยาย บท 518

ตอนที่ 518 ไทเฮาอ้างป่วย

หวางฮองไทเฮามองไห่กงกงแวบหนึ่ง ไห่กงกงโบกมือ ไม่ช้าคนก็ถอยออกไปหมด

เวลานี้อันหลิงหยุนจึงพูดว่า “เสด็จแม่ คนที่ชื่อชุนเหมยทางมี่ท่านซือได้ตรวจสอบแล้ว ว่าไม่ใช่คนของราชนิกุล แต่ลูกคิดว่า ในเวลาเช่นนี้คนที่จะคิดหาทุกหนทางเพื่อต่อกรกับจวนอ๋องเสียน ลงมือกับเด็กๆโดยเฉพาะ แต่ไม่ใช่การต่อกรอย่างเปิดเผยซึ่งหน้า มีเพียงตระกูลเดียวเท่านั้น”

“หวังเฟิงยี๋”หวางฮองไทเฮาฉลาดออกปานนี้ ที่จริงนางรู้ได้ตั้งแต่ตอนที่สั่งให้คนถอยออกไปแล้ว

อันหลิงหยุนนิ่งขรึมไปชั่วครู่ “เสด็จแม่ หวังเฟิงยี๋ตายแล้ว ทั้งตระกูลนางตายอย่างศพไม่ครบถ้วนทั้งบ้าน แต่ว่าใครจะสามารถล้างแค้นแทนพวกเขาได้”

หวางฮองไทเฮาสงบลงลุกขึ้นจากเก้าอี้หงส์ อันหลิงหยุนรีบไปประคองหวางฮองไทเฮา

แม่สามีและลูกสะใภ้เดินไปถึงห้องบรรทม หวางฮองไทเฮาถาม “เจ้าสงสัยในการกระทำของก๊กกู๋ใหญ่หรือ”

“ทูลเสด็จแม่ เรื่องนี้ไม่ใช่การกระทำของก๊กกู๋ใหญ่ แต่ก็ไม่ใช่ว่าก๊กกู๋ใหญ่จะไม่เกี่ยวข้อง”

“คำพูดนี้ไม่ผิด จวนใครบ้างที่ไม่เลี้ยงคนไม่เอาไหนเอาไว้ ไม่ควบคุมดูแล นอกเสียจากว่าจะเก็บไว้ลงมือได้ง่ายหากถึงเวลาจัดการ”

“เสด็จแม่เรื่องในจวนก๊กกู๋นั้นข้าไม่รู้ และไม่กล้าหาข้อสรุป แต่ว่าเรื่องของจวนอ๋องเสียนนั้นเกรงว่าจะตัดความเกี่ยวข้องกับจวนก๊กกู๋ไม่ได้”

“……หวังเฟิงยี๋ แต่เขาไม่กล้าพอ และไม่ได้มีจิตใจเช่นนี้ เกรงว่าจะมีคนวางแผนอีกต่างหาก ตรวจดูตระกูลเฉา”

หวางฮองไทเฮาชี้แนะ เดิมอันหลิงหยุนไม่ควรพูดต่อ แต่ถ้าหากนางปล่อยไปไม่พูด นางไม่สบายใจ

“เสด็จแม่……หากเรื่องนี้เป็นการกระทำของก๊กกู๋ใหญ่เล่า”ไม่ทำคือไม่ทำถ้าทำแล้วก็ต้องทำให้สุด อันหลิงหยุนถาม

หวางฮองไทเฮามองอย่างเย็นชา “นี่เจ้ายิ่งอยู่ยิ่งกล้ามากแล้วนะ นี่จะคิดบัญชีถึงหัวข้าเชียวหรือ”

อันหลิงหยุนรีบคุกเข่าลง “ลูกไม่เห็นด้วย”

หวางฮองไทเอามองไป “ฮึ เจ้าไม่เห็นด้วย ตอนนี้เจ้าจะเรียกลมได้ลมเรียกฝนได้ฝน ข้าต้องยอมเจ้าหรือ นี่แม้แต่ข้าเจ้าก็ยังไม่เว้น”

