ยอดหมอยาของอ๋องเสียน นิยาย บท 559

บทที่ 559 ยอมรบไม่ยอมคืนดี

หยุนโล๋ชวนหมุนตัว มองใบหน้าอ๋องตวนที่สุดแสนจะโมโห

สายตาประสานกัน อ๋องตวนพูดว่า “ให้ข้าคิดดูก่อน ”

“ท่านอ๋อง ข้าจะกลับไปที่ตำหนักกั๋วกง หากท่านอ๋องตกลงแล้ว ก็ไปที่ประตูวัง หากการประชุมพรุ่งนี้เช้าสำเร็จแล้ว ข้าจะกลับมา หากไม่สำเร็จข้าก็ไม่กลับ แต่เล็กข้าก็รู้ว่า บุรุษฆ่าได้หยามไม่ได้ ยินดีจะตายในสนามรบ แต่ไม่ยอมสร้างความอับอายให้ประเทศชาติ หากวันนี้ท่านตอบตกลง ข้าก็ไม่มีหน้าจะกลับมาแล้ว”

หยุนโล๋ชวนหมุนตัวถือกระบี่จากไป

อ๋องตวนอึ้งไปสักครู่ รีบเปลี่ยนเสื้อผ้าตามออกไป

ออกจากประตูอ๋องตวนก็ขึ้นไปนั่งบนรถม้าพร้อมหยุนโล๋ชวน ทั้งสองไปยังตำหนักกั๋วกงพร้อมกัน

ลงจากรถม้าหยุนโล๋ชวนไปเคาะประตู ตำหนักกั๋วกงจุดไฟสว่างทั้งคืน ฮูหยินใหญ่ตำหนักกั๋วกงและอันกั๋วกงต่างก็ตื่นขึ้นมา

ตำหนักกั๋วกงปรึกษาหารือกัน หยุนโล๋ชวนไม่รอให้คนอื่นๆได้พูด ก็ได้ใช้อำนาจจัดการทั้งหมด ก่อนอื่นก็ได้เล่าเรื่องราวที่เกิดขึ้นทั้งหมดหนึ่งรอบ จากนั้นก็ได้ยกมือขึ้นแสดงจุดยืน “ตำหนักกั๋วกงและอ๋องเสียนต้องก้าวและถอยพร้อมกัน”

คนอื่นๆต่างมองกันและกัน ค่อยๆยกมือทีละคน

อันกั๋วกงมองหลานสาว ยิ้มและพูดว่า“ในเมื่อเจ้าตัดสินใจแล้ว เช่นนั้นก็ฟังเจ้า เจ้าหลานคนนี้ ดื้อรั้นตั้งแต่เล็ก ไร้วิธีกำราบ เรื่องนี้ได้ปรึกษากับท่านย่าเจ้าแล้ว นางก็รู้สึกว่าเรื่องนี้ข้าไม่ออกหน้าไม่ได้ ด่าข้ายกใหญ่ เดิมคิดว่าการประชุมพรุ่งนี้เช้าจะออกหน้าช่วยเหลือ ไม่คิดว่าเจ้าจะกลับมากลางดึก”

อันกั๋วกงภูมิใจในตัวหลานสาวคนนี้มาก อายุน้อยนิดแต่ไม่ธรรมดา ย่อมต้องรักมากเป็นพิเศษ

ระหว่างที่อันกั๋วกงพูดอยู่ก็เหลือบมองไปทางอ๋องตวนที่ไม่พูดอะไร “อ๋องตวนคิดเห็นอย่างไร”

“……”อ๋องตวนไม่พูด

อันกั๋วกงพูดว่า “ไปเชิญลูกเขยสี่มา”

“ขอรับ”

มีคนรีบไปเชิญมา หยุนโล๋ชวนรออยู่ในเรือน ไม่ช้าสองสามีภรรยาเว่ยหลิงชวนก็มาถึง

เว่ยหลิงชวนเข้ามาถึงก็คำนับไปทั่ว สุดท้ายก็ประคองหยุนโล๋ชายที่ท้องได้หลายเดือนแล้วลุกขึ้นเดินไปตรงหน้าอันกั๋วกง

“ท่านกั๋วกง”

