ยอดหมอยาของอ๋องเสียน นิยาย บท 527

บทที่ 527 พระชายาตวนต้องการหย่า

อาหยู่ส่งเสียงอยู่ตลอด พอเหนื่อยแล้วก็หยุดเรียก แล้วพอกลับมานั่งก็เอาแต่โทษตัวเอง หากรู้เช่นนี้ก็คงไปกล่าวรายงานกับท่านอ๋องแล้ว หากเป็นเช่นนี้ท่านอ๋องไม่มีทางรู้เป็นแน่ว่าเขาและพระชายาอยู๋ที่นี่กัน คิดจนตอนนี้ไม่รู้จะจัดการอย่างไรดีแล้ว

อันหลินหยุนอยู่ในห้องขังด้วยออารมณ์ที่สงบนิ่ง ทำการรักษาต่อหวางหวยเต๋อต่อไป

หวางหวยเต๋อมีโรคหืดหอบ อาการกำเริบในสภาพแวดล้อมเช่นนี้ กล่าวได้ชัดเจนเลยว่าเขาไม่มีทางที่จะปรับตัวในสภาพแวดล้อมนี้ และมีความเป็นไปได้อย่างมากที่มันจะกำเริบอีกครั้ง

อันหลินหยุนเกรงว่าโรคหืดหอบของหวางหวยเต๋อจะกำเริบ นางจึงเอาแต่ดูแลหวางหวยเต๋ออย่างไม่ยอมพักผ่อน

หวางหวยเต๋อนั้นก็พักผ่อนจนอาการดีขึ้น ก่อนหน้านี้มักจะมีอารมณ์หงุดหงิดอยู่ตลอด ตั้งแต่ที่ทานยาที่อันหลินหยุนมอบให้ก็รู้สึกใจโล่งสงบมากขึ้นในเวลานี้สามารถนอนหลับอย่างสบายพลางกรนออกมาเสียงดังราวกับเสียงฟ้าร้อง

ยังโชคดีที่อันหลินหยุนนั้นมีความอดทน ถึงไม่ได้ลุกขึ้นไปปิดปากปิดจมูกให้หวางหวยเต๋อหายใจไม่ออก

กงชิงวี่กลับมาจากข้างนอกในตอนที่ท้องฟ้ามืดลงแล้ว จึงเดินตรงไปยังลานโอวหลาน เมื่อเดินเข้าไปในลานแน่นอนว่าเขาจะต้องไปหาภรรยา แต่พอมาถึงหน้าห้องด้านในก็มืดเงียบ

กงชิงวี่หยุดเท้าแล้วมองไปรอบๆ ทั้งลานไม่ได้มีผู้ใดเลย จึงมองไปยังลานจุนจื่อ กงชิงวี่ก็เดินไปหา

เมื่อเดินเข้าไปในลานจุนจื่อก็เดินตรงไปยังห้องนอนของลูกๆ พอถึงประตูเขาก็เคาะประตู：“ข้าเอง”

กงชิงวี่กล่าวรายงานตัว พลางมองไปยังคนที่อยู่ในลานไปด้วย

ลานจุนจื่อมีคนอยู่จำนวนไม่น้อย ในทุกๆห้องล้วนแต่มีคนอยู่ข้างใน ครอบครัวลูกหลานก็อยู่เช่นกัน แต่ตอนนี้พวกเขากำลังนั่งทานอาหารอยู่ในห้อง ประตูถูกเปิดออก กงชิงวี่ก็มองเห็นทั้งหมด

ครอบครัวไม่ชอบคบค้าสมาคมกับคนอื่นๆในลานเท่าไหร่นัก กงชิงวี่มองไปยังคนอื่นๆ เมื่อไม่เห็นอาหยู่ก็เริ่มสงสัย

หยุนจิ่นที่อยู่ในห้องเมื่อได้ยินเสียง ก็เดินมาเปิดประตู

เมื่อเห็นหยุนจิ่น กงชิงวี่ถามด้วยอาการที่อยู่ไม่สุข ：“พระชายาเล่า？”

หยุนจิ่นรีบกล่าวตอบ ：“เจ้านายออกไปข้างนอกตั้งแต่บ่ายจนถึงเวลานี้ก็ยังไม่กลับมาเลยเพค่ะ ข้ากำลังจะไปถามท่านอยู่พอดี ท่านก็มาเสียแล้ว”

“ยังไม่กลับมา？”

“อืม”

หยุนจิ่นเองก็กำลังกังวลเพราะเรื่องนี้เช่นกัน

“ท่านแม่ทัพล่ะ ？”กงชิงวี่แสดงสีหน้าวงสัย ก่อนจะเหลือบสายตาไปมองในห้อง

“แม่ทัพอันออกไปกับแม่ผู้เป็นทหารเก่าตั้งแต่ยามเช้าแล้ว ตามกฎประเพณี แม่ทัพอันอย่างน้อยสามวันถึงจะกลับมา ”หยุนจิ่นกังวลเรื่องนี้

กงชิงวี่มองไปยังหยุนจิ่นครู่หนึ่ง ：“เจ้าห้ามไปไหนเด็ดขาด อยู่ดูแลพวกซื่อจื่อเอาไว้ ข้าจะออกไปดู”

“ท่านอ๋อง……วันนี้ตอนที่พระชายาออกไป ก็เพราะกังวลถึงท่านอ๋องถึงได้ออกไป คงจะไปที่จวนกั๋วจิ้ว”หยุนจิ่นสงสัย ปัญหาเกิดขึ้นในจวนกั๋วจิ้ว บางทีอาจเป็นคนของก๊กกู๋ใหญ่ ที่กลายเป็นสุนัขจนตรอกจนต้องจับตัวคนไป ในเมื่อสามารถให้ชุนหงเข้าจวนแล้วสังหารได้ เช่นนั้นยังจะมีเรื่องอะไรที่ทำไม่ได้อีก？

กงชิงวี่กล่าว ：“ฝากดูแลด้วย อย่าให้ผู้ใดเข้าออกจวนเด็ดขาด ข้าจะไปตามหาพระชายา”

พอออกมาจากลานจุนจื่อ กงชิงวี่ก็รวมกำลังพล ทำการล็อกจวนอ๋องเสียนเอาไว้ ก่อนที่จะออกจากจวนอ๋องเสียนไปตามหาคน

อันดับแรกคือต้องไปหาที่จวนกั๋วจิ้ว แต่ระวังทางก็ไม่ได้ยินข่าวคราวใดเกี่ยวกับอันหลินหยุนเลยแม้แต่น้อย

เมื่อมาถึงจวนกั๋วจิ้ว กงชิงวี่ก็เงยหน้าขึ้นมามอง พร้อมกับเดินเข้าไปในจวน

จวนกั๋วจิ้วมีสภาพที่ยุ่งเหยิงไปหมด ด้วยการถูกรื้อค้นจนจำแทบไม่ได้

ตอนนี้หวางเสียนกำลังเตรียมการอยู่ในวัง กั๋วจิ้วถูกจับ คนที่อยู่ในจวนกั๋วจิ้วก็ยังต้องดำรงต่อไป คนนัยร้อยก็ยังต้องกินต้องดื่ม