ยอดหมอยาของอ๋องเสียน นิยาย บท 523

บทที่ 523 เจ้าห้าเจ้าแสนงอน

อันหลินหยุนออกมาจากวัง อาหยู่ก็อยู่หน้าประตูวังรออยู่แล้ว พอขึ้นรถม้าอันหลินหยุนก็เห็นกงชิงวี่อุ้มลูกชายตัวน้อยเอาไว้ในอ้อมแขนบนรถม้า

“ท่านอ๋องเหตุใดถึงมาอยู่ที่นี่?”

“ข้าคิดไม่ออก เขาไม่ยอมกินยอมดื่ม ข้าควรจะทำอย่างไร?”พอหันไปมองลูกชายกงชิงวี่ก็หงุดหงิด พอคิดจะโยนทิ้งก็ทำใจไม่ได้

อันหลินหยุนเดินไปข้างกายกงชิงวี่แล้วอุ้มลูกน้อยมาไว้ในอ้อมแขน พอนั่งลงลูกน้อยก็ลืมตาขึ้น เมื่อมองเห็นอันหลินหยุนเจ้าห้าก็รู้สึกน้อยใจ ขมวดคิ้ว จากนั้นก็ไม่ได้มีการตอบสนองใดๆอีกเลย

อันหลินหยุนก้มหน้าลงไปจูบใบหน้าองลูกชายตัวน้อย :“คิดถึงจูบของแม่แล้วสินะ?”

เจ้าห้ามองอยู่ครู่หนึ่ง แล้วก็หลับตาลง

กงชิงวี่ดึงอันหลินหยุนเข้ามาโอบเอาไว้ อันหลินหยุนพยายามดิ้นรนอยู่หลายครั้ง ก็ดิ้นไม่หลุดจึงได้เพียงแต่เอนเข้าไปหากงชิงวี่

เมื่อคืนไม่ได้พักผ่อน เพียงครู่เดียวอันหลินหยุนอุ้มลูกชายแล้วหลับไป

กงชิงวี่รู้สึกปวดใจ ยิ่งเกลียดพระราชวังมากเข้าไปอีก ทุกครั้งที่มาไม่เคยมีเรื่องดีเลยสักครั้ง

รถม้ากลับมาถึงจวนอ๋องเสียน กงชิงวี่ก็อุ้มภรรยาและลูกน้อยลงจากรถม้า อันหลินหยุนนอนพักผ่อนเลยทั้งวัน พอตกเย็นถึงเพิ่งตื่นขึ้นมา

หลังจากตื่นขึ้นมาก็หยอกเล่นกับลูกชายสักพักก่อนจะถามถึงเรื่องก๊กกู๋ใหญ่

กงชิงวี่เอนมายังข้างๆ :“เรื่องเสนาบดีกรมพระคลังไม่ใช่เรื่องเกิดขึ้นเมื่อวันสองวันแต่ได้มีการเก็บรวบรวมหลักฐานนานแล้ว คราวนี้ก๊กกู๋ใหญ่เกิดปัญหา ส่วนคนที่อยู่ภายใต้ก็ยอมให้ความร่วมมือโดยดี ไม่มีผู้ใดที่ยังยอมแบกรับมันไว้ ”

อันหลินหยุนถาม:“แล้วเงินเล่า?”

“จากการตรวจค้นในแต่ละบ้าน ก็มีเงินประมาณหลายพันหมื่นตำลึง เพียงพอที่จะเติมเงินคงคลัง”

“เยอะขนาดนั้นเชียวรึ?”

“อืม”กงชิงวี่ไม่ได้รู้สึกยินดีอะไร แม้จะมีเงินมากเพียงพอแต่ก็ไม่สามารถทำให้เขามีความสุขได้

เมื่อเห็นท่าทางหดหู่ของเขา อันหลินหยุนจึงกล่าวถาม :“ท่านอ๋องโกรธ ที่เสนาบดีกรมพระคลังคนเดียวสามารถยักยอกเงินได้เยอะขนาดนี้อย่างนั้นหรือ?”

