ยอดหมอยาของอ๋องเสียน นิยาย บท 555

บทที่ 555 เกิดเรื่องย่อมมีเหตุ

กลับถึงจวนอ๋องเสียนอันหลิงหยุนก็เหนื่อยแล้ว กงชิงวี่รีบร้อนเหมือนลิงอุ้มคนไปแช่ในสระกำมะถัน นวดผ่อนคลายกล้ามเนื้อจ่ายเบี้ยเลี้ยงเสบียงด้วย

อันหลิงหยุนออกมาก็ใกล้จะหลับแล้ว วางลงได้ก็หลับไปเลย

กงชิงวี่ไปดูบรรดาลูกๆของเขา เขาไม่กลับแค่คืนเดียว คิดว่าเหล่าลูกชายคงคิดถึงเขามาก ปรากฏว่าแต่ละคนต่างก็นอนหลับอย่างสบาย

กลับออกไปอย่างผิดหวัง มุดเข้าไปในผ้าห่มกงชิงวี่กอดอันหลิงหยุนเอาไว้ พูดว่า

“ดูแต่ละคนทำเข้า ช่างไร้น้ำใจยิ่งนัก เหมือนแม่ของพวกเขาไม่มีผิด”

อันหลิงหยุนขยับตัว คนนอนหลับไม่รู้เรื่อง

กงชิงวี่หงุดหงิด ทำได้เพียงนอนหลับตาม

กลางดึกมีคนเดินอย่างเร็วอยู่ที่ประตู กงชิงวี่ลืมตาขึ้นอย่างรวดเร็ว มองไปที่ประตู อันหลิงหยุนก็ตื่นแล้ว

มองไปที่ประตูอันหลิงหยุนถาม “ใคร”

“ท่านราชครูมาแล้ว พาฮูหยินรองมาด้วย”

อันหลิงหยุนรีบสวมเสื้อผ้าออกจากห้อง กงชิงวี่เดินตามหลังออกไป

“เชิญท่านราชครูและฮูหยินรองไปที่ลานจุนจื่อ ไปเรือนที่ฮูหยินรองพัก”อันหลิงหยุนรีบไปเอากล่องยามา เร่งรีบไปยังลานจุนจื่อ

จวนอ๋องเสียนถูกทำให้ตื่นตกใจขึ้น ที่ลานจุนจื่อก็มีคนไม่น้อยออกมา

เข้าประตูแล้วอันหลิงหยุนก็รีบเตรียมการทันที ราชครูจุนนำคนหลายคนมาด้วย ครั้งนี้ดูเชื่อฟังดี ใช้คนหามมา

เตียงไม้หลังหนึ่ง ฮูหยินรองนอนอยู่บนเตียง

ฮูหยินรองเข้ามาแล้ว อันหลิงหยุนเรียกให้วางฮูหยินรองลง รีบเดินไปตรวจให้กับฮูหยินรองทันที จับชีพจรสักพัก เหมือนที่อันหลิงหยุนคิดไว้ไม่ผิด ฮูหยินรองโรคเกาต์กำเริบ

ราชครูจุนที่อยู่ข้างๆก็ไม่สนในความดื้อดึงแล้ว ไล่ถามอันหลิงหยุน “เป็นอย่างไร”

“ท่านราชครูไปนั่งพักก่อนเถอะ”อันหลิงหยุนเริ่มทำการฉีดยาให้กับฮูหยินรอง หลังจากฮูหยินรองฉีดยาแล้วอันหลิงหยุนก็เรียกให้คนไปเอาเตาไฟมาเพิ่มหลายอัน

“ใต้เรือนนี้เป็นเตาผิง ยังต้องการเตาไฟอีกหรือ”แม่นมไม่รู้จึงได้ถามเช่นนี้

อันหลิงหยุนอธิบาย “นี่เป็นโรคเกาต์ กลัวที่สุดก็คือความหนาวเหน็บ วันนี้ฮูหยินรองตกลงไปในทะเลสาบน้ำแข็ง โรคเกาต์กำเริบ ต้องมีไฟคอยผิงจึงจะได้”

แม่นมรีบวิ่งออกไป ไปหาเตาไฟที่หน้าลาน

ไม่ช้าในเรือนก็มีเตาไฟวางอยู่สิบกว่าอัน อันหลิงหยุนโล่งใจ เรียกให้คนทำให้เตาผิงด้านล่างร้อนขึ้นอีกหน่อย

ราชครูจุนมองสีหน้าของฮูหยินรองที่ไม่สู้ดีนัก “นางเป็นโรคเกาต์”

ทำไมเขาไม่เคยรู้มาก่อน

อันหลิงหยุนรู้ความหมายของราชครูจุน จึงพูดว่า “ฮูหยินรองเป็นโรคเกาต์มานานแล้ว บางทีอาจไม่เคยบอกกับท่านราชครู ครั้งนี้มาจวนข้าถูกข้าตรวจพบ ข้ากำลังทำการรักษาฮูหยินรองอยู่ หวังว่านางจะพักอยู่ที่จวนอ๋องเสียนสักสามเดือน ปรับร่างกาย ไม่คิดว่าจะเกิดเรื่องเช่นนี้ขึ้น ”

ใบหน้าชราของราชครูจุนซีดเผือด ถามอันหลิงหยุน “ถึงชีวิตหรือไม่”

“อาจไม่ถึงขั้นเอาชีวิต แต่ปวดขึ้นมาทรมานยิ่งกว่าตาย คนปกติไม่สามารถจะทนได้”อันหลิงหยุนตอบตามความจริง

ราชครูจุนถาม “รักษาหายได้หรือไม่”

“รักษาไม่หาย ทำได้เพียงบรรเทา แต่หากบำรุงให้ดี ก็จะไม่เป็นไร”

โรคเกาต์เช่นนี้ไม่สามารถจะรักษาให้หายได้ แต่ที่สำคัญคือการปกป้อง

ราชครูจุนรู้สึกรับไม่ค่อยได้ กะทันหันเกินไป