ยอดหมอยาของอ๋องเสียน นิยาย บท 526

บทที่ 526 เข้าเยี่ยมก๊กกู๋ใหญ่

เมื่อมองดูประตูห้องขังที่ถูกปิดลง อันหลินหยุนก็เดินไปนั่ง

หวางหวยเต๋อหันไปมองนาง กำลังคิดว่านางคงจะพูดกล่าวสิ่งใด แต่ปรากฏว่านางนั่งลงโดยไม่พูดสิ่งใดเลย

ราชครูจุนมองดูอยู่ด้านนอกห้องขัง หลังจากที่มองอยู่สักพักเขาก็หมดความอดทน แล้วราชครูจุนจึงหันหลังเดินออกไปด้านนอก

อาหยู่เห็นราชครูจุนเดินออกมาคนเดียว จึงรีบเดินเข้าไปถามราชครูจุน：“ราชครู แล้วพระชายา？”

อาหยู่กังวล เหตุใดเข้าไปพร้อมกันสองคน แต่กลับออกเพียงคนเดียว ไม่ใช่ว่าขังนางเอาไว้ด้านในแล้ว？

ราชครูจุนเงยหน้าขึ้นเหลือบมองอาหยู่อย่างไม่แยแส ไม่ได้กล่าวสิ่ง：“ตอนมาข้าก็มาที่นี่เพียงผู้เดียว เจ้าไปเห็นข้าพาคนเข้าไปด้วยตั้งแต่เมื่อใดกัน ยิ่งไปกว่านั้นยังเป็นพระชายาของเจ้าด้วยหรือ？”

“ห๊า？”อาหยู่นิ่งอึ้งไปครู่หนึ่ง ก่อนจะตอบกลับอย่างรวดเร็ว ：“ราชครูจุน ท่านกล่าวขำขันเกินไปแล้ว พระชายาเดินเข้าไปกับท่านเห็นกันอย่างชัดเจน นั่งรถม้าของราชครูจุนมาตลอดทางเหตุใดจึงกลายเป็นไม่ได้มาด้วยกันแล้วเล่า？”

ราชครูจุนกวาดตามองอาหยู่อย่างเรียบนิ่ง ：“ข้าบอกว่าไม่มีก็คือไม่มี จะโกหกเจ้าไปเพื่ออันใด”

“ราชครูจุน นี่ไม่ใช่เรื่องที่จะมาเล่นตลกแล้ว เห็นชัดเจนว่าพระชายาของเรามาพร้อมกับราชครู ท่านกลับบอกว่าไม่เห็น เรื่องนี้หากท่านอ๋องทรงรู้เข้าไม่มีทางปล่อยไปแน่，”อาหยู่สีหน้าดุร้าย แต่ราชครูจุนก็ไม่ได้สนใจในตัวเขา พร้อมกับจะจากไป อาหยู่ก้าวหน้าไปหนึ่งก้าวขวางราชครูจุนเอาไว้ สีหน้าของราชครูจุนนิ่งลง พลางเงยหน้าขึ้นมองอาหยู่

“เจ้าเป็นเพียงแค่องครักษ์ในจวนอ๋องเท่านั้น ช่างกล้ามาขวางทางข้า ถ้าข้าเข้าไปทูลต่อหน้าฮ้องเต้ อย่าว่าแต่ชีวิตน้อยๆของเจ้าเลย แม้แต่จวนอ๋องเสียนก็ดิ้นไม่หลุดเช่นกัน”ราชครูจุนใช้มือทั้งสองข้างทัดหูเพื่อแสดงความเคารพต่อฮ้องเต้

สีหน้าของอาหยู่ก็แย่ลง หันไปมองยังคุกหลวง ถึงได้คิดได้ว่านี่ไม่ใช่เวลาที่บุ่มบ่าม จะต้องช่วยพระชายาออกมาถึงจะถูก！

“ได้ ราชครูเป็นคนยศใหญ่โต เรื่องนี้ไม่มีทางจบเพียงเท่านี้แน่นอน ข้าจะไปทูลแก่ท่านอ๋อง ให้เอาเรื่องท่าน”

ราชครูจุนมองอาหยู่ด้วยทีท่าที่ร้อนรน แล้วก็จากไป

อาหยู่มองดูราชครูจุนจากไปก็จะเข้าไปในคุก แต่คนของคุกหลวงก็ขวางทางอาหยู่เอาไว้

“คุกหลวง ไม่ใช่สถานที่ที่เจ้าอยากจะเข้าก็สามารถเข้าได้ ถอยกลับไปเสีย ไม่เช่นนั้นเจ้าจะถูกจับเข้าไป”

อาหยู่จิตใจร้อนรน ทันทีที่ได้ยินว่าจะจับเขาเข้าไปด้วย จึงตะโกนออกมา ：“ได้ เช่นนั้นพวกเจ้าจับข้าเข้าไป ข้าก็อยากรู้เหมือนกันว่าพวกเจ้าจะรับมือได้หรือไม่”

อาหยู่ตะโกนพลางกระโจนจะเข้าไปในคุกหลวง เมื่อผู้คุมคุกหลวงเห็นอาหยู่ที่พยายามจะบุกเข้าไป ก็รีบเรียกคนมา จับตัวอาหยู่ไป

อาหยู่ไม่ได้ต่อต้านอะไร เขาจะเข้าไปดูอันหลินหยุน ปรากฏว่าอาหยู่ถูกจับเข้ามาขังอยู่ในห้องขังตรงข้ามกับอันหลินหยุน

ทันทีที่อาหยู่ถูกลากเข้ามาเขาก็ตะโกนเรียกอันหลินหยุนเสียงดัง เพื่อที่จะแน่ใจว่าอันหลินหยุนอยู่แห่งไหน อันหลินหยุนที่ได้ยินอาหยู่เรียกก็คิดว่า อาหยู่เข้ามาจะพานางออกไป แต่พอนางลุกขึ้นยืนถึงได้รู้ว่าอาหยู่ถูกจับเข้ามา

พอเห็นอาหยู่ อันหลินหยุนก็เรื่มใจคอแห้งเหี่ยว ช่างไม่เคยทำเรื่องสำเร็จเสียเลย ยังจะถูกจับเข้ามาอีก ถึงแม้จะช่วยนางออกไปไม่ได้ ก็ยังดีหากกลับไปรายงานแก่กงชิงวี่

ตอนนี้กลายเป็นแบบนี้แล้วจะทำอย่างไร？

อันหลินหยุนมองดูอาหยู่ด้วยใจที่แห้งเหี่ยว นางคร้านที่จะพูดกับอาหยู่แล้ว สีหน้าย่ำแย่ลงอย่างหนัก

แบบนี้เกรงว่าเขาจะหาภรรยาไม่ได้เสียแล้ว นอกจากว่าสตรีคนนั้นจะตาบอดถึงไม่มาหาเขา

อาหยู่ที่ได้เห็นอันหลินหยุนก็ตื่นเต้น จึงรีบดิ้นรนเพื่อที่จะไปหาอันหลินหยุน：“พระชายา ท่านเป็นอย่างไรบ้าง? ไม่เป็นอะไรใช่ไหมขอรับ？”

อันหลินหยุนถอนหายใจออกมา อีกเพียงนิดเดียวอาหยู่ก็จะทำให้นางโมโหหนักแล้ว

“ข้าสบายดี ยังไม่ได้โกรธเจ้าตาย！”