ยอดหมอยาของอ๋องเสียน นิยาย บท 544

บทที่ 544 อาหยู่เชื่อถือไม่ได้

มือของอันหลิงหยุน ลูบคลำอยู่ที่หน้าอกของกงชิงวี่หลายต่อหลายครั้ง รูปร่างของผู้ชายคนนี้ทำไมถึงได้ดีขนาดนี้กันนะ?

หลังจากที่ถูกวางลง อันหลิงหยุนก็พลิกตัวขึ้นคร่อมบนร่างชายหนุ่ม กงชิงวี่นอนราบพยุงเอวของอันหลิงหยุนไว้ด้วยมือทั้งสองข้าง

ภายใต้ใบหน้าอันเย็นชา กงชิงวี่แอบเกลียดตัวเองที่ช่างใช้ไม่ได้ จบเห่สิ้นลายต้องกลับมาตายรัง แค่วันเดียวก็อดทนรอไม่ไหว ต้องเป็นฝ่ายวิ่งเอาตัวเองมาส่งให้ถึงหน้าประตูเช่นนี้

เห็นได้ชัดว่าเขากำลังโกรธแท้ๆ แต่ตอนนี้ดูเหมือนกลับกลายเป็นว่า นางต่างหากที่กำลังโกรธไปเสียได้

ไม่น่าพอใจเอาเสียเลย !

ที่จริงแล้วผู้หญิงคนนี้มีดีที่ตรงไหนกัน?

อันหลิงหยุนไม่พอใจกับความวอกแวกของกงชิงวี่ จึงลงโทษด้วยการหยิกเขาไปหนึ่งที สีหน้ากงชิงวี่พลันเปลี่ยนไป เขาวางมือข้างหนึ่งกดเอาไว้ข้างหลังอันหลิงหยุน อีกมือหนึ่งจับมือของนางไว้ แล้วพลิกตัวเปลี่ยนตำแหน่งทันที

อันหลิงหยุนไม่ถึงขั้นประพฤติตัวเรียบร้อย ไม่ออกนอกลู่นอกทางขนาดนั้น นางแตกต่างจากหญิงสาวในประเทศต้าเหลียง นางเกิดมาในยุคที่ชายและหญิงล้วนเท่าเทียมกัน ด้วยเหตุนี้ แนวคิดของนาง ย่อมต้องการให้ชายและหญิงล้วนไม่ต้องต่างกัน ซึ่งก็รวมไปถึงเรื่องการหลับนอนประเภทนั้นด้วย

อย่างไรก็ตาม กงชิงวี่ไม่คิดเช่นนั้น แนวคิดที่ให้ความสำคัญกับผู้ชายมากกว่าผู้หญิงข้อนี้ เขาสามารถยอมลงให้นางได้ทุกอย่าง แต่เหนือสิ่งอื่นใด แค่เรื่องสิทธิ์ที่ได้อยู่ด้านบน เป็นคนควบคุมทุกอย่างเรื่องนี้เรื่องเดียวเท่านั้น ที่กงชิงวี่ยอมลงให้ไม่ได้จริงๆ

อันหลิงหยุนก็รู้ว่าเขาคิดอะไรอยู่ ดังนั้นจึงไม่ได้ไปคิดเล็กคิดน้อยอะไรกับเขา ทุกครั้งที่มาถึงจุดนี้ ก็จะจบลงด้วยการทำให้เขารู้สึกว่า เขาได้เอาชนะผู้หญิงคนนี้ แต่ไม่ใช่ถูกผู้หญิงคนหนึ่งเอาชนะได้

แต่อันหลิงหยุนพอใจทุกครั้งเมื่อหลับลงไป รู้แก่ใจว่าเขาได้รับสิ่งที่เหมือนว่า ผู้ชายทุกคนเฝ้าใฝ่ฝันหาอย่างเหลือแสนมาได้สำเร็จ พร้อมๆกับส่งมอบสิ่งที่ผู้หญิงทุกคนใฝ่ฝันถึงไปให้ อย่างไม่มีตกหล่น

ถึงแม้ว่าเขาจะไม่ยอมลงให้กับนาง นางก็จะไม่ยอมแพ้ แต่ผู้ชายหัวโบราณเจ้าลัทธิชายเป็นใหญ่ ผู้ที่คิดว่าผู้ชายอยู่เหนือทุกสรรพสิ่งในโลกนี้อย่างเขา กระทั่งฮ่องเต้องค์ปัจจุบัน เมื่อมาอยู่ต่อหน้าเขา ยังไม่นับว่าเป็นอะไรได้ในสายตาของเขาด้วยซ้ำ ดังนั้น หากพูดจากมุมมองของเขาแล้ว ทั้งหมดนี้คือทุกสิ่งทุกอย่าง ที่เขายอมทุ่มเทออกมาจนหมดหน้าตักแล้วจริงๆ

การยอมก้าวถอยให้ของเขา เพียงพอสำหรับให้ผู้หญิงคนหนึ่งเก็บไปเพลิดเพลิน ซึมซับความสุขแบบนั้นไปจนชั่วชีวิตแล้ว

อันหลิงหยุนกอดรัดพัวพันกงชิงวี่ด้วยความพึงพอใจ แนบร่างชิดเข้าไปในอ้อมกอดของเขา ที่แต่ไหนแต่ไรมาไม่เคยรู้สึกว่า ช่างอ่อนโยนนุ่มนวลดุจดังหยกเนื้อดีเช่นนี้มาก่อน

