ยอดหมอยาของอ๋องเสียน นิยาย บท 533

บทที่ 533 กราบไหว้อ๋องชินจง

ศพถูกแขวนตากแดดเอาไว้ 3 วัน จนสภาพจำไม่ได้

เมื่อหยุนโล๋ชวนตื่นขึ้นมาจากเตียงก็เหม่อลอย

อ๋องตวนโกรธมาก: “เจ้ามีใจให้เขาจริงๆ?”

ตอนนี้หยุนโล๋ชวนอารมณ์ไม่ดีนัก จริงๆแล้ว ในสายตาคนอื่น อ๋องชินจงเป็นคนไม่ดี แต่เขาไม่ใช่คนที่เลวอะไรมากมาย เพียงแค่ไม่พอใจกับการตัดสินใจของราชสำนัก

อีกทั้งไม่ว่าอ๋องชินจงจะปฏิบัติต่อคนอื่นเช่นไร แต่ก็ทำดีกับนางเสมอ

มาวันนี้ถูกอ๋องเสียนฆ่า ศพของเขาถูกแขวนตากแดดอยู่ที่กำแพงเมือง อารมณ์ของนางจึงไม่ค่อยดีนัก

เหมือนกับว่าสูญเสียเพื่อนที่สนิทไปอย่างไรอย่างนั้น รู้สึกไม่สบายใจ

อ๋องตวนตะโกน หยุนโล๋ชวนก็ไม่ตอบสนองใดๆ ในทางกลับกันหยุนโล๋ชวรทำเพียงแค่ร้องไห้

เมื่อเห็นหยุนโล๋ชวนร้องไห้ อ๋องตวนก็ยิ่งโมโหหนักขึ้น

“เจ้ามีใจให้เขาจริงๆ เจ้าเป็นพระชายาของข้า แล้วเจ้าเอาข้าไปไว้ที่ไหน?” อ๋องตวนตะโกนด้งยความโกรธ

หยุนโล๋ชวนพูดเพียงประโยคเดียวว่า: “หม่อมฉันจะไปดูเขา”

หยุนโล๋ชวนลุกขึ้นจากเตียง คิดที่จะเดินออกจากประตูไป แต่ถูกอ๋องตวนขวางเอาไว้: “ถ้าเจ้ากล้าออกไป ข้าจะหย่ากับเจ้า!”

หยุนโล๋ชวนหันมอง รู้สึกท้อแท้ใจมานานแล้ว: “ถ้าเช่นนั้นอ๋องตวนก็หย่ากับหม่อมฉันเถอะเพคะ”

หยุนโล๋ชวนเดินออกไป อ๋องตวนพูดออกไปแล้ว จะกลับคำก็คงไม่ได้แล้ว

ตามองหยุนโล๋ชวนเดินจากไป อ๋องตวนก็เดินตามออกไป ต้องการที่จะส่งสัญญาณให้คนในจวนมาขวางเอาไว้ ถึงแม้จะเป็นเวลาสั้นๆเพียงไม่กี่เดือน แต่บารมีของหยุนโล๋ชวนในจวนนั้นกลับมีมากกว่าอ๋องตวน จึงไม่มีใครกล้าเข้ามาขวาง

หยุนโล๋ชวนไม่ได้จากไปในทันที แต่ปล่อยตงเอ๋อที่ถูกขังอยู่ออกมาก่อน

ตงเอ๋อไม่ได้ทำอะไร แต่ถูกขังอยู่ในห้องห้องหนึ่ง

ตงเอ๋อออกมาก็นู้สึกมึนงงเล็กน้อย ตอนนี้หยุนโล๋ชวนใจเย็นเป็นอย่างมาก: “อ๋องตวนจะหย่ากับข้า พวกเราไปกันเถอะ เมื่อไปแล้ว ก็คงไม่ต้องถูกรังแกอีกแล้ว ปากเอาแต่พร่ำบอกว่าชอบข้า แต่ข้าไม่เคยรู้สึกถึงความชอบของเขาได้เลย จุนฉูฉูใช้อำนาจในทางมิชอบในจวน แล้วเคยถูกขังเมื่อไหร่กัน? แต่ข้าทำอะไรผิดแล้วอย่างนั้นหรือ เขาจึงจะขังข้า?”

“อ๋องตวนไม่ได้ขัง เป็นข้าที่ขังตัวเอง ไม่กล้าไปที่ไหน ออกไปข้างนอกก็ไม่ได้?” หยุนโล๋ชวนเองก็ตะโกนออกมาด้วยความโมโห

ช่วงนีตงเอ๋อเองก็รู้จักอ๋องตวนพอสมควรแล้ว เขาไม่ได้มีจุดประสงค์ร้าย เพียงแต่ไม่รู้ว่าจะชอบจวิ้นจู่เช่นไรดี

ครั้งนี้ตงเอ๋อไม่ได้พูดอะไร ทำเพียงแค่มองอ๋องตวนและหยุนโล๋ชวน

หยุนโล๋ชวนร้องไห้ อ๋องตวนก็ยิ่งโกรธ อยากที่จะตะคอกนาง แต่ก็ไม่รู้จะทำเช่นไรดี

หยุนโล๋ชวนถามอ่องตวนอย่างไม่เต็มใจ: “อ๋องตวนรู้ใช่หรือไม่ว่าจุนฉูฉูชอบอ๋องเสียน? รู้ว่าอ๋องตวนเคยขัดขวางจุนฉูฉูไม่ให้ไปชอบ ไม่ขวางคงไม่พูด มิหนำซ้ำยังให้จุนฉูฉูทำร้ายคนตามอำเภอใจ จุนฉูฉูตายไปแล้ว อ๋องตวนก็ไม่เคยลืมนาง แล้วข้าล่ะ? อ๋องตวนทำกับข้าเช่นไร?”

หยุนล็ชวนยิ่งคิดยิ่งโมโห พูดพลางก็ร้องไห้ออกมา

อ๋องตวนเองก็โกรธ: “ข้าเองก็กำลังเปลี่ยน แล้วทำไมเจ้ายังต้องพูดอีก?”

หยุนโล๋ชวนไม่พูดแล้ว มองดูอ๋องตวนโดยไม่พุดอะไรเลย

นางมองออกไปข้างนอก แล้วจึงลากตงเอ๋อไป: “ตงเอ๋อ พวกเราไปกันเถอะ”

“จวิ้นจู่!” ตงเอ๋อเองก็ไม่รู้ว่าจะทำอย่างไรดี