ยอดหมอยาของอ๋องเสียน นิยาย บท 535

บทที่ 535 หั่นศพ

อ๋องตวนเดินไปหยุดยืนอยู่ข้างๆฮูหยินใหญ่ตำหนักกั๋วกง หยุนโล๋ชวนก็เดินกลับมา

เมื่อเห็นอ๋องตวน หยุนโล๋ชวนจึงพูดว่า: “ขอบพระทัยอ๋องตวนเพคะ”

อ๋องตวนสีหน้าเย็นชา: “ข้าไม่ถือสาคนตายหรอก แต่ไม่ได้หมายรวมถึงเจ้า เจ้าเป็นพระชายาของข้า แต่กลับเป็นทุกข์ใจเพราะผู้ชายคนอื่น ถ้าเจ้าคงอยากจะให้ข้าโมโหตาย เจ้าก็จงทุกข์ใจต่อไป”

ฮูหยินใหญ่ตำหนักกั๋วกงหันมองทั้งคู่ แล้วพูดว่า: “ชวนเอ่อ สิ่งที่เจ้าต้องการจะเตรียมล้วนเตรียมไว้ให้เจ้าหมดแล้ว ที่นี่ไม่เหมาะที่จะให้เจ้ามายืนอยู่ เพื่อไม่ให้อ๋องเสียนมาคิดบัญชีกับเจ้าได้ ตอนนี้พระชายาเสียนเองก็ยังไม่ฟื้น หากเจ้าจะเห็นแก่คนตายจนลืมคนที่ยังมีชีวิตอยู่ ก็คงจะไม่ดีแน่ๆ

รถม้าอยู่ทางโน้น เจ้าไปก่อนเถอะ ของที่เจ้าต้องการอยู่ใต้รถม้า หนาวแล้ว เจ้าจงเข้าไปนั่งในรถม้า ย่าเองแก่แล้ว อยู่เป็นเพื่อนเจ้าไม่ได้แล้ว และไม่สามารถอยู่เป็นเพื่อนผู้ที่คิดกบฏต่อได้ พวกเจ้าเป็นเพื่อนกัน เขาตายแล้ว เจ้าต้องการที่จะอยู่ที่นี่เพื่อแสดงให้เขาเห็นว่าความเป็นเพื่อนนั้นไม่มีข้อจำกัด ย่าเองก็จะไม่ขัดขวางเจ้า ย่าขอตัวกลับก่อนแล้ว”

ฮูหยินใหญ่ตำหนักกั๋วกงพูดจบก็กลับ หยุนโล๋ชวนมองดูคนของตำหนักกั๋วกงกลับไป แล้วจึงเดินกลับไปในรถม้า

อ๋องตวนเห็นหยุนโล๋ชวนเข้าไปในรถม้า เขาเองก็ตามเข้าไปในรถม้าด้วย

หยุนโล๋ชวนนั่งอยู่ที่ด้านหนึ่ง ไม่ให้อ๋องตวนเข้าใกล้ นางคิดดีแล้วว่าจะแยกทางกับอ๋องตวน

จะหย่ากับนางก็ช่าง

อ๋องตวนเข้าไปใกล้ๆเพื่อจะนั่งลง หยุนโล๋ชวนพูดขึ้นทันทีว่า: “อ๋องตวน ไม่ต้องเข้ามานะเพคะ รอเรื่องนี้ผ่านไปก่อน แล้วพวกเราแยกทางกันเถอะเพคะ ถ้าหากอ๋องตวนรู้สึกว่าการแยกทำให้อ๋องตวนต้องเสียหน้า เช่นนั้นก็หย่ากับหม่อมฉันเถอะเพคะ”

อ๋องตวนทำหน้าบึ้งตึง: “ข้าไม่รู้ว่าเจ้าพูดอะไร ข้าหูหนวกแล้ว!”

