ยอดหมอยาของอ๋องเสียน นิยาย บท 551

บทที่ 551 จุนซือซือผู้ไม่ยอมแพ้

เว่ยฉือไม่กล้าเข้าใกล้ เจ้าจิ้งจอกอัปลักษณ์เป็นของจวนอ๋องเสียน นี่เป็นจิ้งจอกที่ปกป้องเจ้านายเว่ยฉือรีบหันกลับไปมองอันหลิงหยุน ความหมายของคำพูดคือกำลังสอบถามถึงสถานการณ์ตรงหน้า

อันหลิงหยุนมองไปที่ราชครูจินแวบหนึ่ง ค่อยพูดขึ้นว่า “ท่านราชครูจุนคิดว่าเรื่องวันนี้เป็นอย่างไร”

ถามขึ้นอย่างมีหลักการและเหตุผล

ราชครูจินหมุนตัวมาถามว่า “พระชายาเสียนมีอะไรจะชี้แนะหรือไม่

อันหลิงหยุนกำลังจะระบายความโกรธออกมา จุนซือซือก็พุ่งตัวเข้ามาจากข้างนอก ร้องขึ้นว่า “อันหลิงหยุน เจ้าบังอาจกล้าฆ่าคนในจวนป่าวจุ้นของข้า ข้าจะไปฟ้องฮ่องเต้เอาผิดเจ้า”

ตอนนี้ใบหน้าของราชคุณจุนสั่นไหว แววตานิ่งขรึมมองไปยังคนที่เข้ามาจากประตู ทุกอย่างล้วนแจ่มแจ้งแล้ว

ราชครูจุนฮึเสียงเย็น “ไร้ยางอาย บังอาจหมิ่นเบื้องสูง เจ้าไม่อยากมีชีวิตอยู่แล้วหรืออย่างไร”

ราชครูจุนตะโกนขึ้นด้วยน้ำเสียงรุนแรง ทำเอาจุนซือซือตกใจจนเซไปหนึ่งก้าว เห็นราชครูจุนรีบคุกเข่าลง นางเกรงกลัวราชครูจุน

ราชครูจุนมองจุนซือซืออย่างมีโทสะ “จุนซือซือ เป็นฝีมือเจ้า”

จุนซือซือไม่อาจยอมแพ้ได้ คิดว่าเรื่องก็มาถึงขนาดนี้แล้ว หากหันกลับไปคงต้องเสียหน้าไม่น้อย เป็นถึงจวนราชครูและจวนอ๋องเสียน ไม่ว่าใครก็จะเสียคนคนนี้ไปไม่ได้

อย่างไรเสียก็ต้องตาย ไม่นานจุนซือซือก็ก้มศีรษะคำนับ “ท่านปู่โปรดไว้ชีวิต โปรดไว้ชีวิต ไม่ใช่ความผิดของหลาน เป็นอ๋องเสียนที่เมาแล้วมาที่จวนป่าวจุ้น เขาบุกเข้ามาในลานบ้านของหลาน อุ้มข้าเข้าไปในห้อง แล้วยังเกิดเรื่องระหว่างชายหญิงขึ้น หลานเองก็ไม่มีหนทางต่อสู้ หากสามีกลับมา จะให้หลานมีชีวิตอยู่อย่างไร”

จุนซือซือร้องไห้ขึ้นมา ใบหน้าของราชครูจุนโกรธจนสั่น หน้าของเขาถูกฉีกทิ้งไปหมดแล้ว ทำไมตระกูลจุนจึงมีแต่ลูกหลานพรรค์นี้

เพียงอึดใจเดียว ราชครูจุนก็ยกเท้าขึ้น ถีบจุนซือซือจนล้มพับลงไปกับพื้น

จุนซือซืออดทนฝืนความเจ็บปวดลุกขึ้นมาจากพื้น อันหลิงหยุนนั้นเดินไปดูกงชิงวี่ นั่งลงตรวจร่างกายให้กับกงชิงวี่ เริ่มจับชีพจรปรากฏว่าไม่ได้เป็นอะไร แต่มีกลิ่นเหล้าโชยมาจากร่างเขาจริง

