ยอดหมอยาของอ๋องเสียน นิยาย บท 525

บทที่ 525 กับดักหลอกหลวง

อันหลินหยุนเดินตามกงชิงวี่มายังวังเฉาเฟิ่ง ไห่กงกงจึงเรียนทูลทั้งสองเข้าไปด้านใน

“ถวายบังคมเสด็จแม่ ”อันหลินหยุนทำความเคารพพร้อมกับกงชิงวี่

หวางฮองไทเฮามองไปที่พวกเขาก็รู้สึกเคืองขึ้นมา ：“พอแล้ว ขึ้นมาเถอะ มาดูว่าเจ้าเด็กทูนหัวเป็นอะไรไป เขาเป็นแบบนี้มาตั้งแต่เมื่อวานแล้ว หมอหลวงก็มาแล้ว ตรวจดูแล้วก็ไม่ทราบสาเหตุที่มาเลย ”

อันหลินหยุนได้ยินเรื่องของลูกชาย ก็รีบเดินตรงเข้าไป

เมื่อเดินมาถึงหน้าของหวางฮองไทเฮา อันหลินหยุนก็รีบโค้งคำนับ แล้วถึงได้อุ้มลูกชายมา

เจ้าห้าที่พอกลับมาอยู่ในอ้อมกอดของแม่แล้ว แต่ก็ยังไม่ยอมลืมตาขึ้นมา อันหลินหยุนจึงรีบทำการตรวจ แต่ก็ไม่พบสิ่งใด

อันหลินหยุนรู้ว่าลูกชายกำลังงอแงอยู่ จึงไม่กล้าพูดสิ่งใด จึงกล่าวออกไปว่าเป็นเพียงแค่โรคประจำตัว

“โรคประจำตัว？”หวางฮองไทเฮาสงสัย ：“เหตุใดเมื่อวานข้าถึงไม่ได้ยินว่ามีโรคประจำตัว！”

“ยามที่ไม่มีความสุขก็จะงอแง จากนั้นก็จะไม่สนใจผู้ใดเพคะ”อันหลินหยุนตอบไปตามตรง

หวางฮองไทเฮากำลังคิดจะให้เด็กคนนี้อยู่ที่นี่ ตอนนี้ดูแล้วคงหมดหนทางจะให้เขาอยู่แล้ว

“ข้าก็ตกพระทัยไปหมด พวกเจ้ากลับจวนเถอะ”

หวางฮองไทเฮาเองก็อ่อนล้า ทรงตกใจตั้งแต่เช้าตรู่ นางจึงโบกมือบอกให้พวกเขากลับ แล้วก็หันกลับไปแต่งตัว

อันหลินหยุนราวกับได้รับการนิรโทษกรรม อุ้มลูกชายแล้วก็เดินจากไป

พออกจากวัง อันหลินหยุนนั่งลงบนรถม้า เจ้าห้าก็ลืมตาขึ้นทันที แล้วปิ่นปักผมทองที่กำไว้ในมือเล็กๆก็ยื่นให้กับอันหลินหยุน

อันหลินหยุนที่เห็นปิ่นปักผมทองก็ถึงกับตะลึง พลันหยิบขึ้นมาด้วยความประทับใจ แล้วก้มหน้าลงไปหอมหน้าลูกชาย

เจ้าห้าค่อนข้างพอใจ ดวงตาก็อ่อนโยนขึ้นมาไม่น้อย และก็มีเพียงอันหลินหยุนเท่านั้นที่เขาแสดงสายตาเช่นนี้ออกมา

กงชิงวี่เอนกายอยู่ข้างๆด้วยความรู้สึกเหงาหงอย ราวกับว่าเขาเป็นเพียงของตกแต่งอันหนึ่งเท่านั้น

อันหลินหยุนเก็บปิ่นปักผมทองเอาไว้ แล้วก็เล่นกับลูกชาย

กงชิงวี่ถามถึงเรื่องของมู่มิงไม่กี่คำ อันหลินหยุนที่เห็นเขาโกรธอยู่ ก็คร้านที่จะพูดคุยกับเขาด้วย

เมื่อมาถึงจวนอ๋องเสียน อันหลินหยุนก็กลับไปพักผ่อนก่อน

ตื่นขึ้นมาก็บ่ายแล้ว กงชิงวี่นั้นได้ออกจากบ้านไปตั้งแต่เช้าแล้ว อันหลินหยุนจึงอยู่เล่นกับลูกๆอยู่ครู่หนึ่ง เข้าๆออกๆจากลานจุนจื่อไปยังลานโอวหลาน

กงชิงวี่จนค่ำแล้วก็ยังไม่ได้กลับมา อันหลินหยุนจึงเริ่มนั่งไม่ติดแล้ว

“อาหยู่ ไปกับข้าหน่อย”อันหลินหยุนเดินออกมาจากจวนอ๋องเสียนเดินไปตามถนน

ยามค่ำคืนเมืองหลวงก็ยังคงงคึกคัก ทุกครัวเรือนก็เข้าๆออกๆอย่างไม่เว้น แม้แต่บนท้องถนนคนก็เริ่มพลุ่งพล่าน

เกิดในเมืองหลวงก็เป็นเช่นนี้ ราษฎรที่อยู่ด้านในย่อมมีความสนุกสนานกว่าราษฎรที่อยู่ด้านนอก

อันหลินหยุนเดินตามอาหยู่ฝ่าฝูงชนไป ตรงไปยังจวนกั๋วจิ้ว

ตรงหน้าประตูจวนกั๋วจิ้วมีคนและรถราวิ่งกันขวักไขว่ หีบทีละใบๆถูกขนขึ้นไว้บนรถ คนที่ยืนอยู่หน้าประตูจวนกั๋วจิ้วต่างก็ดูหมดอาลัยตายอยากอย่างสิ้นหวัง บางคนก็กำลังดูคึกคัก แต่ส่วนใหญ่กลับถูกขับไล่

อาหยู่พูดพึมพำ：“สมบัติในจวนกั๋วจิ้วมีมากมาย ได้ข่าวจากติดประกาศว่า คืนนี้มีรถม้าสิบคัน ส่วนเมื่อเช้านี้ก็รถม้าสิบคัน”

อันหลินหยุนมองไปยังอาหยู่ ก็มองไปยังหน้าประตูของจวนกั๋วจิ้ว

รถม้าสิบคันกำลังทำการเคลื่อน ไปยังทางของคลัง

ทันทีที่รถม้าจากไปทหารก็ตามไปด้วยส่วนหนึ่ง อันหลินหยุนจึงเดินเข้าไปส่องด้านใน ก็มีเสียงคร่ำครวญออกมา โดยเฉพาะผู้หญิงไม่กี่คนที่กำลังร้องไห้อยู่ด้านใน ราวกับแผ่นดินกำลังจะถล่มลงมา

“ไปเถอะ”เมื่อดูแล้วอันหลินหยุนก็เดินไป ก็เจอกับรถม้าของราชครูจุน อันหลินหยุนกำลังคิดจะซ่อนตัว แต่นางยังไม่ทันได้ทำก็ถูกเจ้าของที่อยู่ในรถม้าเรียกเสียแล้ว อันหลินหยุนหันหลังไปดูคนที่ออกมาจากรถม้า ไม่ใช่ราชครูจุนยังจะมีผู้ใดอีก？