อันหลิงหยุนไม่พูดอะไร หวางฮองไทเอากลับพูดว่า “เจ้าคิดว่าเรื่องนี้เป็นฝีมือของก๊กกู๋ใหญ่ แต่กั๋วจิ้วน้อยไม่พูดก็เพื่อรักษาหน้าของก๊กกู๋ใหญ่เอาไว้ แต่บอกกับเจ้าว่าไม่เกี่ยวข้องกับราชนิกุล เพียงเพื่อเตือนเจ้าหรือ”

อันหลิงหยุนไม่กล้าจะเงยหน้าขึ้นมองใบหน้าของหวางฮองไทเฮาที่มองลงมาอย่างสูงส่ง นางกล่าวว่า “ก๊กกู๋ใหญ่แค้นฮ่องเต้ที่อาจชื่นชอบซ่งเต๋อเฟยได้ เงินที่ฮ่องเต้รวบรวมได้จำนวนแปดล้านตำลึงเดิมควรต้องส่งไปเพื่อบรรเทาทุกข์ในเขตภัยพิบัติจากตั๊กแตนทางใต้ แต่หลับถูกก๊กกู๋ใหญ่ที่ใช้อำนาจในการเป็นเสนาบดีกรมพระคลังยับยั้งเอาไว้ ประชาชนทางใต้ต้องอดอยากหนาวตาย ทำให้โรคระบาดลุกลาม มีคนตายไม่ไม่รู้เท่าไหร่

ตอนนี้ก๊กกู๋ใหญ่นอกจากจะไม่มีรายได้แล้ว ยังทำร้ายเจ้าห้าเพราะเรื่องของเฉาเหวิน

ลูกไม่เห็นด้วย หากเป็นเช่นนี้ต่อไป ลูกยังต้องช่วยพระคลังของฮ่องเต้รวบรวมเงิน จะทำอย่างไร

เดิมทีลูกไม่ควรยุ่งกับเรื่องนี้ แต่เรื่องนี้เกี่ยวพันถึงชีวิตของลูกข้า ไม่รู้จริงๆว่าควรทำอย่างไรดี

เสด็จแม่ทรงปราดเปรื่อง ประเทศต้าเหลียงของเรางดเว้นการจ่ายภาษีของประชาชน ไม่สามารถเพิ่มพูนเงินในท้องพระคลังได้ คนอย่างเฉาเหวินที่รีดนาทาเร้น หากไม่ลากตัวออกมา จะทำให้ประชาชนโกรธแค้นได้

ในเมืองหลวง พวกเขาหาเงินทุกวิถีทาง เบ่งอำนาจอย่างจองหอง

พวกเขากินอยู่สุขสบายหรูหราเหมือนกับในวัง ขอถามว่า ประชาชนจะมองอย่างไร

ที่ที่เฉาเหวินอาศัยอยู่ หรูหราหาใดเทียบได้ คนอย่างเขาไม่ซื่อสัตย์และเลวทราม ทั่วทั้งถนนเส้นนี้ต่างก็รู้ ในถนนมีซ่างซูซึ่งหลังอีกสิบกว่าคน แต่กลับไม่มีใครกล้ากล่าวโทษเอาผิดเขา

ถามแล้วจึงได้รู้ว่า พวกเขาล้วนเป็นคนของจวนก๊กกู๋ใหญ่

ขอถามว่า ก๊กกู๋ใหญ่เป็นคนของบ้านเสด็จแม่ ประชาชนจะมองเสด็จอย่างไร

แม้ว่าเสด็จแม่จะไม่มีส่วนร่วมในเรื่องนี้ แต่ในสายตาของประชาชน นั่นเป็นหน้าเป็นตาของเสด็จแม่

ลูกสาวของอนุภรรยาเล็กๆในจวนก๊กกู๋ แต่งงานกับหลี่ปู้ซื่อหลัง มีทายาทเป็นลูกชายก็เป็นหลี่ปู้ซื่อหลังเช่นกัน แต่หลี่ปู้ซื่อหลังคนนี้ เบ่งอำนาจบาตรใหญ่ ทำให้คนทั้งถนนไม่กล้าแจ้งทางการ เพราะอะไร”

สีหน้าของหวางฮองไทเฮายิ่งอยู่ยิ่งไม่น่าดู มองไปที่อันหลิงหยุนแวบหนึ่ง มองอย่างดูถูกแล้วหมุนตัวเดินกลับไปนั่งที่เก้าอี้หงส์