ยอดหมอยาของอ๋องเสียน นิยาย บท 554

บทที่ 554 ฮูหยินรองกระโดดแม่น้ำ

“ท่านย่า ท่านย่าช่วยข้า……”

จุนซือซือใช้ลมหายใจสุดท้าย ร้องไห้ขอความช่วยเหลือ นางรู้ นี่เป็นโอกาสสุดท้ายของนางแล้ว

เพื่อให้มีชีวิตรอด จุนซือซือคลานไปจนถึงใต้เท้าของฮูหยินรอง กอดขาฮูหยินรองร้องไห้ขอชีวิต ฮูหยินรองสุดท้ายก็ใจอ่อน

ราชครูจุนเลิกคิ้วมองฮูหยินรอง เหมือนกำลังรอ

ฮูหยินรองพูดว่า “ในเมื่อถูกโบยแล้ว ก็เหลือลมหายใจให้นางเถอะ”

ฮูหยินรองก้มหน้าลง “ข้าน้อย……”

“

“สั่งการลงไป ให้อ๋องจุ้นเป่าคนนั้นกลับมา ให้พวกเขาหย่ากันทันที”

ราชครูจุนนับว่าคลายลมหายใจได้เฮือกหนึ่ง เดิมทีฮูหยินรองก็ไม่ได้มีความหวังอะไร เงยหน้าขึ้นมองราชครูจุนอย่างประหลาดใจอยู่บ้าง ราชครูจุนพูดว่า “ในเมื่อเป็นภรรยาเอกแล้ว เรื่องในบ้านเจ้าย่อมมีสิทธิ์ควบคุมดูแล”

จุนซือซือกอดมือของฮูหยินรองไว้แน่น “ท่านย่า ท่านย่าช่วยข้าด้วย”

จุนซือซือรู้ นางนับว่ามีทางรอดแล้ว

ฮูหยินรองก้มหน้ามองจุนซือซือกล่าวขึ้นว่า “เจ้าหาเรื่องให้ข้า ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไปเจ้าไม่ต้องเข้าบ้านตระกูลจุนอีก เกรงว่าจะทำลายเกียรติของวงศ์ตระกูลจนสิ้น ฟ้าเบื้องบนมีเมตตา ให้เจ้ามีชีวิตรอด เจ้าก็ระวังตัวเองไว้ให้ดีเถอะ อย่าได้ทำร้ายใครอีก หลังจากนี้ก็อย่าได้บอกว่าเป็นคนตระกูลจุน เพื่อป้องกันภัยอันตรายที่อาจเกิดขึ้น”

จุนซือซือกอดฮูหยินรองร้องไห้ขอร้อง“ท่านย่า ท่านย่าอภัยให้ข้าเถอะ หลานผิดไปแล้ว ท่านย่า ……หลานผิดไปแล้ว”

ฮูหยินรองกล่าวอย่างเฉียบขาดว่า“เจ้าขอร้องแค่ให้มีชีวิตรอด ข้าให้เจ้ามีชีวิตรอดแล้ว หากเจ้ากลับใจ ก็ควรปล่อยมือ รู้จักตอบแทนบุญคุณ

ที่เจ้ามีวันนี้ เจ้าทำลายแม่เจ้า หากยังไม่ปล่อยมือ ก็เป็นการทำลายข้าด้วย”

จุนเจิ้นหนานรีบพูดว่า“ท่านแม่ ให้นางมีที่อยู่อาศัยด้วยเถอะ”

สุดท้ายก็เป็นลูกสาวตัวเอง จุนเจิ้นหนานมิอาจทำใจได้ พึ่งความกล้าหาญพูดออกไป

ฮูหยินรองมองลูกชายจุนเจิ้นหนาน พูดว่า “ตระกูลจุนไม่สามารถเก็บคนอย่างนางไว้ได้ หากเจ้าจะทำเช่นนี้ เช่นนั้นเจ้าก็ออกไปพร้อมกับนางเถอะ ตระกูลจุนไม่เก็บพวกเจ้าไว้ นางก่อเรื่องเช่นนี้ขึ้น ให้นางได้มีชีวิตรอด ยังต้องการเกียรติยศชื่อเสียงของตระกูลจุนอีก เป็นไปไม่ได้”

