ยอดหมอยาของอ๋องเสียน นิยาย บท 534

บทที่ 534 อ๋องตวนไม่ได้รับความรัก

“ชวนเอ๋อ เจ้ามีคนที่ชอบหรือไม่?” อ๋องชินจงถามนาง ตอนนั้นนางเพิ่งจะอายุ 10 ขวบ

นางจ้องมองอ๋องชินจง หัวเราะอย่างเจ้าเล่ห์ ไม่ใช่เขาหรือ?

อ๋องชินจงดีใจจนยิ้มออกมา แล้วจึงรีบถามต่อว่ายินดีจะแต่งกับเขาหรือไม่ ตอนนั้นนางยังเด็ก จึงคิดว่าไม่มีอะไร เกือบจะตอบตกลงออกไป แต่เมื่อคิดไปคิดมาก็รู้สึกว่าคงไม่ดี จึงบอกไปว่าพวกเขานับถือเป็นพี่น้องกัน แล้วพี่น้องจะแต่งงานกันได้อย่างไร

แต่อ๋องชินจงกลับพูดว่า ผู้หญิงที่ดีไม่เต็มใจที่จะแต่งงานกับชินจง ส่วนผู้หญิงที่ไม่ดีนั้นเขาเองก็ไม่ชอบ ชาตินี้คงจะไม่ได้แต่งงานแล้วกระมัง

อ๋องชินจงพูดด้วยสีหน้าที่น่าสงสาร ทำให้นางขำออกมา

พักใหญ่นางถึงจะพูด ถ้าไม่มีผู้หญิงที่ดียอมแต่งงานกับเขา หากโตขึ้นนางจะยอมแต่ง นางไม่กลัวชินจง

อ๋องชินจงดีใจมาก บอกว่าถ้าหากไม่มีผู้หญิงดีๆให้สู่ขอ ก็จะมาสู่ขอที่ตำหนักกั๋วกง

นางคิดว่านั่นคงเป็นเพียงแค่การพูดเล่น คิดไม่ถึงว่าเขาจะจริงจัง

หลังจากที่เขาจากไป นางก็เอาแต่คิดถึง พวกเขาฝึกวิชาด้วยกัน ออกไปเที่ยวเล่นข้างนอกด้วยกัน ถึงแม้ว่านางยังเด็ก แต่เมื่อวันนี้มานั่งนึกดู ล้วนแล้วแต่เป็นความรู้สึกรักของเขาทั้งสิ้น และดูเหมือนว่านางเองก็ให้ความหวังเขาไปโดยไม่ได้ตั้งใจ บอกเขาว่าสามารถรอเขาได้

ตอนนี้อารมณ์ของหยุนโล๋ชวนเหมือนมีเกลือมาห่อหุ้มอยู่ ความทรมานเช่นนั้นทำให้นางรู้สึกหายใจไม่ทั่วท้อง

ขณะที่มองดูอยู่นั้น อ๋องตวนก็มาก่อน

เมื่อเห็นอ๋องตวน หยุนโล๋ชวนก็รู้สึกสงบลงมาก เรื่องในครั้งนี้ทำให้หยุนโล๋ชวนเข้าใจถ่องแท้แล้วว่า เรื่องบางเรื่องที่ไม่ควรเกิดขึ้นก็ไม่ควรเกิดขึ้น เดิมทีนางควรจะปฏิเสธการแต่งงานครั้งนี้ ถ้าหากไม่แต่งงานกับอ๋องตวน รอจนอ๋องชินจงกลับมา เพื่อนางแล้วอ๋องชินจงอาจจะยอมไม่ทำเรื่องเช่นนี้ก็ได้ สุดท้ายจุนฉูฉูก็เป็นพระชายาอ๋องตวน ครองรักอยู่ด้วยกันกับอ๋องตวน นางเป็นพระชายาของอ๋องชินจง อ๋องชินจงก็ยังคงมีชีวิตอยู่ เช่นนั้นเรื่องทุกอย่างคงจะดี

วันนี้ที่ต้องเป็นเช่นนี้ ทุกอย่างที่เกิดขึ้น ล้วนแล้วแต่เป็นความผิดของนาง

“อ๋องตวน”

เมื่อเห็นอ๋องตวน หยุนโล๋ชวนก็กล่าวทักทาย อ๋องตวนขมวดคิ้ว รู้สึกไม่ค่อยดีใจนัก: “เห็นข้าแล้วผิดหวังอย่างนั้นหรือ?”

หยุนโล๋ชวนถวายพระพร: “ท่านอ๋องนำใบหย่ามาให้อย่างนั้นหรือ?”

อ๋องตวนโมโหมาก สักพักอ๋องตวนก็หันหลังกลับไปอย่างเย็นชา

หยุนโล๋ชวนเองห็ไม่อยากจะพูดคุยอะไรกับอ๋องตวน ทำเพียงแค่เงยหน้ามองดูศพบนกำแพงที่ถูกพายุหิมะปกคลุมอยู่ เลือดหยดลงมา เป็นภาพที่น่าตกใจมาก

นางค่อยๆใจเย็นลง แล้วไม่พูดอะไรอีก

อ๋องตวนยืนอยู่สักพักก็รู้สึกแปลก แล้วจึงหันกลับไปมองหยุนโล๋ชวน เห็นนางเย็นจนเกือบจะตายแล้ว เนื้อที่เพิ่มเข้ามาทำให้ดูอ้วนขึ้นในช่วงนี้ก็ไม่มีแล้ว

อ๋องตวนรู้สึกปวดใจจนอยากจะด่าคน อ๋องเสียนรนหาเรื่องจริงๆ อยู่ดีๆทำไมจะต้องนำศพของกงชิงเซวียนเหอขึ้นไปแขวนไว้บนกำแพงเมืองด้วย เดิมทีคนในเมืองหลวงไม่มีใครสนใจเรื่องนี้ แม้แต่เด็กสามขวบก็ไม่มีใครสนใจเรื่องนี้ จำเพาะต้องให้จวนอ๋องตวนของพวกเขาอยู่กันอย่างไม่สงบ มีเจตนาอะไรกันแน่?

อ๋องตวนถอดชุดคลุมตัวนอกออกไปสวมให้หยุนโล๋ชวน หยุนโล๋ชวนหันหน้าไปมองอ๋องตวน: “ขอบพระทัยเพคะท่านอ๋อง”

อ๋องตวนหน้าถอดสี: “มีอะไรให้ต้องขอบคุณกัน เจ้าเป็นคนของข้า ข้าเป็นห่วงตนของข้า แล้วทำไมจะต้องขอบคุณด้วย?”

“......” หยุนโล๋ชวนไม่อยากทะเลาะกับอ๋องตวน นางหันหน้ากลับไปมองศพของอ๋องชินจง ในใจของอ๋องตวนรู้สึกกังวล โกรธจนแทบอยากจะพาหยุนโล๋ชวนกลับจวนอ๋องตวนเสียเดี๋ยวนี้ อย่างไรก็ตามเขาไม่อาจทำใจได้ เมื่อเห็นท่าทางหดหู่ของหยุนโล๋ชวน เขาไม่อาจทนไหวอีกแล้ว

คิดถึงตอนที่จุนฉูฉูตาย เขาเองก็เคยรู้สึกทรมานมาก่อน

เขายังรออยู่สักพัก ไม่ได้จากไปในทันที