ยอดหมอยาของอ๋องเสียน นิยาย บท 556

บทที่ 556 กองทัพบุกประชิดพรมแดน

อันหลิงหยุนตกใจ ตัวสั่น

กงชิงวี่กำหมัดแน่น “ข้าเกิดเป็นชายชาตรี แต่กลับต้องส่งหญิงสาวของประเทศต้าเหลียงออกไป ให้กับคนป่าเถื่อน

แม้บุรุษในประเทศต้าเหลียงจะตายจนไม่เหลือแล้ว ก็ไม่ยอมส่งหญิงสาวออกไปเด็ดขาด ข้าตายได้ แต่ไม่ยอมอับอาย ”

ราชครูจุนรู้สึกโล่งใจ ก้มหน้าไม่พูดอะไรอีก

อันหลิงหยุนเพิ่งจะเข้าใจ เกิดเรื่องขึ้นมากมายขนาดนี้ ก็เพื่อจะให้ราชครูจุนช่วย ราชครูจุนเป็นเฒ่าเจ้าเล่ห์ คงไม่ให้การช่วยเหลือ

แต่ผ่านเรื่องราวของฮูหยินรอง เขาคิดอยากตอบแทนบุญคุณเท่านั้น

“เรื่องนี้คงจัดการได้ไม่ง่าย หากการใช้หญิงสาวเพียงคนเดียวก็จะสามารถทำให้การสู้รบระหว่างสองประเทศสงบลงได้ เช่นนั้นก็ไม่มีเหตุผลที่จะไม่ทำ”

อันหลิงหยุนมองราชครูจุนที่กำลังพูด เอ่ยขึ้นว่า“ท่านราชครู หากเป็นลูกสาวท่านไปเกี่ยวดอง ท่านยินดีหรือไม่”

“ขอเพียงสามารถทำประโยชน์ต่อประเทศชาติได้ ข้าก็ยินดี”ราชครูจุนนิ่งมาก

อันหลิงหยุนไม่พูดอะไรอีก นางไม่ยินยอม นางไม่ใช่คนเสียสละปานนั้น นางไม่ยินดีจะมอบลูกสาวให้กับคนที่ไม่รู้จัก

คิดถึงในคืนหนึ่งที่แสนมืดมิด ข้างกายไร้ญาติขาดมิตร บุรุษคนหนึ่งที่ไม่รู้จักกันกระทำการขืนใจหญิงสาวผู้น่าสงสารเช่นนี้ อันหลิงหยุนรู้สึกตระหนกเป็นอย่างยิ่ง

“แม้ข้าจะตกลงช่วยท่าน ในราชสำนักยังมีใครช่วยท่านอีก แม้ในท้องพระคลังจะมีเงินสะสมอยู่บ้าง แต่สำหรับประเทศต้าเหลียงของเราแล้ว แทบไม่พอใช้ประโยชน์ ขอเพียงสู้รบกันขึ้นมา ท่านคิดว่าจะสามารถสนับสนุนได้นานแค่ไหน พวกขุนนางในราชสำนักเหล่านั้น มีกี่คนกันที่ยินยอมทำเพื่อเรื่องนี้ ยอมทุ่มเทแรงกายแรงใจทุกวัน

ใช้ชีวิตมีเกียรติมั่งคั่งจนเคยตัว ไม่มีใครยินดีจะออกรบ

ทั้งสี่ทิศของประเทศ มีคนมากมายจ้องจะตะครุบประเทศต้าเหลียงของเราอย่างกระหาย ตอนนี้เราต้องผจญทั้งศึกในและศึกนอก อ๋องเสียนคิดว่า ทำไมหวูโยกั๋วถึงได้ผยองนัก ”

“รังแกประเทศต้าเหลียงของเราโดยการล้อมทั้งสี่ด้าน ดูหมิ่นประเทศต้าเหลียงของเราไร้คนมีประโยชน์”

“หวูโยกั๋วแรกเริ่มก็ยอมจำนนแต่โดยดี เป็นแค่แผนรับมือชั่วคราวที่เหมาะสมเท่านั้น พอได้สติพวกเขารู้ตัวว่าไม่ควรปล่อยไปเช่นนี้ เพราะถูกคิดบัญชี ในเมื่อพวกเขาสามารถสร้างเรื่องที่ชายแดนได้ แสดงว่ามีการวางแผนในราชสำนักไว้นานแล้ว

จึงเสนอเรื่องแต่งงานเพื่อปรองดอง เพื่อต้องการเตรียมพร้อมจะเปิดศึกกับประเทศต้าเหลียง แค่อ๋องเสียนปฏิเสธการแต่งงาน เช่นนั้นเขาก็มีข้ออ้างในการเปิดศึกแล้ว ”ทุกคำของราชครูจุนมีเหตุผล อันหลิงหยุนมองไปทางกงชิงวี่

“ในเมื่อท่านราชครูรับปากจะช่วย การประชุมพรุ่งนี้เช้าก็เชิญไปทูลฮ่องเต้พร้อมกันเถอะ”กงชิงวี่กำลังไล่เป็ดขึ้นคอน

ราชครูจุนไม่ได้ปฏิเสธ “อีกไม่กี่วันทูตของหวูโยกั๋วก็จะถึงแล้ว หากฮ่องเต้มีใจคิดปฏิเสธ ก็คงไม่ให้พวกเขามา ครั้งนี้ไม่ใช่เรื่องที่ข้ากับท่านจะขัดขวางได้ ข้าสามารถช่วยเหลือ แต่ไม่สามารถส่งสาส์นให้ฮ่องเต้ได้ ในเมื่ออ๋องเสียนเป็นอ๋องซื่อเจิ้น เช่นนั้นก็ให้อ๋องเสียนเป็นคนถวายสาส์นเถอะ ข้าจะคอยสนับสนุนความคิดเห็น”

พูดไปพูดมา ก็ไม่เต็มใจจะช่วยเหลือ อันหลิงหยุนมองราชครูจุนแวบหนึ่ง คิดอยากจะข่มขู่เขาถ้าเขาไม่ช่วยก็จะไม่สนใจฮูหยินรอง แต่คำพูดติดอยู่ที่ปาก อันหลินหยุนก็กลืนมันกลับไป

นางเป็นหมอ

กงชิงวี่ครุ่นคิดอยู่สักครู่ “พรุ่งนี้ข้าจะถวายสาส์น ต้องลำบากท่านราชครูแล้ว”

พูดจบกงชิงวี่ก็ลุกเดินออกไปข้างนอก อันหลิงหยุนเดินตามออกไป

ข้างนอกกำลังมีหิมะตก อันหลิงหยุนออกจะประตูก็รีบเอาเสื้อคลุมไปคลุมให้กับกงชิงวี่

กงชิงวี่ยืนเหม่ออยู่ในลานบ้าน อันหลิงหยุนถาม “ลำบากใจมากหรือ”

“ไม่ใช่ลำบากใจ ข้ารู้ว่าควรทำอะไร แต่ไม่เต็มใจ และโกรธ ชายชาตรีประเทศต้าเหลียงมีเป็นสิบล้าน แต่กลับต้องพึ่งหญิงสาวเพื่อสงบศึก เช่นนี้ช่างน่าอับอาย”