อันหลิงหยุนรู้สึกกังวลอยู่บ้าง ใช่ถูกคนอื่นล่วงเกินแล้วหรือไม่

อันหลิงหยุนปล่อยม่านเตียงลง ปลดเสื้อของกงชิงวี่ออกเตรียมจะตรวจร่างกายให้เขา กงชิงวี่คว้ามือของอันหลิงหยุนที่กำลังจะเลื่อนลงไปถอดกางเกงของเขาเอาไว้ อันหลิงหยุนมองไป กงชิงวี่ลืมตาตื่น ใช้สายตาส่งสัญญาณให้อันหลิงหยุนไม่ต้องทำแล้ว ไม่เช่นนั้นถ้าเขาเกิดเสาเดียวค้ำฟ้าขึ้นมาจะทำอย่างไร แล้วเรื่องนี้ของเขาก็ใช่ว่าจะสามารถสะสางให้เสร็จได้ภายในเวลาสั้นๆ

กงชิงวี่เคยได้ยินทหารบางส่วนในค่ายทหารบอกว่า เรื่องอย่างว่าไม่เคยเป็นอย่างที่คาดหวังไว้เลย ทุกครั้งยังไม่ทันถึงฝั่งฝันก็ต้องจบลงแล้ว ไม่กล้าสู้หน้าภรรยา

ตอนนั้นเขายังเด็กมาก อายุเพียงสิบสองสิบสามปีเท่านั้น เขาไม่เข้าใจความหมายเหล่านี้ พอถึงเวลา แต่งงานแล้ว เขาจึงได้รู้เหตุผล ที่แท้ก็เป็นเช่นนี้นี่เอง

แต่ว่าเขาแข็งแกร่งกว่าคนพวกนั้นเยอะ เมื่อเกิดความอยากขึ้นมาก็ย่อมต้องใช้เวลานานกว่า

อันหลิงหยุนเอามือของกงชิงวี่ออกไป มองขึงด้วยสายตาเย็นให้เขา ยังคงแกะกางเกงของเขาออกดู ยังไงก็ต้องตรวจ

กงชิงวี่สูดลมหายใจเข้าลึกๆ กำที่นอนไว้แน่น เหมือนกำลังจะถูกทรมานให้ตาย

อันหลิงหยุนตรวจดูแล้ว แน่ใจว่าไม่ได้ทำเรื่องที่ผิดทำนองคลองธรรม จึงปล่อยกงชิงวี่ไป จัดการเสื้อผ้ากางเกงของเขาให้เรียบร้อย เปิดม่านแล้วเดินออกไป สีหน้ากงชิงวี่แดงก่ำ กลั้นความปั่นป่วนของร่างกายเอาไว้ นอนนิ่งเหมือนหลับไป

อันหลิงหยุนเดินไปข้างนอก ตอนนี้ราชครูจุนกำลังโกรธมาก

“ท่านปู่ หลานเองก็จนปัญญา เรื่องเช่นนี้เกิดขึ้นเพราะหลานถูกบังคับให้ทำ แล้วจะมีหน้าที่ไหนไปพบผู้คน ขอท่านปู่เห็นใจ หากพระชายาเสียนไม่รังเกียจ หลานสามารถเป็นอนุก็ได้ ขอเพียงสามารถรักษาชื่อเสียงของหลานไว้ก็พอ เพื่อไม่ให้เสื่อมเสียชื่อเสียงถึงจวนราชครู”

จุนซือซือร้องไห้ ราชครูจุนฉุนขาด“เด็กๆ”

เวยฉือเงยหน้ามองราชครูจุนแวบหนึ่ง กล่าวว่า “เด็กๆ”

มีคนหลายคนเข้ามา ราชครูจุนพูดว่า “โบยสองร้อยที”

เวยฉือมองไป ช่างโหดร้ายจริงๆ

จุนซือซือได้ยินก็มองไปยังราชครูจุนทันที สีหน้าตกตะลึง “ท่านปู่”