กงชิงวี่กอดอันหลิงหยุนในอ้อมแขน ในใจยังคงรู้สึกไม่พอใจอยู่ จึงพูดขึ้นว่า "ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป อย่าได้ไปพบนางอีก เพื่อหลีกเลี่ยงไม่ให้ข้าต้องตกอยู่ในความอึดอัดคับข้องใจ ระบายโทสะไม่ได้ กระทั่งทนไม่ไหวต้องเอาหัวโขกกำแพงตายไปเสียก่อน”

“มู่มิงกับข้าบริสุทธิ์ใจต่อกัน เหตุใดท่านอ๋องถึงต้องดื้อรั้น ถือทิฐิในเรื่องนี้ให้ได้ด้วยล่ะเพคะ?” อันหลิงหยุนสงสัยไม่หาย ทำไมเขาถึงได้มีความคิดเหมือนเด็กขนาดนี้

นางกับมู่มิงเป็นผู้หญิงนะ! จะไปเกิดเรื่องอะไรขึ้นได้กันล่ะ!

"ข้าบอกว่าห้ามเจอก็คือห้ามเจอ!" กงชิงวี่บันดาลโทสะจนลุกขึ้นมาอีกครั้ง ทั้งที่เมื่อครู่นี้ เพิ่งจะนอนลงไป

อันหลิงหยุนเห็นท่าแล้ว เหมือนว่าอีกเดี๋ยวเขาจะทำตัวเอะอะ จนไปทำให้เด็ก ๆ ทั้งหลายตื่นมางอแงเสียแล้ว

จึงรีบไปดึงตัวเขาเข้ามาอย่างรวดเร็ว พูดว่า : "ได้ ๆ ถ้าท่านบอกว่าไม่ให้เจอ ข้าก็จะไม่ไปเจอแล้ว เข้าวังข้าก็ไม่ได้อยากเข้า นอกจากนี้ ตอนนี้นางก็เป็นถึงเต๋อกุ้ยเฟย ข้าไม่ไปเจอนาง แต่ก็อาจมีบางโอกาส ที่จำเป็นต้องได้เข้าไปเยี่ยมวังหลังอยู่บ้างนะเพคะ”

"หึ!" กงชิงวี่นอนลง หลับตาและไม่เต็มใจที่จะพูดอะไรอีก

อันหลิงหยุนมองเขาสักพัก ยกแขนขึ้นโอบกอดเขาไว้ เขาจึงมีทีท่าสบายขึ้นมาบ้าง กุมมือของอันหลิงหยุนไว้ แล้วพักผ่อนไป

รอจนเขาหลับไปแล้ว อันหลิงหยุนก็ถอนหายใจด้วยความโล่งอก ผู้ชายคนนี้ช่างมีปัญหายุ่งยากมากมายเสียจริง เรื่องไม่เป็นเรื่องแค่นี้ ต้องเอามาคิดพิจารณาเสียเป็นจริงเป็นจัง

เมื่อได้ยินว่ามู่มิงออกจากตำหนักเย็นแล้ว หยุนโล่ชวนก็ออกจากจวนอ๋องตวนไปตั้งแต่เช้า เพื่อไปหาอันหลิงหยุน

ต้องถูกทำให้สะดุ้งตื่นตั้งแต่ไก่โห่ กงชิงวี่จึงรู้สึกไม่สบอารมณ์นัก ตอนนี้เขาเห็นผู้หญิงของใครมาหาอันหลิงหยุน ต่างก็ทำให้เขารู้สึกไม่สบอารมณ์ทั้งนั้น

เมื่อเห็นหยุนโล่ชวนแต่งตัวมา ด้วยชุดที่ดูสดใสเปล่งประกายดึงดูดสายตา สีหน้าของกงชิงวี่ก็ยิ่งดูไม่ได้ โดยเฉพาะอย่างยิ่ง เมื่อมองไปเห็นแววตาของอันหลิงหยุน ที่จับจ้องมองดูหยุนโล่ชวนอย่างละเอียด เขาก็เข้าไปดึงอันหลิงหยุนออกมา อันหลิงหยุนมองเขาด้วยความงงงวยเล็กน้อย: “ ท่านอ๋องมีอะไรหรือเพคะ?”

"ข้าไม่สบายมาก วันนี้รู้สึกปวดหัว เลยคิดว่าจะไม่ออกไปข้างนอกแล้ว"

“ เช่นนั้น ท่านอ๋องพักผ่อนอยู่ที่บ้านนะเพคะ ข้าจะไปคุกหลวง เพื่อตรวจอาการให้กั๋วจิ้วใหญ่”

"ไม่ต้องไปหรอก กั๋วจิ้วใหญ่ลาออกไปแล้ว เขาอยากใช้ชีวิตหลังเกษียณอยู่ในเมืองหลวง" ใบหน้ากงชิงวี่บูดบึ้ง คงไม่มีใครมองไม่ออกแล้วว่า เขาอารมณ์ไม่ดีขนาดหนัก

ต่อให้หยุนโล่ชวนจะโง่ลงไปกว่านี้หน่อย นางก็ยังมองออกได้เลยว่า อารมณ์เสียนี้พุ่งเป้าโจมตีมาที่นางเห็นๆ