เมื่อโกรธ ก็ไม่รู้ว่าจะทำเช่นไรดี จึงแสร้งทำไร้ยางอายไปเสียเลย

หยุนโล๋ชวนหันมองอ๋องตวน หลังจากนั้นก็ทำหน้างง ไม่รู้ว่าจะพูดอะไรต่อดี

อ๋องตวนมองหยุนโล๋ชวนอย่างเย็นชา: “ข้าไม่อาจรับประกันเรื่องที่จะเกิดขึ้นในอนาคตได้ แต่ข้าสามารถบอกเจ้าได้ว่า ขอเพียงแค่ข้ายังมีชีวิตอยู่ ขอเพียงแค่เจ้ายังอยู่ พระชายาตวนจะมีเพียงแค่เจ้าคนเดียวเท่านั้น

หยนุโล๋ชวนผงะ แล้วมองอ๋องตวนด้วยความงุนงง อ๋องตวนยังคงทำท่าทีเย็นชา: “ข้ารู้ว่าเจ้าดูถูกข้า คิดว่าข้าไม่เหมาะสมกับเจ้า แต่ข้าเองก้ไม่ได้ด้อยไปกว่าเจ้านักโทษกบฏนั่น ถ้าหากตอนี้เขาฟื้นขึ้นมา ข้ารับประกันว่าจะต้องทำให้เขาแหลกเป็นชิ้นๆ”

หยุนโล๋ชวนหันมองด้านนอกรถม้า นั่งอยู่ตรงนั้นไม่พูดอะไร

“......” อ๋องตวนเหมือนจะพูดอะไรบางอย่าง แต่สุดท้ายก็ไม่พูดอะไรออกมา

หยุนโล๋ชวนนั่งขดตัวอยู่ที่หนึ่ง อ๋องตวนเองก็นั่งมองดูอยู่อีกฝั่ง

หยุนโล๋ชวนคิดอะไรมากมาย กลางดึกนางลงมาจากรถม้า นำกระดาษเงินไปเผาในที่ลับตาคน

ขณะที่กำลังเผากระดาษเงิน หยุนโล๋ชวนพูดว่า: “เมื่อท่านไปถึงปรโลกก็จงประพฤติตัวให้ดี ท่านยมบาลจะได้ส่งท่านไปอยู่ในที่ดีๆ ชาติหน้าหากเกิดเป็นมนุษย์ ก็อย่าให้เป็นเช่นนี้อีก

ชาติหน้าขอให้ได้กลับชาติมาเกิดในตระกูลอ๋องชิน เช่นนี้เจ้าก็ไม่ต้องเป็นชินจงแล้ว ความสามารถของท่าน ก็จะมีที่ให้นำออกมาใช้แล้ว

ถ้าท่านสามารถกลับชาติมาเกิดได้ตอนที่ข้ายังมีชีวิตอยู่ ข้าจะเป็นอาจารย์ให้ท่านเอง ข้าจะนำสิ่งที่ท่านสอนให้แก่ข้ามาสอนให้แก่ท่าน ไม่ทำให้ท่านต้องลำบากโดยเปล่าประโยชน์

สักวัน ท่านและข้าจะออกรบเคียงบ่าเคียงไหล่กัน ทำความฝันของท่านให้เป็นจริง!”

หยุนโล๋ชวนพูดพลางก็ร้องไห้ออกมา อ๋องตวนยืนขมวดคิ้วอยู่อีกทางด้านหนึ่งด้วยสีหน้าที่ไม่น่าดูนัก กำลังคิดว่าทำไมเขาและหยุนโล๋ชวนจึงไม่เป็นคู่รักที่เติบโตมาด้วยกัน

เขาโกรธ รู้สึกว่าสวรรค์ไม่ยุติธรรม

ถ้าหากรู้จักหยุนโล๋ชวนเร็วสักหน่อย ตอนนี้คงจะมีพร้อมทุกอย่าง

เมื่อเผากระดาษเงินเสร็จ หยุนโล๋ชวนก็ลุกขึ้นมองดุศพ แล้วถามตงเอ๋อ: “ต้องรอสามวันใช่ไหม?”

“สามวันเพคะ”

“แล้วนี่มันวันที่เท่าไหร่แล้ว ?” หยุนโล๋ชวนแสดงสีหน้าจริงจังขึ้นมา