จุนเจิ้นหนานถอยหลังไปหนึ่งก้าว ฮูหยินรองพูดว่า “เจ้ายังไม่รู้จักเรียนรู้ ไม่สู้ภรรยาเจ้า เจ้าช่างน่าผิดหวัง หากเจ้ามีความฉลาดหลักแหลมเท่ากับท่านราชครูสมัยหนุ่มแล้วละก็ ก็ไม่ต้องอยู่ยงเฝ้าบ้านเช่นนี้

ราชสีห์ต้องลงเขา เจ้าแม้แต่ประตูก็ออกไปไม่ได้ ทำไมเจ้าช่างไม่รู้อะไรเลยถึงขั้นนี้”

ฮูหยินใหญ่ของจุนเจิ้นหนานได้ยินคำพูดของแม่สามีก็มีเหงื่อเย็นไหลท่วมตัว

“ท่านแม่”

ฮูหยินใหญ่ของจุนเจิ้นหนานรีบคุกเข่าลง “ไว้ชีวิตท่านชายสองด้วยเถอะ”

ฮูหยินรองมแงลูกสะใภ้ “รักษาไว้ดีดีเถอะ ตระกูลจุนบ้านใหญ่เรื่องเยอะ ทั้งหมดมีสี่พี่น้อง ลูกของเรือนอนุไร้ประโยชน์ที่สุด เกรงว่าแม้จะเป็นแค่คนธรรมดายังรู้ข้อบกพร่องของตน แต่เขาแม้แต่ข้อบกพร่องตัวเองก็ยังไม่รู้

ต้นไม้จะเติบใหญ่ ย่อมต้องมีเวลาแตกกิ่งก้านสาขา ตอนนี้ยังอยู่ด้วยกัน คงรักษาไว้ก็ไม่มีอะไร แต่พวกเจ้าช่างไร้ประโยชน์ ยังไม่คิดจะกล้าได้กล้าเสีย คนที่ทำวงศ์ตระกูลเสื่อมเสียเช่นนี้ เก็บนางไว้ทำไม”

ฮูหยินใหญ่ของจุนเจิ้นหนานรีบพูดว่า “ท่านแม่ ลูกจะรีบจัดการกับนาง ไม่ให้นางกลับบ้านตระกูลจุน ท่านแม่โปรดระงับโทสะด้วย”

ฮูหยินรองมองไปที่ราชครูจุน “ท่านราชครู วันนี้ข้าไว้ชีวิตนาง เป็นข้าที่ทำไม่เหมาะสม ความรักระหว่างสามีภรรยาข้าน้อยซาบซึ้งมาก วันนี้ข้าขอลาก่อน”

ฮูหยินรองโน้มตัวลงคำนับ

ราชครูจุนสายตานิ่งอึ้ง เลิกคิ้วสูง เขาไม่พูดอะไร ที่จริงกำลังคิดว่าต่อไปจะทำอย่างไร

เห็นฮูหยินรองเตะจุนซือซือที่อยู่ใต้เท้าออกไป เดินไปทางข้างนอก

ตอนนี้ฟ้ามืดแล้ว ฮูหยินรองออกจากประตูมองแล้วมองอีก จึงจากไป

ฮูหยินใหญ่ของจุนเจิ้นหนานรีบลุกตามไปทันที ราชครูจุนก็ตามออกไป

ออกจากประตูราชครูจุนก็เดินตามไป เห็นฮูหยินรองเดินไปถึงข้างแม่น้ำ ราชครูจุนรู้สึกว่าไม่ถูกต้อง รีบวิ่งเข้าไปหา แต่ฮูหยินรองได้กระโดดลงไปแล้ว

ราชครูจุนตกใจจนกระโดดตามลงไป