ยอดหมอยาของอ๋องเสียน นิยาย บท 528

บทที่ 528 ทำลายจวนราชครู

อ๋องตวนอดทนมานานเกินไป ถึงแม้จะพูดอยู่ตลอดว่ายังคิดถึงจุนฉูฉู แต่สุดท้ายในใจก็ยังคิดถึงแต่หยุนโล๋ชวน เขาเองก็ไม่ทราบว่าเพราะเหตุใด ในแง่หนึ่งไม่อยากให้เป็นเช่นนี้ก็ลืมจุนฉูฉูไปเสีย ในอีกแง่หนึ่งก็กลัวหยุนโล๋ชวนจะจากไป พอพูดสิ่งใดออกมาจึงได้ครอบครอง

วันนี้ใจของอ๋องตวนนั้นสับสน ทั้งยังโมโหอีก

เขาจึงมีวิธีการหนึ่งขึ้นมาก็คือ นางต้องเป็นของเขา ไม่ว่าจะเกิดเรื่องอันใดขึ้นก็ตาม

หยุนโล๋ชวนสู้ไม่ไหว จึงโกรธจนร้องไห้ออกมา

อ๋องตวนที่เห็นนางร้องไห้ ก็ไม่กล้าลงมือต่อไป

ในที่สุดทั้งสองก็นอนกอดกันอยู่อย่างนั้น โดยคนหนึ่งร้องไห้เสียใจ ส่วนอีกคนหนึ่งก็ไม่ยอมที่จะปล่อย

จนไม่รู้ว่าเวลาผ่านไปนานเท่าไหร่แล้ว หยุนโล๋ชวนที่ร้องไห้นั้นก็เผลอหลับไป

ซึ่งเพราะว่าไม่ได้พักผ่อนมาหลายวันแล้ว ตั้งแต่คราวที่แล้ว ซึ่งก็มีความคิดที่อยากกลับไปพักผ่อนที่ตำหนักกั๋วกงสักสองสามวัน แต่กลับถูกขังไม่ให้ออกไปไหนได้ ในใจก็เกิดความไม่พอใจอย่างหนัก จึงคิดว่าจะฉวยโอกาสในตอนที่อ๋องตวนพักผ่อนหนีออกไป สุดท้ายก็ไม่เคยหนีไปได้เลยสักคราว ทั้งยังเหนื่อยล้าเสียอีก

วันน้ร้องไห้จนเหนื่อย จึงเผลอหลับไป

อ๋องตวนถอนหายใจออก แล้วค่อยๆออกจากตัวหยุนโล๋ชวน พลันหยิบผ้าห่มขึ้นมาคลุมบนตัวนาง โดยที่อ๋องตวนก็เหนื่อยล้าเช่นกัน ทั้งสองจึงพักผ่อนไปพร้อมกัน

เหล่าคนรับใช้ที่อยู่ด้านนอกเมื่อไม่ได้ยินเสียงใดๆ จึงรู้ว่าทั้งสองไม่ได้ต่อสู้กันแล้ว ถึงได้ปิดประตูลงแล้วออกจากตำหนักไป

สตรีในตำหนักเซี่ยวเฟิงล้วนเป็นที่มีความใจกล้า เพื่อที่จะให้ทั้งสองปรับความเข้าใจกันนั้นถือว่ายากลำบาก จึงได้ใช้แม่กุญแจล็อกประตูเอาไว้เสียเลย พอล็อกเสร็จก็เดินจากไป

อ๋องตวนนับว่าเป็นนที่สัมผัสหูไวมาก พอได้ยินเสียงคนล็อกประตูเขาก็ลืมตาขึ้น จ้องมองไปยังทางประตูห้อง แต่พอดูได้สักพักก็ยอมปล่อยรอให้ตื่นค่อยคิดหนทางแล้วกัน และยิ่งได้นอนกับคนที่อยากร่วมเตียงด้วย ก็ยิ่งทำให้ไม่อยากลุกขึ้น

