ยอดหมอยาของอ๋องเสียน นิยาย บท 532

บทที่ 532 กำจัดอ๋องชินจง

ชีวิตคนก็เหมือนละคร ละครก็เหมือนชีวิตคน คำพูดนี้ไม่ได้หลอกจริงๆ

อันหลิงหยุนไม่อยากเจอซูมู่หรง แต่ก็ต้องมาเจอซูมู่หรงจนได้

ซูมู่หรงโน้มตัวลงมาดึงอันหลิงหยุนให้ลุกขึ้น แล้วถามอันหลิงหยุนว่า: “ทำไมเธอถึงได้กลับมาอีก เป็นเพราะอาลัยอาวรณ์ฉันใช่หรือเปล่า?”

อัรหลิงหยุนรู้ทันทีว่า เพื่อผู้ชายรู้สึกมีอารมณ์ ก็มีเพียงไม่กี่คนเท่านั้นที่จะทัดทานไหว ตัวอย่างเช่นซูมู่หรง ก่อนหน้านี้ไม่เคยคิดมาก่อนเลยว่าซูมู่หรงเป็นคนแบบนี้ แต่ตอนนี้ไม่ว่าจะมองเขาเช่นไรก็รู้สึกว่าเขาเป็นพวกบ้ากาม

เมื่อก่อนซูมู่หรงเป็นพวกเย็นชา หาตาไม่รับแขก แต่ตอนนี้กลับดูเปลี่ยนไปเป็นคนละคน

อันหลิงหยุนถึงขนาดรู้สึกว่า นี่คือตัวปลอม

แต่ต่อให้ซูมู่หรงจะกลายเป็นเถ้าธุลี เธอก็จำได้

“เกิดเรื่องนิดหน่อย ถูกคนทำร้าย น่าจะหมดสติไปจึงได้มาอยู่ที่นี่” อันหลิงหยุนยิ้มแบบเก้อเขิน เธอเกือบจะพูดกับซูมู่หรงแล้วว่า จริงๆแล้วเธอรับรู้ได้ว่าซูมู่หรงกำลังตกอยู่ในอันตราย จึงได้มาที่นี่

อันหลิงหยุนสรุปนึกสรุปเหตุการณ์ดูสักครู่ โดยปกติแล้วเวลาที่ซูมู่หรงเกิดเรื่อง ต้องการความช่วยเหลือจากเธอ เธอก็จะข้ามเวลามาพบกันเสมอ เพื่อที่จะช่วยซูมู่หรง

วันนี้ก็เป็นเหมือนเดิมอีก

อันหลิงหยุนรู้สึกผิดหวังเล็กน้อย ที่เคยบอกเอาไว้ว่าจะไม่กลับมาอีกแล้ว แต่สุดท้ายก็มา

ทำให้รู้สึกอายเป็นอย่างมาก ทำไมการบอกลาในครั้งก่อนกลับกลายมาเป็นการพบกันใหม่ไปได้ นี่มันเพิ่งจะผ่านมาไม่นานนี่เอง

ซูมู่หรงหยิบกุญแจมือออกมาจากตัว แล้วล็อกอันหลิงหยุนเอาไว้ ทำให้อันหลิงหยุนงงเป็นอย่างมาก ไม่รู้ว่ามันเกิดอะไรขึ้นกันแน่

“หัวหน้า นี่คุณทำอะไรของคุณ?” อันหลิงหยุนดึงมือ พยายามที่จะถอดกุญแจมือออก ซูมู่หรงยิ้ม แล้วก้มหน้าลงไปหอมแก้มอันหลิงหยุน

อันหลิงหยุนตกใจมาก เงยหน้าขึ้นจ้องมองซูมู่หรง เหมือนกำลังมองดูสัตว์ประหลาดก็ไม่ปาน

“หัวหน้า คุณทำอะไรของคุณ?”

“ฉันต้องการเธอ!” ซูมู่หรงยิ้มอย่างสดใส อันหลิงหยุนรู้สึกกดดันเป็นอย่างมาก รู้สึกอยู่เสมอว่าตนเองกำลังทำเรื่องที่น่าอับอาย อีกทั้งครั้งนี้อันหลิงหยุนยังแอบมีความรู้สึกแปลกๆว่า การจะจากไปครั้งนี้คงจะต้องลำบากเล็กน้อย

“หัวหน้า หรือว่าคุณจะสติไม่ดีเสียแล้ว เพราะจริงๆแล้วที่นี่ก้คือโรงพยาบาลจิตเวช” อันหลิงหยุนยังคงพยายามดึงมือให้หลุดออกจากกุญแจมือ

เธอเป็นบุคลากรทางการแพทย์ที่ผ่านการฝึกมาโดยเฉพาะ การสะเดาะกุญแจมือแค่นี้ไม่ใช่ปัญหา แต่อันหลิงหยุนรู้สึกว่ามันไม่ง่ายอย่างนั้น ซูมู่หรงดึงเอาไว้ แล้วก็พาอันหลิงหยุนเดินตรวจสอบดูเหตุการณ์โดยรอบ

อันหลิงหยุนดึงไม่ออกจึงเลิกดึง แล้วจึงได้ถามซูมู่หรงว่า: “หัวหน้า ที่นี่ไม่ใช่โรงพยาบาลจิตเวชหรอกหรือ ทำไมถึงได้กลายเป็นที่ขโมยอวัยวะมนุษย์ใต้ดินไปได้”

“ที่นี่เดิมทีเป็นโรงพยาบาลจิตเวชจริงๆ แต่เพื่อผลประโยชน์ส่วนตัว ผู้อำนวยการจึงได้นำผู้ป่วยทางจิตที่กำลังใกล้จะตายของที่นี่ มาบริจาคอวัยวะ ตอนเริ่มแรกก็ไม่มีอะไร เค้าใช้ก็เพียงแค่คนที่ใกล้จะตายเพียงคนสองคน แต่ในภายหลังเขายิ่งเกิดความโลภขึ้น จึงเริ่มใช้ผู้ป่วยทางจิตของที่นี่เป็นหนทางในการทำเงินให้แก่เขา

สามปีมานี้ได้มีการขายอวัยวะของมนุษย์ออกไปจำนวนไม่น้อย ก่อนหน้านี้ เบื้องบนให้ความสนใจกับเรื่องนี้เป็นอย่างมาก บอกว่าการลักลอบค้าอวัยวะมนุษย์ของประเทศเรามีแนวโน้มที่สูงขึ้น

ฉันเป็นผู้รับผิดชอบเรื่องนี้ จึงได้มาที่นี่”

อันหลิงหยุนฟังจบก็รู้สึกไม่เข้าใจ ดูเหมือนว่าจะไม่ได้มีเรื่องอันตรายอะไร แล้วทำไมเธอถึงมาที่นี่ได้?

แต่พวกลักลอบค้าอวัยวะมนุษย์พวกนี้ ทำให้คนรู้สึกเกลียดแค้น แม่ตายก็ไม่น่าเสียดาย

ไม่นานก็มีคนวิ่งเข้ามาจากด้านนอก เดิมทีอันหลิงหยุนเตรียมที่จะหลบ แต่ถูกซูมู่หรงดึงไว้ มือของเธอยังถูกกุญแจมือล็อกอยู่ จึงถูกซูมู่หรงลากให้เดินออกไปด้านนอก