ยอดหมอยาของอ๋องเสียน นิยาย บท 55

บทที่ 55 จิตใจที่คิดร้าย

“ท่านอ๋องทั้งสองอยู่เป็นเพื่อนฮ่องเต้ ข้าและพระชายาทั้งสองจะพูดคุยเรื่องผู้หญิง ฮ่องเต้ หม่อมฉันถวายบังคมลาเพคะ”

เสินหยุนลุกขึ้นกล่าว ถอนสายบัวต่อฮ่องเต้ชิงหยู่

ฮ่องเต้ชิงหยู่มองอย่าอ่อนโยนครู่หนึ่ง พูดกล่าว: “คืนนี้ข้าอยากอยู่ในวังเฟิ่งหยี ฮองเฮา หากเจ้าปฏิเสธ ข้าคงต้องออกไปรอข้างนอก ข้างนอกอากาศหนาวเย็น หากฮองพ่ะย่ะค่ะฮาทำลงได้ลง ข้า……”

“ฮ่องเต้อย่าพูดเช่นนั้น หม่อมฉันไม่ให้ฮ่องเต้ไปเมื่อไหร่กัน ตั้งใจพูดเรื่องนี้ต่อหน้าเหล่าเสด็จน้อง และไม่กลัวเป็นเรื่องขายหน้าหรือเพคะ?” เสินหยุนชูเขินหน้าแดงก่ำ ฮ่องเต้ชิงหยู่มองไป แต่ไม่รู้ขายหน้า กลับกล่าวว่า: “พวกเขาล้วนเป็นสมาชิกครอบครัวทั้งนั้น ก็ต้องเข้าใจความคิดของข้าอยู่แล้ว”

“หากฮ่องเต้จะพูดต่อ หม่อมฉันถวายบังคมลาแล้วเพคะ”

เสินหยุนชูพูดอยู่แล้วมองไปยังจุนฉูฉูและอันหลิงหยุน: “ไปกันเอะ”

“เพคะ”

“เพคะ……”

จุนฉูฉูเดินตามไปก่อน อันหลิงหยุนกัดริมฝีปากจนเลือดจะไหล ถึงย่างก้าวตามออกไป

กงชิงวี่เงยหน้ามองตามอันหลิงหยุนที่เดินตามออกไปอย่างยากเย็น กังวลอย่างเลี่ยงไม่ได้ ในเมื่อร่างกายผิดปกติไม่สบาย ก็ควรบอกก่อน

“คนก็ไปแล้ว ยังดูอะไร ตอนอยู่จวนอ๋องเสียนของเจ้า ไม่ดู จำเป็นต้องมาดูถึงพระตำหนักจรุงจิตของข้าเชียวหรือ?”

ฮ่องเต้ชิงหยู่กล่าวพร้อมโบกมือ สวีกงกงรีบเชิญนั่ง หน้าคนแต่ละคนมีกระถางไฟคนละใบ ก็ถือว่าเป็นพระมหากรุณาแล้ว

“ตอนมาร่างกายหนาวเหน็บเล็กน้อย กลัวนางชนพี่สะใภ้” กงชิงวี่นั่งลงกล่าว

“ยากที่เจ้ายังมีจิตใจเช่นนี้ เจ้าทำให้ข้าสับสนไปหมดแล้ว แต่ก่อนไม่เคยเห็น นี่ทำไมจริงจังเสียแล้ว?” ฮ่องเต้ชิงหยู่หยอกเล่น อ๋องตวนก็ไม่ได้อยู่เฉย ถูกมือไปมา: “ใช่พ่ะย่ะค่ะ”

กงชิงวี่หมดคำพูด ใบหน้าเย็นชา และซีดเซียว

อ๋องตวนไม่ปล่อยโอกาสนี้ไป ทนไม่ไหวกล่าว: “คุณหนูรองแห่งตระกูลเสิน อยู่ที่เมืองหลวงถือเป็นหญิงขึ้นชื่อว่ามากความสามารถแถมยังมีใจให้เจ้าด้วย พวกเจ้าเหมาะสมกันตั้งแต่เด็ก ปลดนางจะเป็นการดีกว่า แต่งตั้งให้คุณหนูรองแห่งตระกูลเสินเข้ามา”

กงชิงวี่ยกคิ้ว: “ข้าเห็นหยุนเอ๋อเป็นน้องสาวมาโดยตลอด จะทำเช่นนี้ลงต่อน้องสาวได้อย่างไร?”

“ต่อให้ทำไม่ลง อันหลิงหยุนเหมาะสมกับเจ้ารึไง?”

ที่พูดมาทั้งหมดก็เพราะกงชิงหยินไม่ชอบอันหลิงหยุน กงชิงวี่ก็เลยไม่พูดเรื่องนี้ต่อ

ไม่ใส่ใจปล่อยให้เขาพูด

ฮ่องเต้ชิงหยู่จึงกล่าว: “เรื่องคราวก่อนที่แม่ทัพอันทำร้ายเจ้า ก็ควรผ่านไปได้แล้ว ยังจำอยู่หรือ?”

“ทำร้ายน้องชายหม่อมฉันเกือบตาย จะลืมได้อย่างไร?”

“หากเจ้าไม่ทำอะไรผิด เจ้าจะถูกลงโทษได้อย่างไร?” ฮ่องเต้ชิงหยู่ใบหน้าหงุดหงิด กงชิงหยินจึงหยุดพูด

สามคนตรงหน้า กลับมีจิตใจเหม่อลอย คิดถึงเรื่องภายในอยู่

ทั้งสองถอนสายบัวแล้ว จึงกล้านั่งลง

เสินหยุนชูเตรียมขนมและน้ำชาไว้ เชิญทั้งสองชิม

“นี่เป็นของจากบรรณาการ ในวังมีไม่มาก โดยปกติแล้วมีให้สำหรับกับไทเฮาและนางสนมก่อน วันนี้ฮ่องเต้ตั้งใจนำมาให้บ้าง ให้ข้าชิม ข้าทราบ ฮ่องเต้เป็นคนที่มีความใส่ใจ แต่ข้าก็กินไม่หมด พวกเจ้ามาแล้ว คนละชิ้น อย่างให้เสียของเลย”

เสินหยุนชูให้จุนฉูฉูก่อนชิ้นหนึ่ง แล้วให้อันหลิงหยุดชิ้นหนึ่ง นางเองก็จับมาชิ้นหนึ่ง

“ข้าลองชิมก่อนอร่อยหรือไม่ รสชาติเป็นอย่างไร” พูดจบเสินหยุนชูชิมก่อนหนึ่งคำ จุนฉูฉูแสดงขอบคุณฮองเฮาก่อน ใช้แขนเสื้อกว้างบดบังใบหน้าไว้ กัดไปคำหนึ่ง ค่อยๆ ชิมเคี้ยวอย่างละเอียด

อันหลิงหยุนเคยฝึกกินเช่นนี้แล้วบ้าง นางเหลืออยู่เล็กน้อย

“ชานี้ก็เพิ่งให้มาใหม่ ว่ากันว่าอยู่ในภูเขาหิมะ มีต้นชาชนิดหนึ่งที่สามารถเติบโตฤดูหนาวด้วย แต่ละปีมีเพียงน้อยนิด ในวังก็มีไม่มาก วันนี้ฮ่องเต้ก็นำมาด้วย พวกเจ้าลองชิม”