หาตัวอันหลินหยุนไม่เจอ กงชิงวี่พลิกเมืองหลวงตามหาคนราวกับพลิกฟ้าพลิกแผ่นดิน อ๋องตวนก็ไม่ได้ไปช่วยเหลือ ด้วยความที่ถูกขังเอาไว้ในห้องจึงนอนหลับไม่ตื่น

พอเช้ากงชิงวี่ถึงค่อยกลับมายังจวนอ๋องเสียน แต่อันหลินหยุนยังไม่ได้กลับมาเขาจะหยุดก็หยุดไม่ได้ เอาแต่เดินไปเดินมาหน้าห้องโถง รอฟังข่าวคราว

สถานที่ที่อาจจะเจอตัวได้ก็ตามหาจนหมดแล้ว แต่กลับไม่เจอ

“ท่านอ๋อง เป็นได้หรือเปล่าที่จะเป็นฝีมือของกากเดนราชนิกุล？”ถางเหอก็ไม่ได้นอนหลับมาทั้งคืน เขากังวลว่าการหายตัวไปของพระชายาจะไปเกี่ยวข้องกับราชนิกุล แต่ก็ยังไม่มีหลักฐานที่สามารถตรวจสอบออกมาได้

กงชิงวี่ส่ายหน้า ：“ยังไม่มีหลักฐาน อีกอย่างในเวลานี้ราชนิกุลก็ล้วนได้รับบาดเจ็บสาหัส เพิ่งจะจัดการปัญหาของหลี่ฮ่วนจงเรียบร้อย พวกเขาคงไม่ออกมาตอนนี้ ”

“เช่นนั้นจนถึงตอนนี้ก็ยังหาตัวพระชายาไม่พบ มันเกิดเรื่องอันใดขึ้นกันแน่ ？”ถางเหอเองก็ร้อนรน

“ข้ากำลังคิด ”กงชิงวี่เองก็ร้อนรน ถางเหอกำลังจะเรียกกงชิงวี่ ถางเหอก็กลับเงียบลง

กงชิงวี่ร้อนรนเสียยิ่งกว่าผู้ใด หยุนจิ่นก็เข้ามาหลายรอบ ทุกครั้งก็เอาแต่บอกว่าลูกไม่ยอมทานอาหาร หากยังเป็นเช่นนี้หาตัวพระชายาไม่เจอต่อไป ลูกของเขาก็คงจะล้มตายอยู่ตรงหน้าเป็นแน่

ถางเหอที่ยืนอยู่ข้างๆ ก็กล่าวขึ้นมาอย่างสงสัย：“ท่านอ๋อง ท่านว่าจะเป็นได้ที่จะอยู่ในจวนราชครูจุนหรือไม่？”

กงชิงวี่เงยหน้าขึ้นมา：“หมายความว่าอย่างไร？”

“ท่านอ๋อง วันนี้ข้าไปยังจวนของราชครูจุนเพื่อสอบถาม ราชครูจุนล้มป่วย วันนี้คนที่มาต้อนรับข้าคือฮูหยินใหญ่ของจุนเจิ้นหนาน พอข้าถามเรื่องของพระชายา ฮูหยินใหญ่ของจุนเจิ้นหนานก็บอกว่าไม่เคยได้พบเห็น ทั้งยังไม่ทราบเรื่องนี้อีกด้วย

แต่ในตอนที่ข้าออกมาก็เห็นคนขับรถม้าของจวนราชครูจุนยืนอยู่ที่ประตู คนขับรถม้าค่อนข้างทำตัวน่าสงสัย เมื่อเขาเห็นข้าก็รีบหันหลังกลับไป ราวกับกำลังรู้สึกผิด เดิมทีข้าคิดว่าที่เขาเป็นเช่นนั้นเพราะเขาขวางทางของข้า แต่ตอนนี้คิดถึงเขาที่ไม่กล้ามองข้าจะต้องมีเหตุผลอย่างแน่นอน”

ถางเหอยิ่งคิดก็ยิ่งรู้สึกผิด

“ไป！ไปยังจวนราชครู”

กงชิงวี่เดินนำไป ถางเหอก็เดินตาม