ยอดหมอยาของอ๋องเสียน นิยาย บท 545

บทที่ 545 กั๋วจิ้วใหญ่อาการป่วยกำเริบ

หวางหวยเต๋อ คาดไม่ถึงว่าอันหลิงหยุนจะฟื้นตัวได้เร็วขนาดนี้ ถ้าหากเขาไม่ได้เห็นบาดแผลของอันหลิงหยุนด้วยตาของตัวเอง เขาคงจะรู้สึกว่าถูกหลอกเข้าแล้วเป็นแน่

ประตูคุกเปิดออก อาหยู่ก็นำเอากล่องยาส่งไปให้อันหลิงหยุน อันหลิงหยุนจึงพาเพียงหยุนโล่ชวนเข้ามาเท่านั้น เมื่อประตูคุกถูกปิดลง อาหยู่กับตงเอ๋อก็ยืนเฝ้าอยู่ที่หน้าประตู

ครั้งนี้ถ้ามีใครกล้าเล่นตุกติกอีกล่ะก็ อาหยู่ตั้งใจไว้แล้วว่าจะกุดหัวมันลงมา แล้วเอาไปเตะแทนลูกบอลเสียเลย

อาหยู่ต้องการกู้หน้ากลับมา เรื่องคุกหลวงนี้ ทำเขารู้สึกอับอายขายหน้าผู้คนมากเหลือเกินแล้ว ภายหลังจากนั้น เขายังโดนถางเหอตำหนิสั่งสอนอีกหนึ่งคำรบ แค่ปกป้องพระชายาไม่เต็มกำลังมากพอก็แล้วไปเถอะ สำคัญคือเขาประมาทสะเพร่ากับปัญหาที่เกิด ท่านอ๋องเกือบจะส่งเขาไปชายแดนแล้วด้วยซ้ำ ทำเอาเขาตื่นตระหนกหวาดกลัวแทบบ้า

หากเขาต้องไปชายแดนจริงๆ เขาจะเป็นลูกศรที่ถูกปล่อยออกจากคันธนูแล้วจริงๆ มีแต่ไป ไม่มีวันได้กลับมาอีก

ต่อหน้าตงเอ๋อ อาหยู่ก็เสียหน้ามากเช่นกัน

ตงเอ๋อก็ยังพอเข้าใจเรื่องแบบนี้ได้ ว่าสี่เท้ายังรู้พลาด นักปราชญ์ยังรู้พลั้ง คนเราทุกคนมีใครบ้างไม่เคยทำผิดพลาด

ตงเอ๋อมองเรื่องนี้เป็นเรื่องธรรมดามาก แต่อาหยู่กลับรู้สึกว่าไม่มีหน้าให้ไปพบเจอผู้คนได้ ทำให้เขาเองรู้สึกกระอักกระอ่วนไปเลยทีเดียว

อันหลิงหยุนหยิบหูฟังออกมาจากกล่องยา หวางหวยเต๋อได้เห็นสิ่งนี้ ก็รู้ได้โดยธรรมชาติว่าต้องตรวจอาการป่วยแน่นอน ถึงแม้ว่าเขาจะไม่รู้ว่ามันเรียกว่าอะไรก็ตาม

หวางหวยเต๋อรู้สึกไม่สบายเนื้อตัวไปหมดในเวลานี้ มองไปเห็นหยุนโล่ชวน ที่ยืนอยู่ฝั่งตรงข้าม จึงพูดขึ้นว่า: "พระชายาตวน มีเวลาว่างมาเยี่ยมเยียนข้าด้วยหรือนี่?"

“คารวะท่านกั๋วจิ้ว ข้าตามพี่สาวมาเยี่ยมเยียนท่านกั๋วจิ้ว ได้ยินมาว่าท่านกั๋วจิ้วร่างกายไม่ค่อยสบายนัก จึงมาเยี่ยมอาการเป็นพิเศษเจ้าค่ะ”

หยุนโล่ชวนประสานมือกำเป็นหมัดแน่น แต่งกายทั้งตัวดูสง่างาม ดูมีท่าทีองอาจทะมัดทะแมง ทำเอาหวางหวยเต๋อพูดไม่ออกไปชั่วขณะ ถึงอย่างไรก็เป็นสมาชิกของจวนกั๋วกง จะพูดจา กิริยาท่าทางหรือทำสิ่งต่าง ๆ ก็ล้วนมีจรรยามารยาทของจวนกั๋วกงครบถ้วน

"พระชายาตวนเกรงใจไปแล้ว" หวางหวยเต๋อ รู้สึกกระอักกระอ่วนเล็กน้อย กับหญิงสาวตัวเล็ก ๆ คนหนึ่ง ยังต้องสุภาพมีมารยาทกับนางขนาดนี้

