ยอดหมอยาของอ๋องเสียน นิยาย บท 539

บทที่ 539 กลับจวน

เมื่อพูดถึงอ๋องตวนขึ้นมา หยุนโล๋ชวนก็มีท่าทีหดหู่ หันมองอันหลิงหยุนแล้วพูดว่า: “ข้ากับอ๋องตวนไม่สามารถอยู่ร่วมกันได้อีกแล้ว ในใจของเขาคิดถึงแต่จุนฉูฉูอย่างไม่ต้องพูดถึง ครั้งนี้ข้าออกหน้าพูดเรื่องของอ๋องชินจงเขาก็ไม่ยินดี มิหนำซ้ำยังจะหย่ากับข้าอีก ข้าเองก็ไม่มีทางเลือก”

หยุนโล๋ชวนทำหน้าน้อยใจ เหมือนว่ามันคือความจริง

“เรื่องในจวนอ๋องตวนของพวกเจ้า ข้าเองก็ไม่อยากยื่นมือเข้าไปยุ่ง แต่ยังมีเรื่องหนึ่งที่อยากจะพูดกับเจ้า ในตัวของอ๋องตวนมีโรคร้ายแฝงอยู่ เจ้าคงจะรู้ใช่ไหม?” เพื่อที่จะให้จวนอ๋องเสียนสงบสุข และเพื่อที่จะไม่ให้อ๋องตวนและหยุนโล๋ชวนมีปากเสียงกันอีก อันหลิงหยุนรู้สึกว่าทำเช่นนี้ก็คงไม่ผิดอะไร

อีกอย่างนางเองก็ยังมีเรื่องอีกมาก หากเรื่องของอ๋องตวนสามารถแก้ไขได้แล้ว ก็จะได้มีเวลาไปจัดการกับเรื่องอย่างอื่นต่อ

หยุนโล๋ชวนรู้สึกงง โรคร้ายแอบแฝง?

“ข้าได้ยินมาว่าเขามีโรคที่ไม่อาจจะอธิบายได้ แต่เวลาที่ถามเขา เขาก็จะต้องค่อนข้างปิดบัง ไม่ได้พูดกับข้าอย่างชัดเจน”

“คงจะพูดลำบากนะสิ” อันหลิงหยุนตบเจ้าห้าที่อยู่ในอ้อมกอดเบาๆ หยุนโล๋ชวนมองแล้วก็รู้สึกอิจฉา แล้วจึงเขยิบเข้าไปหา อันหลิงหยุนส่งเจ้าห้าให้หยุนโล๋ชวน เพื่อให้นางอุ้ม เพราะรู้ว่าหยุนโล๋ชวนชอบเด็ก

หยุนโล๋ชวนอุ้มเจ้าห้าอย่างระมัดระวัง เกรงว่าจะทำเจ้าห้าหล่น จึงอุ้มอย่างระมัดระวังเป็นพิเศษ

อันหลิงหยุนพูดว่า: “อาการป่วยของอ๋องตวน ข้าเองก็เคยได้ยินหมอหลวงฮู๋พูดถึง แต่ข้าเองก็ยังไม่ได้ตรวจสอบอย่างละเอียด แต่ความหมายของหมอหลวงฮู๋คือไม่สามารถบอกใครได้ ไม่เช่นนั้นอาจถึงแก่ชีวิต ข้าจึงไม่ได้ถาม”

หยุนโล๋ชวนคิดอยู่ครู่หนึ่ง: “อย่างนั้นหรือ?”