“ประเทศต้าเหลียงถูกคนละโมบโลภมากอย่างพวกเขาทำลาย ถ้าไม่ใช่พวกเขาก็จะไม่มีคงคลังที่ว่างเปล่าเช่นนี้”กงชิงวี่รู้สึกโกรธเกลียดอย่างมาก ไม่รู้ว่าเลี้ยงฝูงอะไรเอาไว้

อันหลินหยุนพอจะคิดออก :“ท่านอ๋อง สิ่งนี้มีมาในทุกๆราชวงศ์ ท่านควรจะเข้าใจสิ่งดีๆบ้าง เอาแต่จริงจังแบบนี้ก็จะถูกทำให้โมโหตายเปล่าๆ”

“ข้าไม่อาจโกรธพวกเขาหรอก”กงชิงวี่กล่าวอย่างพิจารณา :“ก๊กกู๋ใหญ่ ถึงแม้จะทำผิด แต่ความผิดนั้นก็ไม่ได้เกี่ยวกับความตาย จากสถานการณ์เขานอกจากยัดยอกเงินในเสนาบดีกรมพระคลังเรื่องนี้แล้ว ก็ไม่ได้มีความผิดอื่นใด เช่นนี้ก็ยากแก่การตัดสินใจแล้ว”

“เช่นนั้นท่านอ๋องคิดจะอภัยโทษให้แก่ก๊กกู๋ใหญ่หรือ?”

“แน่นอนว่าไม่ได้ ในเมื่อเขายัดยอกเงินบรรเทาทุกข์ไป ไม่ลงโทษให้หนักราษฎรจะไม่เชื่อมั่น”

“เช่นนั้นความหมายของท่านอ๋องคือ?”

“ปลดตำแหน่ง แล้วก็ตรวจค้นจวนดูว่าเขามีเงินจำนวนเท่าไหร่กันแน่”กงชิงวี่พูดอย่างเบาๆ อันหลินหยุนมองอยู่นานก็ไม่เห็นเขาตอบสนองสิ่งใด

“ท่านอ๋อง ท่านเป็นหลานชายคนหนึ่ง เพื่อผลงานเพียงเล็กน้อยท่านถึงกับต้องไปตรวจค้นบ้านลุงของตัวเอง เหมาะสมงั้นหรือ?”

“มีอะไรที่เหมาะสมไม่เหมาะสมด้วยเล่า ข้าทำไปตามหน้าที่ก็เท่านั้น”กงชิงวี่กล่าวให้คำมั่น

อันหลินหยุนยิ้ม:“ข้าว่าท่านอ๋องคงจะละโมบในเงินเล็กน้อยนั้น ตอนนี้คงคลังว่างเปล่า และประเทศต่างๆในสี่ทวีปไม่ได้รอที่จะว่างพวกเขาต้องป้องกันไม่ให้ประเทศอื่นเข้ามาและแสดงให้เห็นถึงประเทศต้าเหลียง,สิ่งที่ท่านอ๋องขาดนั้นก็คือเงิน แน่นอนว่าไม่มีทางปล่อยโอกาสนี้ไปได้แน่ ”

“ก็หยุนหยุนพูดเยอะ”กงชิงวี่อุ้มลูกชายเดินออกจากห้องไป

อันหลินหยุนก็เตรียมตัวอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะเข้าวังพร้อมกับกล่องยา

อันหลินหยุนเข้าวัง กงชิงวี่เองก็เข้าวังไปพร้อมกับนาง แล้วจะอุ้มเจ้าไปยังวังเฉาเฟิงวังเฉาเฟิ่ง หวางฮองไทเฮาที่เคยกล่าวไว้ว่าจะไม่พบผู้ใด เมื่อได้ยินว่าหลานชายมา ก็รีบให้เข้าเฝ้าทันที

หวางฮองไทเฮาดีใจอย่างมาก พร้อมกับอุ้มหลานชายเข้าไปยังห้องนอนไปๆมาๆ ด้วยความชอบอย่างมาก

ความคิดเห็น

ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ยอดหมอยาของอ๋องเสียน