ยอดหมอยาของอ๋องเสียน นิยาย บท 56

บทที่ 56 ตอแหลให้ตายกันไปข้าง

อันหลิงหยุนรู้ว่ากงชิงวี่ละกงชิงหยินไปกันแล้ว และเพราะว่าพวกเขาไปแล้ว นางจึงทำพยายามให้ตนมีชีวิตชีวาขึ้นอย่างมาก ก้าวที่อ่อนแรงอย่าช้า พร้อมกับเงยหน้ามองจุนฉูฉู

ในมือจุนฉูฉูถือมีดอยู่ นางพยายามอยู่นานจึงเห็นชัดเจน รอบด้านมีขันทีคนหนึ่ง ขณะที่อันหลิงหยุนเงยหน้ามอง ขันทีก็เหมือนไม่เห็นอะไร หันหลังเดินจากไป

ไม่ยากที่จะคิดได้ ในวังมีคนช่วย

จุนฉูฉูที่กล้าเช่นนี้ ก็เพราะในนี้มีแต่คนของนาง นางสามารถทำได้โดยไม่ต้องเกรงกลัวใดๆ

คิดเช่นนี้อันหลิงหยุนก็ไม่เสียเวลาเจรจากับจุนฉูฉู แม้ร่างกายไม่ปกติ แต่ก็ยังเจาะตัวเองอย่างรุนแรงทีหนึ่ง บังคับตัวเองให้ฟื้นคืนชีวิตชีวามา หยุดมองจุนฉูฉู: “เจ้ารีบเช่นนี้ ไม่กลัวว่าจะเกิดอะไรผิดพลาดขึ้น เข้าลากเจ้าให้มาเป็นแพะรับบาป”

มาถึงขนาดนี้แล้ว ลงมือเถอะ!

จุนฉูฉูยิ้มเย็นชา: “ก็เพราะว่ามีแค่สองคน ข้าถึงวางใจ เกิดเรื่องกับเจ้า ไม่มีใครคิดว่าเป็นฝีมือข้า”

จุนฉูฉูเข้าใกล้ อันหลิงหยุนกำหมัดแน่น นางไม่มีแรง มิฉะนั้นนางตอแหลได้ตายคาเท้าแน่

“นั่นไม่จำเป็น เจ้าลองดู จะสำเร็จหรือไม่ ใครมันจะไม่มีญาติคนสองคน เจ้าคิดจริงๆ หรือว่า ในวังครอบครองด้วยตระกูลจุนของพวกเจ้า”

อันหลิงหยุนสังเกตอย่างละเอียด หวังว่ารอบๆ จะมีสักคน ไม่ว่าจะเป็นกงชิงวี่หันหลังกลับมาด่านางสักทีก็ยังดี แต่ในตอนนี้มันไม่มีความเป็นไปได้

นางก็ไม่คาดหวังใดๆ คิดซะว่าเป็นเรื่องจิตปรุงแต่งขึ้นทั้งนั้น

ชายผู้นั้นแม้เห็นว่าจุนฉูฉูจะทำร้ายนางแล้วไง ไม่แน่อาจจะวิ่งมาเอามีดไปแล้วแทงนางหลายๆ ทีก็ได้ เพื่อไม่ให้เลือดสาดเปื้อนบนร่างของจุนชูชู

จุนฉูฉูครุ่นคิด ความกังวลเกิดขึ้นในดวงตา มองไปรอบๆ แต่ไม่นานเธอก็ยิ้ม

“ความตายมาเยือนเจ้ายังไม่รู้ตัวอีก คนในวังมาก็รู้ ดูกันว่ามีดของข้าเร็ว หรือพวกเขาจะมาเร็วกว่ากัน”

จุนฉูฉูเดินขึ้นหน้า วาดมีดออกไป ละเลงที่ใบหน้าอันหลิงยุน อันหลิงหยุนหลบ พยายามหลบจนได้

“เจ้าจะทำให้ข้าเสียโฉมงั้นรึ?”