หยุนโล๋ชวนรู้มาเล็กน้อย แต่นางเองก็ไม่ได้พูด ในเมื่อไม่อาจให้คนอื่นรู้ได้ จึงไม่สามารถพูดได้ หากพูดออกมาก็ไม่เป็นผลดีกับใครทั้งนั้น ท่านอ๋องผู้สง่างามมีเรื่องส่วนตัวบางอย่าง หากให้คนเอาไปพูดทั่ว ก็คงจะไม่ดีแน่นอน

หยุนโล๋ชวนไม่อยากให้มีคำพูดอะไรที่หลุดออกไปจากปากของนาง คนอื่นจะพูดอย่างไร นั่นก็เป็นเรื่องของคนอื่น

อันหลิงหยุนกันมองดูใบหน้าเล็กๆของหยุนโล๋ชวน: “อ๋องตวนไปพูดที่จวนอ๋องเสียนว่าเจ้าจะหย่า?”

หยุนโล๋ชวนมีสีหน้าโศกเศร้า: “ไม่ใช่ข้าต้องการหย่า เป็นอ๋องตวนที่บอกว่าไม่ว่าจะอย่างไรก็แยกกันอยู่ไม่ได้ ข้าจึงไม่มีวิธีอื่น”

“แล้วทำไมพวกเจ้าถึงจ้องแยกกันอยู่ด้วย?”

“เขาคิดถึงจุนฉูฉูอยู่ตลอด ข้าเองก้รู้สึกว่าพวกเราไม่เหมาะสมกัน” หยุนโล๋ชวนยิ่งคิดก็ยิ่งรู้สึกว่าไม่เหมาะสมกับอ๋องตวน

สิ่งที่เขาทำมาทั้งหมดเกินที่นางจะรับได้ ตอนนี้นางจึงไม่ชอบเขาเลยแม้สักนิด

ในเมื่อสองคนไม่เหมาะสมกัน เช่นนั้นก็คงไม่มีความจำเป็นที่จะต้องอยู่ร่วมกันต่อไป

“แต่ว่าการแต่งงานไม่ใช่การเล่นของเด็กๆ ท่านอ๋องผู้สง่างามจะยอมให้เจ้าหย่าได้อย่างไร ถึงแม้เจ้าจะเป็นหัวแก้วหัวแหวนของตำหนักกั๋วกง เรื่องนี้ก็ไม่ใช่ว่าจะพูดกันได้ง่ายๆ”

“ไม่ใช่ว่าข้าอยากหย่า แต่เป็นเขาที่ไม่ยอมแยกกันอยู่”

“แล้วนั่นไม่เหมือนกันหรือ” อันหลิงหยุนพยายามปราม

หยุนโล๋ชวนทำตาสลด: “จริงๆแล้วเรื่องระหว่างข้ากับเขา ช้าเร็วก็ต้องลงเอยเช่นนี้ เขาเป็นพวกคิดเล็กคิดน้อย ทุกวันเอาแต่จะคอยเสียดสีเรื่องของข้ากันอ๋องชินจง จิตใจของลูกผู้ชายเขาไม่มีเลยสักนิด ข้าไม่ชอบคนลักษณะเช่นนี้

ยิ่งไม่ต้องพูดถึงเรื่องของอ๋องชินจง ข้าเองก็ให้เขาเว้นช่องว่างให้แก่ข้า แต่ถ้าข้าไม่ไป เขาเองก็ไม่ยอมจบ แล้วจะใช้ชีวิตร่วมกันแบบนี้ได้อย่างไร?”

ข้ากลับอิจฉาท่าน อ๋องเสียนเป็นคนใจกว้าง ข้าชอบอ๋องเสียน”

“ทุกครอบครัวก้มีเรื่องยากด้วยกันทั้งนั้น เพียงแต่เจ้าไม่เคยเห็น ถ้าหากเห็นแล้ว เจ้าก็คงจะไม่พูดเช่นนี้”

อันหลิงหยุนคิดอยู่ครู่หนึ่ง: “ถ้าให้ข้าพูด ข้าว่าเจ้าไม่ควรหย่า รอให้อ๋องตวนแยกกันอยู่กับเจ้า ไม่นานก็จะได้แยกกันแน่นอน”

หยุนโล๋ชวนแปลกใจ: “แล้วท่านรู้ได้อย่างไรว่าอ๋องตวนจะยอมแยกกันอยู่กับข้า?”