ยอดหมอยาของอ๋องเสียน นิยาย บท 53

บทที่ 53 เหงื่อออกอย่างประหลาด

อันหลินหยุนกลับถึงลานโอวหลานมองไปรอบบ้าน ไม่เห็นกงชิงวี่จึงกลับไป แต่ขณะที่นางกำลังผลักเปิดประตูห้อง ก็เห็นว่าบนเตียงมีคนนั่งอยู่

เห็นกงชิงวี่ อันหลิงหยุนหยุนหัวใจลนลาน กลัวอะไรเจออย่างงั้น

“ท่านอ๋อง”

ปิดประตู อันหลิงหยุนแสร้งทำเป็นเดินอย่างสงบ ที่จริงนางรู้ กลัวไปก็ไม่มีประโยชน์

เพียงแค่บางครั้งเหนื่อยก็เกินไป มาถึงสถานที่เลวร้ายนี่ เหมือนกับต้องคอยต่อสู้ทุกวัน ต้องเตรียมพร้อมรับมือกับสิ่งไม่คาดคิดทั้งปวงอยู่ตลอดเวลา นางเหนื่อยแล้ว เหนื่อยมากจริงๆ!

“เจอข้าแม้แต่มารยาทก็ไม่มี กลับไปบ้านเกิดคราวนี้ เรียนรู้สิ่งนี้มารึไง?” กงชิงวี่เย็นชา มองนางก็ไม่ชอบขี้หน้าอย่างไม่มีเหตุผล

อันหลิงหยุนคิดอยู่ครู่หนึ่ง “ท่านอ๋อง”

ถอนสายบัว ไม่รู้ว่าที่ฝึกมาถูกต้องหรือไม่ แต่ก็ดีกว่าลงคุกเข่า

กงชิงวี่เย็นชา: “ฝึกสิ่งใดมา?”

“หม่อมฉันถวายบังคมท่านอ๋องเพคะ”

อันหลิงหยุนพยายามทำความเคารพ

ในใจเกลียดที่ไม่สามารถจับเขาโยนออกไปได้ คำรามออกมา นี่คือบ้านของข้า

แต่แม้ว่านางจะมีปัญญานั้น เกรงว่าจะไม่เป็นผลดีนัก

มือของกงชิงวี่กุมอยู่ คลายช้าๆ จ้องเขม็งไปที่กระดูกหัวเข่าอันแข็งทื่อของอันหลิงหยุน: “ถ้าเจ้าคุกเข่าให้ข้า ข้าก็จะไม่ทำให้เจ้าลำบากใจ”

อันหลิงหยุนสุดจะทน ทำไมคนคนนี้ถึงไม่รู้จักผิดชอบชั่วดีเช่นนี้ อ่อนน้อมให้แล้วยังไม่พอ

ลุกขึ้น อังหลิงหยุนยืน เดินไปนั่งลงอีกฝั่ง พูดอย่างอารมณ์เสีย: “ยังไงข้าก็เป็นภรรยาท่าน ปฏิบัติต่อข้าเช่นนี้ อนาคตมีบุตรชายระวังลูกจะไม่กตัญญู”

“อะไรนะ?” กงชิงวี่ตะลึงเล็กน้อย: “เจ้ายังอยากมีบุตรกับข้ารึ?”

“พูดเป็นเป็นเล่น ข้าแต่งงานกับท่าน ท่านต้องการให้ข้ามีชีวิตอยู่โดดเดี่ยวตลอดไปหรือไง? พูดจาไม่น่าฟัง ถ้าหากคนข้างนอกรับรู้ คงไม่คิดว่าท่านคือ……”

หลังจากนั้นอันหลิงหยุนไม่พูด นึกถึงฮ่องเต้ในยุคนี้ ควรพูดให้น้อยจะดีกว่า

“สุดท้ายก็ไม่ได้หวังดี แต่ข้าจะเตือนเจ้าให้ตายใจเสียเถิด ข้าไม่มีทางมีบุตรกับเจ้า”

ลุกขึ้น กงชิงวี่เดินหนีอย่างไร้เยื่อใย ประตูห้องก็ไม่ปิด

เพียงแค่ก้าวฝีเท้าเร็วเล็กน้อย……

ตัวภัยพิบัติไปแล้ว จุดประสงค์ของอันหลิงหยุนสำเร็วแล้ว ลุกขึ้นปิดประตู ออกคำสั่ง: “เรียกสาวใช้สักสองสามคนมา ข้าจะอาบน้ำ มาเตรียมน้ำสำหรับอาบ”

เสียงตอบมาจากด้านนอกประตู อันหลิงหยุนจะทำอย่างไรได้ ยังไงก็ถือว่าเป็นพระชายาคนหนึ่ง แต่นางอยู่ที่แห่งนี้ แม้แต่สาวใช้ที่คุยได้สักคนก็ยังไม่มี

พูดถึงสาวใช้ อันหลิงหยุนหันมองดูที่ประตู ทำไมถึงลืมนางไปล่ะ

พ่อบ้านแบ่งสาวใช้หลายคนที่ฝีมือดีและสาวใช้สูงวัยคนหนึ่งให้อันหลิงหยุน หลังจากทุกคนเตรียมถังไม้และน้ำให้อันหลิงหยุนแล้ว อันหลิงหยุนไม่ชินกับการที่มีคนมองดูนางอาบน้ำ โบกมือ: “ข้าทำเอง พวกเจ้าออกไปเถอะ มีอะไรข้าจะเรียกพวกเจ้า”

คนออกไป อันหลิงหยุนจึงถอดเสื้อผ้า เข้าไปแช่ในถังไม้ แม้ร่างกายไม่ได้รับบาดเจ็บแต่อย่างใด แต่รู้สึกสึกไม่สบายตัว เมื่อวานบนรถม้านางก็ทรมานอย่างมากเช่นกัน ได้แช่น้ำทำให้สบายขึ้นบ้าง และเป็นประโยชน์ต่อการฟื้นตัว

แต่อันหลินหยุนคาดคิดไม่ถึง จะมีคนผลักประตูเข้ามา

เสียงประตูดังแอ๊ด อันหลิงหยุนไม่สามารถควบคุมได้หันไป นางตกตะลึงเมื่อหันไป

โดยเฉพาะอย่างยิ่งคือนางลุกขึ้นยืนอย่างไม่มีเหตุผล เหมือนความคุมร่างกายไม่อยู่ ลุกขึ้นยืน

กงชิงวี่ที่หน้าประตูตะลึงเล็กน้อย ประตูด้านหลังปิดลง ในห้องมีไอสีขาวหนาแน่น รูปร่างที่สวยงามของหญิงสาวเปรียบเสมือนหยกขาวอยู่ยืนตรงหน้าเขา ดวงตาเขาเบี่ยงเบนออก มองไปที่อื่น น้ำเสียงเย็นชา: “เจ้า……ข้าเดาไม่ผิด พระชายารีบร้อนทนไม่ไหวแล้ว!”

อันหลิงหยุนควบคุมร่างกายได้แล้ว ลงไปในน้ำทันที ใบหน้าแดงใจเต้นแรง

เมื่อครู่คืออะไร ปกตินางไม่ได้เป็นเช่นนี้ แต่ร่างกายลุกขึ้นเอง และยังยืนแข็งทื่ออีก นางแทบไม่สามารถควบคุมร่างนี้ได้