“ท่านกั๋วจิ้วอย่าได้เกรงใจเลยเจ้าค่ะ มู่มิงไม่ได้อยู่ข้างๆ พวกเราเป็นพี่เป็นน้องกับมู่มิง พวกเราย่อมต้องทำหน้าที่ดูแลท่านกั๋วจิ้วให้ดีที่สุดเป็นธรรมดา ท่านกั๋วจิ้วป่วยอยู่เช่นนี้ ข้าย่อมไม่อาจเพิกเฉย นิ่งดูดายเป็นธรรมดาเจ้าค่ะ”

หยุนโล่ชวนพูดไปพลางเดินเข้ามาใกล้ หวางหวยเต๋อคล้ายได้เห็นภาพลวงตา ตอนนี้ยุคสมัยมันกลายเป็นโลกของคนวัยหนุ่มสาวไปแล้ว เขาแก่แล้ว สมควรต้องทำตัวดีๆอยู่กับบ้าน เพื่อหลีกเลี่ยงไม่ให้ตัวเองออกมาทำอะไร ให้เป็นที่น่าอับอายต่อหน้าคนอื่น

หวางหวยเต๋อมองดูอันหลิงหยุน กลั้นอกกลั้นใจใบหน้าแดงเถือกอยู่นานสองนาน ก่อนจะเอ่ยออกมาว่า : "ขอบคุณเจ้ามาก!"

หวางหวยเต๋อเอ่ยขอบคุณด้วยท่าทางไม่สบายอย่างมาก อันหลิงหยุนเงยหน้าขึ้น ตกตะลึงไปชั่วขณะ จากนั้นจึงยิ้มออกมา: "ท่านกั๋วจิ้วอย่าถือข้าเป็นคนอื่นคนไกลเลย เราเป็นครอบครัวเดียวกัน ท่านไม่จำเป็นต้องเกรงใจข้าถึงเพียงนี้หรอกเจ้าค่ะ"

หวางหวยเต๋อรู้สึกขุ่นมัวหมองหม่นในใจ เขารู้ว่า หากไม่ใช่เพราะอันหลิงหยุน เขามีแต่ต้องตายสถานเดียวแน่นอนแล้ว

อันหลิงหยุนรู้ว่าไม่ใช่เรื่องง่ายที่กั๋วจิ้วใหญ่จะกล่าวขอบคุณ ดังนั้นนางจึงไม่กล้าละเลย

หวางหวยเต๋อไม่ได้พูดอะไรอีก อันหลิงหยุนพูดขึ้นว่า "ท่านต้องถอดเสื้อคลุมด้านนอกออก แล้วเปิดเสื้อที่อยู่ด้านในออกมา ข้าจึงจะตรวจได้เจ้าค่ะ"

"หือ?" ใบหน้าหวางหวยเต๋อแดงระเรื่อ เขามองดูอันหลิงหยุน ภรรยาสาวตัวน้อยๆวัยละอ่อน ทำไมถึงเป็นแบบนี้ไปได้ล่ะนี่?

แต่เมื่อคิดว่า ตอนที่ภรรยาของเขาไม่สบายก็เป็นอย่างนี้เช่นกัน หวางหวยเต๋อก็โล่งใจ แม้ว่าใจจะไม่ค่อยอยู่กับเนื้อตัว แต่เขาก็ยอมถอดเสื้อออกโดยดี

อันหลิงหยุนใช้เครื่องตรวจฟังเสียงก่อน จากนั้นจึงค่อยเริ่มการสแกน ตรวจสอบอาการให้หวางหวยเต๋ออีกครั้ง

ครั้งก่อนที่ทำการตรวจ พบว่ามันเป็นอาการของโรคหอบหืด เป็นเพราะรีบร้อน จึงไม่ได้ตรวจสอบให้ละเอียดถี่ถ้วน มาตอนนี้เมื่อตรวจสอบอีกครั้ง อันหลิงหยุนอดรู้สึกแปลกใจไม่ได้ เมื่อปล่อยมือลงจึงเอ่ยถามกั๋วจิ้วใหญ่ไปหลายคำถาม

กั๋วจิ้วใหญ่รู้สึกประดักประเดิดเล็กน้อย แต่เขาก็พยักหน้า เล่าบอกอาการปัสสาวะไม่สะดวก และบางครั้งก็มีอาการปวดหลัง

อันหลิงหยุนมั่นใจอาการขั้นพื้นฐานแล้ว จึงกล่าวขึ้นว่า : "ที่นี่ไม่เหมาะจะใช้พักฟื้นตัวสำหรับท่านกั๋วจิ้วเจ้าค่ะ”