ยอดหมอยาของอ๋องเสียน นิยาย บท 552

บทที่ 552 ราชครูขอขมา

ไม่นานคนที่ไปจวนซ่างซูฉินก็กลับมา เข้ามารายงานว่า ซ่างซูฉินป่วยหนักจนไม่รู้เรื่อง มาไม่ได้แล้ว

จุนซือซือนิ่งอึ้งไป หมุนตัวหันไปมองคนรายงาน “แม่ข้ากับท่านน้าชายเล่า”

“……”คนรายงานไม่ได้ตอบคำถาม อันหลิงหยุนไม่แปลกใจ ซ่างซูฉินไม่ได้ป่วย เพียงแต่ไม่มา ทั้งลูกชายลูกสาวเขาก็คงไม่ยอมให้มา

ฉะนั้นจุนซือซือนั้นช่างน่าสงสารน่าเศร้าจริงๆ

แต่มองจุนซือซือแล้วอันหลิงหยุนก็รู้สึกว่า เกิดในสถานที่นี้ ผู้หญิงนั้นที่จริงก็ถูกใช้เป็นเครื่องมือเท่านั้น

จุนซือซือยังไม่ยอมแพ้ หันหน้าไปมองทางคนรายงาน ตะคอกขึ้นว่า“ไปหาแม่ข้า บอกว่าข้าจะตายแล้ว”

ราชครูจุนยังคงเล่นหมากรุก ไม่สนใจ

เวยฉือมองคนรายงานแวบหนึ่ง สื่อว่าให้ไป

คนรายงานหมุนตัววิ่งออกไป ไม่นานก็กลับเข้ามาอีก เพื่อไม่ต้องวิ่งซ้ำอีกรอบ จึงได้ถามแม่และน้าของจุนซือซือโดยตรง

“แม่ของเจ้าไม่ได้กินข้าวกินปลาหลายวัน ร่างกายอ่อนแอมาไม่ได้ ส่วนน้าของเจ้าไม่อยู่บ้าน ไปข้างนอกแล้ว”

พูดไปพูดมา ก็ไม่สามารถมาได้

จุนซือซือเอ่ยอย่างโมโห “แล้วท่านยายข้าล่ะ”

คนรายงานเหมือนจะมีความในใจมากขึ้น ตอบว่า“ยายเจ้าก็ไม่อยู่ ไปบ้านลูกสาวแล้ว”

จุนซือซืออ่อนเปลี้ยลงทันใด ก่อนหน้านี้ไม่กี่วันนางยังไปหาท่านยายอยู่เลย เห็นได้ชัดว่ายังดีอยู่ ทำไมวันนี้เป็นเช่นนี้ไปได้

จุนซือซือน้ำตาตก รู้สึกชีวิตของนางจะหาไม่แล้ว

มองมองอันหลิงหยุนอย่างไม่พอใจ คลานไปหาราชครูจุน คิดจะไปหาราชครูจุน

ตอนนี้เองจุนเจิ้นหนานได้พาฮูหยินรองเข้ามาจากทางประตู จุนเจิ้นหนานจะบอกว่านางเป็นเชื้อไม่ดี ได้ยินว่าที่ต้องการหาเขาเป็นเรื่องของลูกสาวจุนซือซือ เขารู้ได้ทันทีว่าไม่ใช่เรื่องดี ตั้งแต่จุนซือซือแต่งงานออกไป จุนเจิ้นหนานก็ไม่ได้ให้ความสำคัญกับลูกสาวเลย แต่ในใจก็ยังเป็นห่วงอยู่ตลอดเวลา แต่เขาไม่อาจขัดคำสั่งของราชครูจุนได้ ฉะนั้นเขาเลยอยู่แต่ในจวนทำหน้าที่ไม่ออกนอกลู่นอกทาง

วันนี้ที่มาเขารู้สึกกลัว ไปหาฮูหยินใหญ่มาด้วย ฮูหยินใหญ่เองก็จำใจ ได้แต่ตามมาโดยดี