“อืม ได้ยินเรื่องราวหรือยัง”อันกั๋วกงถามขึ้นช้าช้า

เว่ยหลิงชวนไม่กล้าเฉยเมย รีบพูดว่า “องค์หญิงใหญ่มีรับสั่ง ต้าจงเจิ้งย่วนกับจวนอ๋องเสียนจะก้าวถอยพร้อมกัน ไม่รับเรื่องแต่งงานเด็ดขาด นอกจากว่า……”

“นอกจากว่าอะไร”อันกั๋วกงถือว่ายังเข้าใจองค์หญิงใหญ่ เขาอยากฟังจริงๆว่าองค์หญิงใหญ่จะตอบว่าอย่างไร

เว่ยหลิงชวนเอ่ยอย่างนอบน้อม “นอกจากหญิงสาวของประเทศต้าเหลียงเราจะเป็นผู้เลือกสามี ให้หวูโยกั๋วคัดเลือกชายหนุ่มของราชวงศ์มาสิบคน ส่งมาที่ประเทศต้าเหลียง ผ่านการคัดเลือกจากกรมราชพิธี ฮ่องเต้ตรวจสอบ สุดท้ายมอบให้องค์หญิง จวิ้นจู่คัดเลือกตัวเลือกสุดท้าย

อีกทั้งต้องอยู่ที่ประเทศต้าเหลียงของเรา แต่งเข้าเป็นเขย ลดฐานะแต่งกับองค์หญิง”

เว่ยหลิงชวนไม่ได้ล้อเล่น อันกั๋วกงหัวเราะ “อืม ก็ไม่เลว”

“ขอรับ”

เว่ยหลิงชวนลุกขึ้นมองอันกั๋วกง

อันกั๋วกงมองอ๋องตวนแวบหนึ่ง หมุนตัวกลับไปพักผ่อน

หยุนโล๋ชวนรู้สึกไม่มีหน้า ทำไมจึงแต่งกับคนอย่างอ๋องตวนได้

พูดคุยกับหยุนโล๋ชายขึ้นมาอย่างรู้สึกหดหู่ใจ จากนั้นหยุนโล๋ชวนก็ไปพักผ่อน เข้ามานั่งลงก็ไม่พูดอะไรอีก อ๋องตวนนั่งอยู่ข้างกายนาง ต่างคนต่างใช้ความคิด

อันหลิงหยุนไปถึงจวนก๊กกู๋ใหญ่ พบหน้ากันก๊กกู๋ใหญ่ฟังเรื่องราวที่อันหลิงหยุนพูด ก๊กกู๋ใหญ่ไม่อยากยุ่งเรื่องนี้

แต่ก๊กกู๋ใหญ่กลับตกลงทันที “ขอพระชายาเสียนกลับไปก่อน ข้าจะเตรียมตัวสำหรับการประชุมเช้า”

“ขอบพระทัยท่านก๊กกู๋ใหญ่”

อันหลิงหยุนไม่คิดว่าก๊กกู๋ใหญ่หวางหวยเต๋อจะตอบตกลงได้รวดเร็วเช่นนี้ อันหลิงหยุนจากไปแล้ว ฮูหยินก็รีบถามขึ้นทันที “ท่านพี่ พี่สาวไม่ได้มีความคิดเช่นนี้ นางไม่ต้องการให้ท่านยุ่งเรื่องนี้ ”

“ข้าติดหนี้ชีวิตอันหลิงหยุน ต้องคืนนาง”

“แต่ว่า……”ฮูหยินไม่กล้าคิด ผลของการไม่เชื่อฟังฮ่องเต้ ตอนนี้ลูกสาวที่อยู่ในวังถูกรักและเอ็นดู พวกเขาควรช่วยฮ่องเต้ต่างหาก

“ท่านพี่ ท่านลอง……”

“ไม่มีลอง เตรียมชุดราชการ……”

รถม้าของอันหลิงหยุนไปถึงจวนเฉินเสี้ยน เปิดม่านของรถม้ามองออกไป เหมือนนึกอะไรขึ้นได้ ปล่อยม่านของรถม้าลง

อาหยู่ถาม “พระชายา พวกเราไม่ไปจวนเฉินเสี้ยนหรือ”

“ไม่จำเป็นแล้ว”

อันหลิงหยุนไม่อยากจะไปมาหาสู่กับจวนเฉินเสี้ยน เสินหยุนเจ๋ก็น่าสงสารพอแล้ว

ในวัง