ยอดหมอยาของอ๋องเสียน นิยาย บท 538

บทที่ 538 ไปขอร้องแทนคนอื่น

ส่วนหยุนจิ่นเองก็ดีใจจนร้องไห้ออกมา นางเองก็ไม่รู้แน่ชัดว่าทำไมเจ้านายจึงเป็นเช่นนี้ แต่สำหรับหยุนจิ่นแล้ว สามารถตื่นขึ้นมาได้ ก็ถือว่าเป็นความโชคดีที่สุดแล้ว หยุนจิ่นนั่งอยู่อีกฝั่งหนึ่งอย่างเงียบๆ อันหลิงหยุนรู้ว่าหยุนจิ่นเป็นห่วง จึงพูดว่า: “ตั้งแต่นี้เป็นต้นไป ข้าจะพยายามที่จะไม่ทำเรื่องเช่นนี้อีก เพื่อตัวข้าเอง และเพื่อพวกเจ้า”

หยุนจิ่นลุกขึ้นแล้วคุกเข่าลงบนพื้น วางมือทั้งสองข้างลงบนพื้น แล้วคารวะลงบนมือทั้งสองข้าง

กงชิงวี่ที่กำลังอุ้มลูกชายคนโตอยู่ เมื่อเห็นหยุนจิ่นทำเช่นนี้ กงชิงวี่เองก็ตบลูกชายเบาๆ เด็กๆเองก็กำลังมองป้าจิ่น

หยุนจิ่นพูดว่า: “เจ้านาย ขอร้องท่านอย่าไปอีกเลย บรรดาซื่อจื่อเองก็รับรู้ได้ เมื่อเจ้านายไม่อยู่พวกเขาก็ไม่ยอมกินอะไร ท่านอ๋องเองก็ไม่ยอมกินอะไร แม่ทัพอันเองก็ไม่ยอมกินอะไร แม้แต่กั๋วจิ้วน้อยและสวีกงกงเองก็ไม่ยอมกินอะไรเช่นกัน

หยุนจิ่นกลัวว่า......จะมีสักวันที่เจ้านายจะไม่กลับมาจริงๆ จวนอ๋องเสียนคงจะต้องเตรียมโลงศพเป็นสิบๆโลงเป็นแน่”

อันหลิงหยุนตื้นตันจนร้องไห้ เมื่อเช็ดน้ำตาเสร็จ อันหลิงหยุนจึงพูดว่า: “พอแล้ว ข้ารู้แล้ว ครั้งนี้ข้าผิดเอง อีกหน่องคงจะไม่กล้าแล้ว”

หยุนจิ่นจึงยอมลุกขึ้น แล้วหันมองอันหลิงหยุน

อันหลิงหยุนยิ้มแล้วพูดว่า: “ถึงแม้ข้าจะมีหัวหน้า แต่ยังไงเสียหัวหน้าก็เป็นเพียงแค่คนคนเดียวเท่านั้น แต่ข้าคิดไม่ถึงเลยว่า ข้าจะมีพวกเจ้า ขอแค่มีพวกเจ้าทุกอย่างก็ถิอว่าคุ้มค่า ไม่มีอะไรที่ไม่อาจปล่อยวางได้อีก”

อันหลิงหยุนแอบสาบานว่า นางจะไม่มีวันจากคนเหล่านี้ไปอีกแล้ว ถ้าหากจากไปอีกครั้ง นางจะยอมตาย ไม่วืที่นั่นจะเกิดเรื่องอะไรขึ้นก็ตาม

“ท่านอ๋อง......อ๋องตวนเสด็จพ่ะย่ะค่ะ”

มีเสียงของอาหยู่รายงานเข้ามาจากด้านนอก อันหลิงหยุนหันมองกงชิงวี่ ยังไม่รู้ว่าในคุกเกิดเรื่องอะไรขึ้น

กงชิงวี่พูดว่า: “เชิญอ๋องตวนไปที่ลานโอวหลาน”

“พ่ะย่ะค่ะ”

กงชิงวี่ส่งลูกที่อยู่ในอ้อมอกให้แก่แม่ทัพอัน: “ข้าจะไปดูสักหน่อย”

อันหลิงหยุนลุกขึ้นแล้วเดินตามออกไป ในอ้อมกอดอุ้มเจ้าห้าเอาไว้ไม่ยอมปล่อย ตอนที่อันหลิงหยุนออกไป ยังรู้สึกผิดต่อลูกๆคนที่เหลือ ไม่รู้ว่าทำไมถึงได้รักเจ้าห้านัก?

ติดกระดุมเสื้อคลุมเสร็จ อันหลิงหยุนก็อุ้มเจ้าห้าเอาไว้ในอ้อมอก แล้วตามไปยังลานโอวหลาน

เจ้าห้าพอใจมาก ลืมตามอง แล้วออกจากลานไป เขาไม่ชอบขยับตัวนัก แต่หิวแล้ว!

หยุนจิ้นยื่นขวดนมของเจ้าห้าให้ อันหลิงหยุนวางเอาไว้ในอก เพื่อรอให้เย็นเสียก่อน

เมื่อถึงลานโอวหลาน ก็ดื่มได้พอดี

“อ๋องตวน”

อันหลิงหยุนหันไปทำความเคารพอ๋องตวน แล้วเดินอย่างสงบเข้าไปข้างใน นั่งลงแล้วถอดเสื้อคลุมที่อยู่ด้านหลังออก กงชิงวี่รับเสื้อคลุมมาวางไว้ แล้วมองดูอันหลิงหยุนป้อนนมเจ้าห้า

อ๋องตวนยืนอยู่อีกฝั่งหนึ่ง สีหน้าไม่น่าดูเอาเสียเลย

กงชิงสี่มองภรรยาอยู่ครู่ใหญ่ จึงได้หันกลับไปมองอ๋องตวน: “พี่รองเชิญนั่ง”

อ๋องตวนมองอันหลิงหยุนด้วยความโกรธเป็นอย่างมาก คิดว่าได้รับบาดเจ็บร้ายแรงเสียอีก ตอนนี้เท่าที่เห็นดูเหมือนจะไม่เป็นอะไรเลยด้วยซ้ำ

อ๋องตวนมอง รู้สึกเหมือนว่าบ้านของเขาให้นั่งลงกับพื้น

เดินเข้าไปถึงข้างใน สะบัดเสื้อคลุมแล้วนั่งลง

“พี่รอง วันนี้มาถึงที่นี่มีเรื่องอะไรหรือพ่ะย่ะค่ะ?” กงชิงวี่รู้อยู่แล้วแต่แกล้งถาม

อ๋องตวนเองก็ไม่เกรงใจ: “ให้ข้าเป็นแพะรับบาป ตอนนี้ชวนเอ๋อกลับตำหนักกั๋วกงไปแล้ว เจ้าจะชดใช้ให้ข้าเช่นไร?”

กงชิงวี่ยกถ้วยชาขึ้น แล้วค่อยๆดื่มชา แล้วพูดช้าๆว่า: “ถ้าหากอ๋องชินจงยังมีชีวิตอยู่ ถือว่าเป็นภัยต่อพี่รองเอง ในเมื่อพระชายาตวนไม่ได้คิดอะไรกับอ๋องชินจง แต่ตามลักษณะนิสัยของพระชายาตวนแล้ว เรื่องก็คงไม่ง่ายขนาดนั้น?