ราชครูจุนเห็นฮูหยินใหญ่ของจุนเจิ้นหนานมา ก็ไม่ได้พูดอะไร สองสามีภรรยาเดินไปคำนับราชครูจุนตรงหน้า พูดคุยกันขึ้น

จุนซือซือไม่ค่อยชอบฮูหยินรองคนใหม่นัก ยังไงก็รู้สึกว่าผู้หญิงคนนี้แย่งท่านพ่อของนางไป เดิมทีอยู่ในจวนก็เป็นแค่อนุภรรยาคนหนึ่ง นางไม่เคยมองนางอยู่ในสายตาเลย ตอนนี้กลับเหยียบอยู่บนหัวนาง เคยให้คนตีนาง นางเกลียดฮูหยินใหญ่ของจุนเจิ้นหนานคนนี้

ราชครูจุนมองลูกชาย “สัตว์ร้ายที่เจ้าให้กำเนิด นางบอกว่าอ๋องเสียนทำให้นางมีมลทิน ตอนนี้อ๋องเสียนนอนสลบไม่ตื่นอยู่ด้านใน เรื่องนี้จะทำอย่างไร ”

จุนเจิ้นหนานได้ยินก็รีบคุกเข่าลง “ท่านพ่อโปรดตรวจสอบให้ชัดเจนด้วย ลูกไม่รู้เรื่องนี้”

ฮูหยินใหญ่ของจุนเจิ้นหนายของคุกเข่าพูดว่า “ล้วนเป็นสะใภ้เช่นข้าสั่งสอนได้ไม่ดี ทำให้ลูกสาวอกตัญญูคนนี้ทำเรื่องที่ขัดต่อศีลธรรมประเพณี หลอกลวงผู้อื่น ช่างน่าละอายต่อพระกรุณาธิคุณของฮ่องเต้ยิ่งนัก ต้องขออภัยอ๋องเสียน พระชายาเสียน”

ราชครูจุนยังรู้สึกพอใจฮูหยินใหญ่ของจุนเจิ้นหนานอยู่บ้าง ลูกสะใภ้ทั่วไปไม่กล้าเรียกตัวเองว่าสะใภ้ แต่นางกลับแตกต่าง

ไม่เพียงแต่จะจัดการเรื่องราวของฮูหยินแต่ละเรือนอย่างเป็นธรรมแล้ว ยังมีความกตัญญูต่อฮูหยินรองมาก

ราชครูจุนสายตาปราดเปรื่อง ย่อมต้องมองอยู่ในสายตา

จวนราชครูต้องการคนที่สามารถค้ำจุนหน้าตาและรู้เรื่องราวต่างๆดี

ราชครูจุนพูดว่า“ได้ไปเชิญแม่เจ้ามาแล้ว แม่เจ้าอยู่ที่จวนอ๋องเสียนตอนนี้ยังไม่กลับ เจ้ายังไม่ไปบอกกับพระชายาเสียนอีก”

ฮูหยินใหญ่ของจุนเจิ้นหนานรีบลุกไปคุกเข่าต่อหน้าอันหลิงหยุนทันที อันหลิงหยุนรู้สึกไม่อึดอัด

ก้มหน้ามองฮูหยินใหญ่ของจุนเจิ้นหนาน ยังไงก็ต้องกอบกู้สถานการณ์เอาไว้ “ฮูหยินโปรดลุกขึ้น ฮูหยินแก่ตอนนี้อยู่ที่จวนอ๋องเสียนไม่สามารถกลับจวนได้ ร่างกายนางไม่ค่อยดี ต้องรับการรักษาท่านหมอฝีมือดี เรื่องนี้ไว้พูดกับราชครูจุนภายหลัง”

ฮูหยินใหญ่ของจุนเจิ้นหนานไม่ได้ขอร้องอีก กล่าวว่า “ขอบพระทัยพระชายาเสียนที่ช่วยรักษาและช่วยชีวิต ข้าน้อยจะไปรับท่านแม่กลับมา”