ยอดหมอยาของอ๋องเสียน นิยาย บท 536

บทที่ 536 หลุมฝังศพถูกทำลาย

หยุนโล๋ชวนหาที่เงียบสงบที่หนึ่ง แล้วจึงเผาศพของอ่องชินจง แล้วนำเถ้ากระดูกที่เหลือใส่ลงในโลงศพเล็กๆ

แล้วจึงสร้างหลุมฝังศพขึ้นมาหนึ่งหลุม แล้วหยุนโล๋ชวนก็หันหลังเดินจากไปอย่างไร้ซึ่งความคิดถึงอีก

ตงเอ๋อหันกลับไปมอง แล้วถามด้วยความเป็นห่วงว่า: “แบบนี้จะถูกหาเจอไหมเพคะ?”

“ไม่หรอก” หยุนโล๋ชวนขุ้นรถม้า แล้วจึงกลับเมือง

ในที่สุดหยุนโล๋ชวนก็เข้าใจความรู้สึกตอนที่อ๋องตวนส่งจุนฉูฉูแล้ว ปล่อยวางได้ ไม่แน่ว่าอาจจะแสร้งทำเป็นมองไม่เห็น

สามารถที่จะไม่ชอบได้ แต่ก็ไม่สามารถทำเหมือนไม่เคยมีอะไรเกิดขึ้นได้

เมื่อเห๋นรถม้าแล่นออกไปไกล ก็มีคนคนหนึ่งเดินออกมาจากที่ไม่ไกล คนคนนี้สวมหน้ากาก มองดูหลุมศพที่อยู่อย่างเดียวดาย แล้วใจลอยไปพักใหญ่

“เจ้านาย พวกเราควรจะไปได้แล้วนะเพคะ!” สาวใช้ที่ยืนอยู่ด้านหลังพูดขึ้น คนที่สวมหน้ากากอยู่โบกมือ สาวใช้คนนั้นก้มหน้าแล้วเดินจากไปอย่างไม่ค่อยเต็มใจนัก

คนที่สวมหน้ากากมองดูอยู่สักพัก จึงยกมือขึ้น มีเสียงดังปังหนึ่งครั้ง แล้วหลุมศพทั้งหลุมก็แยกออก โลงศพที่อยู่ในหลุมแตกกระจายออกเป็นเสี่ยงๆ เถ้ากระดูกที่อยู่ด้านในลอยไปตามลม มีหน้ากากลอยออกมา คนที่สวมหน้ากากคว้าหน้ากากผีเอาไว้ แล้วหันหลังเดินจากไป

“คิดหาวิธีแจ้งกับพระชายาตวนว่าหลุมศพถูกทำลายแล้ว” คนที่สวมหน้ากากได้สั่งไว้ก่อนที่จะจากไป

สาวใช้ตอบอย่างไม่ค่อยเต็มใจนัก: “เพคะ”

เมื่อหยุนโล๋ชวนกลับถึงเมืองหลวงก็กลับไปที่จวนอ๋องตวนก่อน อาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าเสร็จก็เก็บข้าวของ เตรียมตัวที่จะจากไป

ตวนอ๋องดื่มชาอยู่ที่มี่ท่านซือไปหลายกา ดื่มจนเกือบจะเมาจึงถูกปล่อยกลับ แต่ตอนที่กำลังจะกลับมีคนเดินเข้ามา แล้วกระซิบกระซาบกับหวางหวยอัน

หวางหวยอันหันมองอ๋องตวนแล้วเรียกเขาไว้: “อ๋องตวน!”

อ๋องตวนหันหลังกลับมา หวางหวยอันพูดว่า: “พระชายาตวนทรงเผาและฝังศพของกงชิงเซวียนเหอด้วยตัวเองแล้ว”

อ๋องตวนหน้าถอดสี: “กั๋วจิ้วหมายความว่าอย่างไร?” เรื่องนี้จะต้องลงโทษพระชายาตวนด้วยอย่างนั้นหรือ? ตัวข้าเองก็เห็นแล้วว่า ศพเหล่านั้นถูกโยนทิ้งแล้ว”

