ยอดหมอยาของอ๋องเสียน นิยาย บท 54

บทที่ 54 ร่างกายผิดปกติ

มาถึงนอกพระตำหนักจรุงจิต อันหลิงหยุนเงยหน้ามองเห็นคนอื่นอีกสองคน และก็ไม่คาดคิด

เสื้อคลุมสีม่วงเข้มดูสะดุดตาเป็นพิเศษในยามเย็น โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อหิมะกำลังลอยตัว อันหลิงหยุนกังวลตลอดทางว่าเข้าวังครั้งนี้ไม่ใช่เรื่องดี ไม่พบหิมะตกเลย

พอหยุดลงดวงตาของอันหลิงหยุนหล่นลงไปยังร่างของคนสองคนที่หันหลังให้เธอและกงชิงวี่ ทั้งสองคนอยู่ในชุดสีม่วง แม้คืนนี้เดือนมืดลมแรง แต่อันหลิงหยุนก็สามารถมองเห็นสีสันบนร่างทั้งสองได้ชัดเจน เห็นแม้กระทั่งบนหัวจุนฉูฉูสวมใส่ปิ่นแดงหยกมรกต

อ๋องตวนที่อยู่อีกด้านหนึ่งก็ชุดสีม่วง บนหัวสวมมงกุฎทองคำสีม่วงลายเก้ามังกร

อันหลิงหยุนเห็นสองคนรู้สึกไม่สบายใจมากขึ้นมา เข้ามาในวังดึกดื่นจวนแม่ทัพไม่รับรู้ และนางพบก็กับศัตรูทั้งสองคนครึ่ง กงชิงวี่ถือเป็นครึ่งคน แม้ว่าเขาจะไม่ลงมือทำร้ายนาง และแน่นอนเขาไม่มีทางยื่นมือเข้าช่วยเหลือ เข้าหาโชคร้าย ตายอยู่ในวังก็ไม่มีใครรู้

ที่รู้สึกถูกต้องแล้ว ไม่มีเรื่องดีอะไร

กงชิงวี่หยุดเมื่อเห็นอ๋องตวนกงชิงหยินและจุนฉูฉู ยืนอยู่อีกฝั่งสายตามองจุนฉูฉูไม่ละสายตา

อันหลิงหยุนอึดอัดใจ จนขนาดนี้แล้ว มองมีประโยชน์อะไร มีปัญญาเจ้าเข้ามาแย่งสิ!

กงชิงหยินหันหลังมองดู ดวงตาคมลึกจ้องมองร่างอันหลิงหยุนด้วยความเย็นชา อันหลิงหยุนยังคงกลัวเขาจริงๆ เวลาที่เอาชนะไม่ได้รู้สึกขี้ขลาดบ้าง

อันหลิงหยุนรีบก้มหน้า สู้ไม่ไหวก็หลบดีกว่า

ภายในวัง นางไม่หาเรื่องเขา เขาจะฆ่านางโดยไม่มีเหตุผลเลยหรือ?

“เจ้ามาแล้วรึ?” กงชิงหยินสีหน้าอ่อนโยน เปิดปากกล่าวทักทายกงชิงวี่ก่อน

“ท่านพี่ลอง”

กงชิงวี่ก็ไม่ใช่คนที่มนุษยสัมพันธ์ไม่ดีเช่นนั้น นอกจากนี้ความสัมพันธ์ส่วนตัวของเขาและอ๋องตวนค่อนข้างดีมาโดยตลอด

“ฮ่องเต้ทูลเรียกตัวพวกข้าเข้าวังดึกดื่น ไม่รู้ว่ามีเรื่องอันใด ตอนแรกคิดว่ามีเพียงข้ากับฉูฉู นึกไม่ถึงพวกเจ้าก็มาด้วย”

“ไม่เข้าใจ”

กงชิงวี่ไม่เข้าใจจริงๆ แต่อันหลิงหยุนรู้สึกแปลก หรือว่าทูลเรียกตัวพวกเขาทั้งสองมา ตอนมาทำไมถึงใช้แค่คำว่าเรียกตัวนาง ก็นึกว่าเขาใจดีตามเข้าวังด้วย ที่จริงล้วนโกหกทั้งนั้น

กงชิงวี่เดินไปด้านหนึ่งแล้วหยุด อันหลินหยุนก็เดินตามไปด้วย แต่อากาศหนาวจัดตอนออกมาก็ไม่ได้เตรียมตัวอะไรมากมาย ทำให้อันหลิงหยุนหนาวจนตัวแข็ง ก่อนหน้านี้เหงื่อออกที่ฝ่ามือ ขณะนี้ยิ่งรุนแรง อันหลิงหยุนรู้สึกตัวว่าใจเต้นแปลกๆ หายใจก็ไม่ค่อยปกติ แต่ก็หาสาเหตุไม่เจอ

ขันทีเจอกงชิงวี่จึงรีบเดินมา โค้งคำนับ ถวายบังคมทูล: “ฮ่องเต้มีเรื่องปรึกษากับฮองเฮา เชิญอ๋องเสียน พระชายาเสียน อ๋องตวน พระชายาตวน รออยู่ที่นี่พ่ะย่ะค่ะ”

“ขอบคุณกงกง”

“ขอบคุณกงกง”

ท่านอ๋องทั้งสองพูดแล้ว ทั้งสี่ก็รอ

กงชิงหยินบดบังลมหนาวอย่างใกล้ให้กับจุนฉูฉูอยู่ตลอด ถามว่าหนาวหรือไม่ อันหลิงหยุนเหมือนเป็นหนอนที่น่าสงสาร ไม่มีใครสนใจไม่มีใครถาม

เมื่ออ๋องตวนมองไปข้างหน้า มือยังคงกุมมือจุนฉูฉูอย่างแน่น มือของอันหลิงหยุนถูเป็นครั้งคราว หนาวจริงๆ!

จุจฉูฉูเอียงศีรษะเล็กน้อยๆ มองดูใบหน้าอันหล่อเหลาของกงชิงวี่ ใจเหมือนถูกกรีดด้วยมีด ถ้ารู้ว่าวันนี้จะเสียใจ หากตอนแรกไม่ทำเช่นนั้น เวลานี้ก็คงไม่ต้องขัดใจเช่นนี้

อันหลิงหยุนมีสิทธิ์อะไร ได้แต่งงานกับท่านพี่วี่！

จุนฉูฉูมองด้วยความโศกเศร้า กงชิงวี่เงยหน้าขึ้นมอง เห็นคู่ดวงตาที่ทำอะไรไม่ได้ของนางพอดี หันไปด้วยลมหายใจไม่เป็นจังหวะเล็กน้อย

อันหลิงหยุนมองแล้วเหนื่อยใจ ไม่ใช่สิ่งของ ออกเรือนแล้ว แต่ละคนมีบ้านของตน ยังจะส่งสายตาไปมาอีก ไม่กลัวสวรรค์ลงโทษรึไง！

ยืนอยู่อันหลิงหยุนเอนเอียงอยู่ครู่หนึ่ง ร่างเกือบจะล้มลง