อันหลิงหยุนถอยหลังนั่งอยู่บนขั้นบันได ร่างกายไร้เรี่ยวแรง ไม่ว่าจะยังไงนางก็ใช้แรงไม่ได้

“หึ ใบหน้าเจ้านี้แค่เห็นข้าก็เกลียด ทำลายมันในวันนี้ ดูเจ้ายังจะให้ท่าคนยังไง?” จุนฉูฉูไม่ต้องการชีวิตอันหลิงหยุน หากฆ่าอันหลิงหยุน นางก็จะถูกสอบปากคำ แต่ทำลายใบหน้า นั่นก็จะต่างไป สำหรับผู้หญิงไร้ยางอายใครจะไปสนใจเรื่องที่ใบหน้าจะถูกทำให้เสียโฉม

จุนฉูฉูเดินหน้า จับแขนอันหลิงหยุน พยายามทำลายใบหน้าอันหลิงหยุน อันหลิงหยุนดิ้นไม่หลุด มีดใกล้เข้ามาตรงหน้า เสียงฝีเท้าเร่งรีบเจ้าที่ไกลใกล้เข้ามาสองคนตกใจ จุนฉูฉูรีบเก็บมีดกลับมา พยุงอันหลิงหยุนขึ้นมา

“พระชายาเสียนไม่ระวังเลย ทำไมล้มลงล่ะ”

อันหลิงหยุนหัวเราะ เปลือกตาที่อ่อนแอไร้เรี่ยวแรงยกขึ้นและมองไปที่จุนฉูฉู: “งั้นต้องขอบคุณพระชายาตวนที่พยุงข้าลุกขึ้น”

ทั้งสองลุกขึ้น จุนฉูฉูออกแรงที่มือ ผลักอันหลินหยุนลงไป และตั้งใจให้ส่วนหน้าลงไปปะทะที่ขั้นบันได อันหลิงหยุนจะโชคร้ายเช่นนี้ได้ไง จับจุนฉูฉูแน่นลากให้นางลองอยู่ด้านล่าง จุนฉูฉูร้องคร่ำครวญอ๊า หนังใบหน้าแนบอยู่ที่ขั้นบันได เจ็บจนน้ำตาไหล

“พระชายาตวน ทำไมท่านเป็นเช่นนี้ นั่นทำจากหินเชียวนะ บาดใบหน้าเสียหายแล้วจะพบผู้คนอย่างไร หากท่านไม่ช่วยข้า ที่ถูกบาดก็คือข้า รีบให้ข้าดูเร็ว!” อันหลิงหยุนตั้งใจพูดเสียงดัง จุนฉูฉูไม่กล้าพูดอะไรเลย ทนเจ็บ ร้องไห้น้ำตาอาบหน้า และในเวลานี้ใบหน้านางบวม แม้จะเป็นคืนมืด ก็ยังสามารถเห็นความอัปลักษณ์บนใบหน้าได้ชัดเจน อาการบวมเกิดขึ้นอยู่ตรงกลางของใบหน้าพอดี ดูตลกและน่าเกลียด

“โย่ นี่มันอะไรกัน?”

เวลานี้ไห่กงกงก็มาถึงตรงหน้า ในมือถือโคมไฟ มองไปยังพระชายาทั้งสอง มองแล้วตกใจ และแทบจะหัวเราออกมา นี่หมายความอย่างไร น่าเกลียดเพียงนี้?

แต่อดกลั้นไว้ได้ ไม่กล้าหัวเราออกมา

“ไห่กงกง เพราะข้าไม่ดีเอง เมื่อครู่ยืนไม่นิ่ง ร่างกายอ่อนแรง แทบจะล้ม เพราะพระชายาตวนบังข้าไว้ จึงช่วยข้าไม่ให้ล้มไป แต่กลับทำให้พระชายาตวนล้ม พระชายาตวน ท่านไม่เป็นไรใช่ไหม?”