หวางหวยอันรู้สึกแปลกใจ: “ดูไม่ออกเลยว่าอ๋องตวนจะรักพระชายาตวนมากขนาดนี้ ยังคิดว่าอ๋องตวนคงจะต้องโมโหแล้วรีบกลับไปคิดบัญชีกับพระชายาตวนอย่างแน่นอน คิดไม่ถึงว่าจะมีปฏิกิริยาเช่นนี้ แต่ว่าอ๋องตวนสามารถปฏิบัติเช่นนี้ต่อพระชายาตวนได้ เชื่อว่าฮูหยินใหญ่ตำหนักกั๋วกงจะต้องดีใจมากอย่างแน่นอน

แต่มีอยู่เรื่องหนึ่งที่อ๋องตวนต้องเตรียมใจรับไว้ให้ดี”

“เรื่องอะไร?” อ๋องตวนเป็นห่วงว่าเรื่องนี้จะเกี่ยวพันถึงหยุนโล๋ชวน ตอนนี้จึงอดไม่ได้ที่จะหึงหวงแล้ว

หวางหวยอันกลับพูดว่า: “หลุมศพถูกทำลายเรียบร้อยแล้ว เมื่อคนของมี่ท่านซือไปถึงที่นั่น หลุมศพก็ถูกทำลายเรียบร้อยแล้ว ทำไมถึงยังไม่รู้”

“......” อ๋องตวนสีหน้าเคร่งขรึม รู้สึกแปลกใจเล็กน้อย: “ใครเป็นคนทำ?”

“ข้อแรก ไม่ใช่มี่ท่านซือ ข้อสอง ไม่ใช่อ๋องเสียน และข้อที่สาม ก็ไม่ใช่อ๋องตวน เช่นนั้นอ๋องตวนคิดว่าเป็นฝีมือของใครกัน?”

สีหน้าของอ๋องตวนยิ่งดูไม่ได้ แววตาดูลึกซึ้ง เหมือนคิดอะไรบางอย่างออก อ๋องตวนกัดฟันแล้วพูดว่า: “กงชิงเซวียนเหอ?”

“......” หวางหวยอันไม่พูดอะไร อ๋องตวนมองไป: “พวกท่านบรรดามี่ท่านซือควรจะรู้ตั้งนานแล้วว่าคนคนนั้นไม่ใช่อ๋องชินจง?”

“ไม่ใช่ว่าพวกเราเหล่ามี่ท่านซือรู้นานแล้วว่าคนคนนั้นไม่ใช่อ๋องชินจง แต่เป็นอ๋องเสียนที่รู้นานแล้ว ครั้งนี้เป็นเพียงแค่อุบายล่อเสือออกจากถ้ำเท่านั้น

มี่ท่านซือเพียงแต่นำวิธีการของอ๋องเสียนมาปรับใช้ คิดไม่ถึงว่าอ๋องชินจงจะปรากฏตัวขึ้นจริงๆ แต่ว่าก็ต้องชื่นชมพระชายาตวน หากไม่ได้พระชายาตวน อ๋องชินจงไม่มีทางปรากฏตัวออกมาแน่นอน คนของมี่ท่านซูบอกว่าเห็นคนใส่หน้ากากผีปรากฏตัวขึ้น แล้วนำหน้ากากที่อยู่ในหลุมฝังศพไป

ดูท่าเขาคงทนไม่ไหวที่จะปรากฏตัวออกมา อีกอย่างจริงๆแล้วที่เขาทนไม่ไหวคงเป็นเพราะพระชายาตวนถึงจะถูก”

“กงชิงเซวียนเหอ ข้ากับเจ้าต้องตายกันไปข้างหนึ่ง!”

อ๋องตวนโกรธจนขบเขี้ยวเคี้ยวฟัน

หวางหวยอันพูดว่า: “เรื่องนี้ดกรงว่าจะไม่ง่าย กงชิงเซวียนเหอตายไปแล้ว นี่คือสิ่งที่อ๋องเสียนตัดสินใจ ต่อไปถึงแม้กงชิงเซวียนเหอจะปรากฏตัวขึ้นมา เขาก็คืออีกคนหนึ่ง ประเทศต้าเหลียงไม่ยอมรับคนเช่นนี้

ราชวงศ์เองก็ไม่ยอมรับ!”

อ๋องตวนหันมอง: “อ๋องเสียนอยากที่จะเอาใจราษฎรชั่วคราวหรือ?”